پرسپولیس یا استقلال؟ اگر در فصل نقل و انتقالات چند فصل اخیر این سوال از بازیکنی پرسیده شود شاید فارغ از تعصبات رنگی، ترجیح هر بازیکنی گزینه اول باشد. قهرمانی‌های پی در پی و حضور در آسیا و شانس بالای حضور در تیم ملی فاکتور‌هایی است که پرسپولیس را به گزینه بهتری برای بازیکنان تبدیل کرده است. البته اگر بازیکن موردنظر جوان باشد و تجربه کافی برای بازی در لیگ برتر نداشته باشد احتمالا گزینه دوم برایش انتخاب عاقلانه‌تری خواهد بود.
پدیده‌های آبی
نگاهی به ترکیب سرخابی‌های پایتخت در چند فصل اخیر نشان می‌دهد که مربیان آبی اعتقاد بیشتری به جوانان داشتند و با میدان دادن به آن‌ها فرصت را برای درخشششان فراهم کرده‌اند. شاید شاخص‌ترین چهره اللهیار صیادمنش باشد. بازیکنی که بعد از اولین فصل حضورش در ترکیب اصلی استقلال لژیونر شد و حتی پیراهن تیم ملی را هم برتن کرد. روزبه چشمی هم از بازیکنانی است که در میان پیشنهاداتش به استقلال پاسخ مثبت داد و در نهایت به تیم ملی رسید و لژیونر شد. چشمی بازیکن امید‌های پرسپولیس بود، اما برای ادامه فوتبالش استقلال را انتخاب کرد.
در فصلی که گذشت هم فرهاد مجیدی با وجود قرار داشتن در شرایط حساس به جوان‌هایش اعتماد کرد. سبحان خاقانی و متین کریم‌زاده دو چهره ویژه آبی‌ها بودند که با عملکردشان جواب اعتماد مجیدی را هم به خوبی دادند. در این فصل نام بازیکنی مثل آرش داجلیری و فردین رابط هم حتی در استقلال شنیده شد و به آن‌ها فرصت بازی رسید.
قرمز کمرنگ
در پرسپولیس، اما بازیکنان جوان خیلی فرصت هنرنمایی پیدا نمی‌کنند. در این چند سال بازیکنانی مانند مهدی عبدی فرصت نشان دادن توانایی‌هایشان را پیدا کردند، اما بازیکنانی از این دست در پرسپولیس بسیار کمتر از تیم رقیب بوده‌اند. برخلاف آن، اسامی بازیکنانی که به خاطر فرصت بازی پیدا نکردن به صورت قرضی یا دائمی از جمع قرمز‌ها جدا شدند فهرست بلندبالایی است.
در این فصل محمد امین اسدی و سعید حسین‌پور و آریا برزگر به صورت قرضی به تیم‌های دیگر پیوستند. آریا برزگر بازیکنی بود که در فصل نقل و انتقالات با استقلال حتی قرارداد داخلی هم بست. محمدحسن انصاری‌فرد، اما با زحمت زیاد این بازیکن را از چنگ استقلالی‌ها درآورده و به پرسپولیس آورد. بازیکنی که بدون حتی یک دقیقه بازی در ترکیب پرسپولیس به صورت قرضی به فجر سپاسی رفت. این در حالی است که پرسپولیس با کمبود شدید بازیکن در خط حمله مواجه بود و شاید دقایقی بازی دادن به آریا برزگر می‌توانست مشکل این تیم را حل کند. آن‌هایی هم که ماندند فرصت چندانی برای بازی پیدا نکردند. علی شجاعی بازیکنی بود که مانند خرید‌های استقلال از تیم ملی جوانان به پرسپولیس آمد، اما کمتر از ۲۵۰ دقیقه به میدان رفت و فقط در دو بازی در لیگ در ترکیب اصلی تیمش قرار گرفت. محمد شریفی کمتر از ۲۰ دقیقه و محمد مهدی مهدی‌خانی کمتر از ۱۲۰ دقیقه برای پرسپولیس به میدان رفتند.
به این فهرست می‌توان بازیکنانی مانند عارف محمدعلی‍‌پور، حمیدرضا طاهرخانی و امیر روستایی هم اشاره کرد. بازیکنانی که نسبت به هم‌تیمی‌هایشان که به پرسپولیس رفتند سرنوشت بسیار متفاوتی داشتند.
چهره ویژه
مهدی قایدی. فکر می‌کنید اگر قایدی به جای استقلال سر از پرسپولیس در می‌آورد چه سرنوشتی پیدا می‌کرد؟ البته قایدی بازیکنی است که توانایی‌هایش را به خوبی نشان داده و بعید به نظر می‌رسد که مربی‌ای مثل برانکو از کنار استعدادی مانند او به سادگی می‌گذشت. با این حال این سوال جالبی است که قایدی آیا با رفتن به پرسپولیس با همین سرعت به یک ستاره و بازیکن باتجربه تبدیل می‌شد یا نه.
مقایسه این دو فهرست نشان می‌دهد که استقلال تیم بهتری برای بازیکنان جوان است و در این چند سال اخیر هر مربی از جمله شفر، علیرضا منصوریان، محمود فکری یا فرهاد مجیدی در هر شرایطی راهی برای جوانان بازکرده‌اند. اعتمادی که دو طرفه بوده هم به درخشش بازیکن انجامیده و هم در بسیاری از مواقع مربیان استقلال را از بحران نجات داده است. این اتفاقی است که برانکو ایوانکوویچ و بعد از او یحیی گل‌محمدی کمتر دست به انجام آن زدند و ترجیح دادند برای مشکلاتشان به دنبال گزینه‌های امتحان پس‌داده و باتجربه بروند.
فوتبال ۳۶۰
