زهرا یزدانی، پرافتخارترین کشتی‌گیر آلیش زن ایران، از بی‌توجهی مسئولان ورزش کشور به زنان این رشته گله‌مند است. به گفته او، تبعیض بین زنان و مردان کشتی‌گیر آن‌قدر زیاد است که اصلا آن را به حساب نمی‌آورند. ناراحتی کشتی‌گیر وزن منهای ۵۵ کیلوگرم به خاطر نداشتن شغل و پشتوانه مالی است. اینکه با داشتن یک مدال برنز جهان و دو طلا و نقره آسیا هنوز نتوانسته شغلی برای خودش دست‌وپا کند.
یزدانی دراین‌باره می‌گوید: «متأسفانه مسئولان رده بالای ورزش توجهی به کشتی بانوان نمی‌کنند و انگار رشته ما را قبول ندارند. من پرافتخارترین دختر کشتی‌گیر هستم که یک مدال برنز جهان را دارم و دو مدال طلا و نقره بازی‌های داخل سالن آسیا. طبق مصوبه‌ای که برای ورزشکاران مدال‌آور تصویب شده، من هم باید با این مدال‌ها استخدام یکی از نهاد‌های دولتی شوم، اما هر چقدر تلاش می‌کنم و دنبال کار استخدامی‌ام می‌روم به در بسته می‌خورم. فدراسیون کشتی و آقای علیرضا دبیر، انصافا در این مدت خیلی از من حمایت کردند و پیگیر این بودند که نامه‌نگاری‌های امور استخدامی مرا از طرف وزارت ورزش و جوانان انجام دهند. بعد از مدت‌ها دوندگی معرفی‌نامه مربوطه را برایم از وزارتخانه گرفتند تا به اداره ورزش و جوانان استان مازندران بدهم که در همین اداره یا یکی از بخش‌های زیرمجموعه آن استخدام شوم، ولی هیچ توجهی به من نشد. اداره ورزش استان مازندران به من می‌گوید که مدال بازی‌های داخل سالن را قبول ندارد. نمی‌دانم مگر مدال من با مدال بقیه ورزشکاران چه فرقی دارد. جالب اینجاست که من مدال برنز مسابقات جهانی پارسال را هم دارم. آن‌ها نمی‌خواهند مرا استخدام کنند، برایم عذر و بهانه می‌آورند. بدتر از همه اینکه زحمات و مدال‌هایی را که گرفتم، زیر سؤال می‌برند».
زهرا یزدانی در حالی از عدم پشتوانه ورزش کشور از قهرمانان معترض است که به ماجرای محسن مدهنی، قهرمان کشتی فرنگی نوجوانان جهان اشاره می‌کند؛ همان فرنگی‌کار جنوبی که چندی‌پیش انتشار فیلم دست‌فروشی‌اش در کنار خیابان سروصدای زیادی به پا کرد. او ادامه می‌دهد: «من دخترم و شرایط این را ندارم که هر کاری انجام بدهم. من که نمی‌توانم مثل محسن مدهنی بروم و کنار خیابان دست‌فروشی کنم. من حتی برای گرفتن تخفیف شهریه دانشگاه آزاد هم با مسئولان مشکل داشتم. طبق قوانین قهرمانان و مدال‌آوران مشمول تخفیف شهریه دانشگاه آزاد هستند، اما تا مدت‌ها نتوانستم از آن استفاده کنم و حالا به‌تازگی این مشکل حل شده است. کشتی آلیش بانوان هم مثل سایر ورزش‌ها نیاز به حمایت وزارت ورزش دارد. ما هم پتانسیل این را داریم که مثل سایر رشته‌های رزمی در میادین جهانی مدال طلا بگیریم، اما به حمایت نیاز داریم. علاقه‌مند به کشتی آلیش در ایران خیلی زیاد است. از سه سال پیش که این رشته رسما مجوز فعالیت گرفته تا به امروز همه استان‌ها بخش بانوان هیئت‌های خود را فعال کرده‌اند. ما حتی زنانی را داریم که مادر هستند و با داشتن بچه تمرین می‌کنند. از اینجا به بعد دیگر وظیفه فدراسیون و وزارت ورزش است که به آن بها بدهند. نباید بین مردان و زنان تبعیض قائل شوند. ما هم پابه‌پای آن‌ها تمرین می‌کنیم».
دارنده دو مدال بازی‌های داخل سالن آسیا این روز‌ها تمریناتش را انجام می‌دهد به این امید که اردو‌های تیم ملی دوباره از سر گرفته شود. هرچند دل و دماغ زیادی برای تمرین‌کردن هم ندارد: «آخرین اردویی که ما داشتیم به پارسال آذر ماه برمی‌گردد که در رقابت‌های قهرمانی جهان قزاقستان شرکت کردیم. قرار بود اردو‌های تیم ملی از بهمن ماه شروع شود که با آمدن کرونا همه‌چیز به هم ریخت. از آن موقع تا به الان هیچ تمرینی نبوده و فقط خودمان به تنهایی تمرینات را در خانه‌هایمان انجام دادیم. البته مسئولان فدراسیون می‌خواستند در همین ایام اردو‌ها را برگزار کنند، اما پیک سوم کرونا شرایط را در خانه کشتی هم بحرانی کرد و تعداد زیادی از مربیان و کشتی‌گیران تیم ملی مردان مبتلا شدند، برای همین برنامه‌ها کنسل شد. کشتی آلیش زنان تازه ابتدای راه بود و داشت در مسابقات شرکت می‌کرد که کرونا آمد. اینکه اردویی نباشد و بخواهی به تنهایی آن هم در خانه تمرین کنی، خیلی سخت است. من در این مدت خیلی کسل و بی‌انگیزه شدم. امیدوارم دوباره به روز‌های خوب گذشته برگردیم».
