رضا كيانيان با اظهار تأسف از وقايع اخيري كه براي تالار مولوي رخ داده است، معتقد است:«وضعيت اين تالار يادآور چهارراه‌هاي شهرهاي ايران است كه همواره عده‌اي از چراغ قرمزها مي‌گذرند.»
اين بازيگر تئاتر، سينما با بيان اين مطلب ادامه داد: «وقتي همه به خودشان اجازه مي‌دهند از چراغ قرمز بگذرند و پليس هم هيچ واكنشي نشان نمي‌دهد، در سطوح بالاتر هم چنين اتفاقاتي مي‌افتد.»
او اظهار اميدواري كرد:«روزي برسد كه هيچكس حتي مسئولان نتوانند از چراغ قرمز بگذرند. البته زماني اين آرزو محقق مي‌شود كه دولتمردان و شهروندان هريك با رعايت قانون، اجراي قانون را به ديگري بياموزند.»
بازيگر نمايش‌هاي «پروفسور بوبوس» و «حرفه‌اي‌ها» با اظهار تأسف از اجرا نشدن قوانين، اضافه كرد:«در وضعيتي كه چراغ قرمز و چراغ سبز بي‌معناست، هركس به خودش اجازه مي‌دهد، هركاري را انجام بدهد و هيچكس هم يقه‌ي او را نمي‌گيرد، اينچنين است كه كساني هم به خودشان اجازه مي‌دهند، بدون هيچ مجوز قانوني هنگام اجراي يك نمايش جلوي آن را بگيرند و تئاتر را تعطيل كنند.»
اين بازيگر با تأكيد بر ضرورت وجود امنيت شهروندي در هر جامعه افزود:«دوست دارم در كشور ما هم امنيت شهروندي وجود داشته باشد، يعني چراغ قرمز و سبز معناي واقعي خود را داشته باشد. اگر اين قوانين رعايت نشود در اين وضعيت مجريان و قانون‌گذاران بيش از شهروندان بي‌آبرو مي‌شوند، درحالي‌كه آنها بايد از پست‌شان دفاع كنند اما ما شهروندان هستيم كه بايد وظايف‌شان را به آنان گوشزد كنيم.»
بازيگر نمايش‌هاي «بازي استريندبرگ» و «ازدواج آقاي مي‌سي‌سي‌پي» با اشاره به سابقه تالار مولوي به عنوان تالاري دانشجويي تأكيد كرد:«اين تالار بايد همچنان سالن تئاتر بماند و مسوولان آن هم بايد درك و شعور تئاتري داشته باشند تا بتوانند اين سالن را اداره كنند. اگر كسي پيشينه و درك تئاتري ندارد نبايد مسووليت يك سالن تئاتر را بپذيرد.»
كيانيان در بخش پاياني گفت:«وقتي كساني مي‌آيند و در سالن تئاتر را مي‌بندند و بعد از آن هم قفل‌ها را عوض مي‌كنند، همان ماجراي عبور از چراغ قرمز در ذهن ما تداعي مي‌شود و جالب اينجاست كه هيچكس هم درباره دلايل اين اقدام توضيحي نمي‌دهد. زيرا متأسفانه در كشور ما هر زماني كه اتفاقي مي‌افتد، وقتي از مسوول آن اتفاق توضيح مي‌خواهيم، او آن مشكل را به مسوول رده بالاتر ارجاع مي‌دهد و اين روند همچنان ادامه پيدا مي‌كند و هيچكس پاسخگو نيست، اما با اينكه نمي‌توانيم يقه كسي را بگيريم همچنان اعتراض مي‌كنيم. اعتراض ما يادآوري مي‌كند كه ميثاقي همگاني به نام قانون وجود دارد كه همه ما بايد به آن پايبند باشيم.»
