آیا آمریکا رسماً وجود «بشقاب پرنده‌ها» را تأیید کرده است؟/ ماجرای یک شی ناشناس در آسمان ایران

 

به گزارش فرارو، روز دوشنبه 9 اردیبهشت، مرکز فرماندهی وزارت دفاع ایالات متحده(پنتاگون)، رسماً ویدئوهایی را منتشر کرد که در آن اشیأ پرنده ناشناسی دیده می شد که توسط خلبانان نیروی دریایی این کشور رهگیری شده بودند. این فیلم ها اگر چه چند سال قبل گرفته شده بودند اما پنتاگون برای اولین بار آن ها را در روز گذشته منتشر کرد. انتشار این فیلم ها اگر چه به ادعای سازمان پنتاگون به علت «عدم حساس بودن» آن ها صورت می گیرد، اما با توجه به انکار همیشگی دولت آمریکا در خصوص تأیید چنین اطلاعاتی، به نظر می رسد می توان احتمال وجود اهداف پشت پرده را برای این اقدام در نظر گرفت. آیا ایالات متحده، به عنوان کشوری که بیشترین پرونده های مشاهده اشیأ ناشناس را دارد، قصد دارد پس از مدتها و برای اولین بار، وجود این اشیاء پرنده ناشناس را تأیید کند؟ آیا انتشار این فیلم ها مقدمه ای برای تأیید رسمی بشقاب پرنده های موجودات فرازمینی است؟ وبسایت علمی History با نگاهی تاریخ محور به بررسی این موضوع پرداخته است.

رونمایی رسمی آمریکا از بشقاب پرنده ها

به گزارش سی ان ان، پنتاگون رسماً سه ویدئوی کوتاه از «پدیده ناشناخته هوایی» یا «یوفو» را منتشر کرد که پیش از این توسط یک شرکت خصوصی منتشر شده بود. در این ویدئوها ظاهراً اشیاء پرنده ناشناسی دیده می شوند که حرکت بسیار سریعشان با دوربین های مادون قرمز ضبط شده است. دو ویدئو از سه ویدئوی منتشر شده شامل صدای نیروی های نظامی است که با تعجب به سرعت بالای حرکت این اشیاء واکنش نشان می دهند و یکی از آن ها حدس می زند که این شیء پرنده احتمالا یک پهپاد باشد.

نیروهای دریایی آمریکا این ویدئوها را در سپتامبر سال گذشته میلادی واقعی ارزیابی کرده بود. «زویی گُف» یکی از سخنگویان پنتاگون (وزارت دفاع آمریکا) روز دوشنبه در همین باره گفت: «ما این ویدئوهای نیروی دریایی آمریکا را به صورت رسمی منتشر می کنیم تا از هر گونه سوء برداشت افکار عمومی درباره اینکه آیا این ویدئوها واقعی هستند یا اطلاعات بیشتری درباره آن ها وجود دارد، جلوگیری کنیم».

 

وی افزود: «وزارت دفاع آمریکا پس از بررسی دقیق به این نتیجه رسید که انتشار رسمی این ویدئوها هیچ سیستم یا توانایی حساسی را افشا نمی کند و تاثیر منفی بر هرگونه تحقیقات بعدی درباره تهاجم فضایی نظامی توسط پدیده های فضایی ناشناخته ندارد».

این فیلم ها برای اولین بار بین دسامبر سال 2017 و مارس 2018 توسط To The Stars Academy of Arts & Science منتشر شد، شرکتی که توسط موسیقی دان سابق «تام دلونگ» تأسیس شده است و می گوید اطلاعات مربوط به پدیده های هوایی ناشناس را مطالعه می کند.

در حال حاضر نیروی دریایی ایالات متحده، دستورالعمل رسمی برای خلبانان خود دارد تا در صورت مشاهده یوفوها، چگونه این موضوع را گزارش کنند. در سال 2017، یکی از خلبانانی که در سال 2004 یکی از این اشیاء ناشناس را دیده بود، به سی ان ان گفت که حرکت جسم ناشناس به گونه ای بود که او نمی تواند آن را توضیح دهد. «دیوید فرور»، خلبان بازنشسته نیروی دریایی ایالات متحده در خصوص این تجربه گفت: «همانطور که به آن نزدیک شدم ... به سرعت در جنوب شتاب گرفت و در کمتر از دو ثانیه ناپدید شد. حرکت آن خیلی سریع بود، مانند یک توپ پینگ پنگ که به دیوار برخورد می کند و ناگهان مسیر عوض می کند، این شی پرنده هم اینگونه بود».

«هری رید» سناتور سابق ایالت نوادا روز دوشنبه در واکنش به انتشار این ویدئوها، توئیت کرد که «خوشحال» است که پنتاگون به طور رسمی فیلم ها را منتشر کرد، اما «این فقط تلنگری به سطح تحقیقات و داده های موجود است. ایالات متحده باید نگاه جدی و علمی به این موضوع داشته باشد و هرگونه پیامد احتمالی برای امنیت ملی را در نظر بگیرد».

یوفو(UFO) چیست؟

شیءِ ناشناسِ پرنده (به انگلیسی: Unidentified flying object ؛مخفف: UFO یوفو)، که در فارسی به آن بشقاب پرنده هم گفته می‌شود، اصطلاح رایج برای هر پدیده هوایی است که علت آن نمی‌تواند به‌آسانی یا بلافاصله توسط ناظر، شناخته شود. نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا، که در سال ۱۹۵۲ این اصطلاح را ابداع کرده‌است، در ابتدا اصطلاح «یوفو» را به اشیائی که پس از بررسی دقیق توسط محققان متخصص ناشناخته باقی می‌مانَد، اطلاق کرد؛ هر چند امروزه اصطلاح یوفو اغلب برای توصیف هر گونه منظره ناشناخته که توسط ناظر گزارش می‌شود، استفاده می‌شود.

 

 

فرهنگ عامه غالباً اصطلاح یوفو را به‌عنوان یک مترادف برای فضاپیمای بیگانگان استفاده می‌کند. برخی از محققان در حال حاضر ترجیح می‌دهند برای جلوگیری از سردرگمی و باورهای نادرستی که به‌دنبال اصطلاح یوفو می‌آید، از اصطلاح عام‌ترِ «پدیده ناشناس هوایی» (به انگلیسی:UAP) استفاده کنند. براساس مطالعات، اکثر یوفوهای مشاهده‌شده اجسام متداولی مانند هواپیما، بالون یا اجسام نجومی از قبیل سنگ آسمانی یا سیارات درخشان هستند. همچنین درصد کمی از گزارش‌های مشاهده یوفوها جعلی است. با این حال هنوز درصدی (بین ۵ تا ۲۰٪) از گزارش‌های مبنی بر رؤیت یوفوها را می‌توان به‌طور مشخص در طبقه «اشیای ناشناس پرنده» به مفهوم دقیق آن قرار داد.

تاریخ یوفوها در سیاره ما

داستان این اشیای ناشناس پرنده و حضور آن ها در سیاره ما، دقیقاً با آغاز پیشرفت های چشمگیر بشر در عرصه هوا و فضا، همزمان است. در اواخر جنگ جهانی دوم، دولت آلمان نازی طرح های بی پروایانه ای را در زمینه صنایع هوایی در پیش گرفت که برخی از آن ها توسط خود آلمان نازی عملی شد (همچون موشک های نظامی) و برخی دیگر بنا به ادعای برخی کارشناسان، توسط قدرت های فاتح متفق به عنوان غنائم جنگی مصادره شد. ایالات متحده نیز توانست در همین زمان پیشرفت های قابل توجهی در زمینه صنایع هوایی به دست آورد. به دنبال همین پیشرفت ها و تسخیر آسمان توسط انسان، با پایان جنگ جهانی دوم، نخستین اخبار از مشاهده این اشای ناشناس پرنده، توسط خلبانان، منتشر شد.

تولد بشقاب پرنده!

نخستین رؤیت مشهور UFO در سال 1947 اتفاق افتاد، هنگامی که یک تاجر آمریکایی به نام «کنت آرنولد» ادعا کرد هنگام پرواز با هواپیمای کوچک خود، گروهی از 9 شییء پر سرعت را در نزدیکی Mount Rainier در واشنگتن مشاهده کرده است. آرنولد سرعت اشیاء که به شکل هلال در حرکت بودند را چند هزار مایل در ساعت ارزیابی کرد و گفت که آن ها «مانند بشقاب هایی که روی آب می جهیدند»، حرکت می کنند. در گزارش روزنامه ای که این خبر را پیگیری می کرد، به اشتباه این گفته آرنولد، «بشقاب پرنده» عنوان شد و بدین شکل بود که اصطلاح بشقاب پرنده پدید آمد.

حادثه رازوول

در همان سالی که آرنولد اشیاء ناشناس پرنده را دید، یک چوپان به نام «مک برازل» در نزدیکی فرودگاه هوایی ارتش در رازوول نیومکزیکو، به یک خرابه مرموز به طول 200 یارد رسید. روزنامه های محلی گزارش داده اند که این سازه مرموز، بقایای یک بشقاب پرنده است. اما ارتش آمریكا طی بیانیه ای اظهار داشت كه این فقط یک بالون هواشناسی است، هرچند كه عکس دیگری را به نمایش گذاشتند.

هیجان و اضطراب ناشی از وجود «بیگانگان» در دهه 1950، وقتی آدمک هایی با پوست «لاتکس» و «استخوان» های آلومینیومی که به ظاهر بیگانگان به نظر می رسیدند، از آسمان در سراسر نیومکزیکو سقوط کردند و با سرعت توسط وسایل نقلیه نظامی جمع شدند، شدت بیشتری گرفت. به نظر کسانی که به ماجرای رازوول اعتقاد داشتند، دولت بخشی از این ماجرای مرموز بود اما نیروی هوایی اعلام کرد که، این « مجسمه های ساختگی»، پروژه ای برای آزمایش راه های جدید خلبانان برای زنده ماندن از سقوط بود. پنجاه سال بعد، ارتش در بیانیه ای تصدیق كرد كه خرابه های رازوول، بخشی از یک پروژه فوق سری مخفی اتمی بود.

پروژه کتاب آبی

با افزایش پدیده های هوایی ناشناس در آمریکا، در سال 1948 نیروی هوایی ایالات متحده تحقیقات مربوط به این گزارش ها را تحت عنوان Project Sign آغاز کرد. تنش جنگ سرد در حال افزایش بود و نظر اولیه کسانی که درگیر این پروژه بودند این بود که UFO ها به احتمال زیاد هواپیمای پیشرفته شوروی هستند. با این همه برخی محققان نیز تصور می کردند که این پرنده های ناشناس، ممکن است فضاپیمایی از جهان های دیگر باشند و به اصطلاح فرضیه وجود فرازمینی ها (ETH) را مطرح کردند.

 

 

طی یک سال، این پروژه موفق شد به پروژه Project Grudge ارتقاء یابد که این نیز در سال 1952 خود را جایگزین پروژه دائمی تری درباره یوفوها، به نام پروژه Project Blue Book کرد که مقر آن در پایگاه هوایی رایت پاترسون در دیتون اوهایو است. از سال 1952 تا 1969 پروژه Blue Book، گزارش هایی از بیش از 12000 مشاهده یا رویداد را گردآوری کرده است، که در نهایت هریک از آن ها با یک پدیده شناخته شده نجومی، جوی یا مصنوعی (ناشی از انسان) یا «ناشناس» طبقه بندی شدند. این موارد «ناشناس»، تقریباً 6 درصد از کل مواردی را شامل می شد که اطلاعات کافی برای شناسایی آن ها با یک پدیده شناخته شده، وجود نداشت.

پنل رابرتسون و گزارش کاندون

وسواس آمریکایی با پدیده یوفو همچنان در جریان بود. در تابستان داغ سال 1952، یک سری تحرکات اسرار آمیز در رادارهای نزدیکی فرودگاه ملی واشنگتن رخ داد و برخی نیز اعلام کردند که اشیای ناشناسی را در آسمان نزدیک فرودگاه مشاهده کردند. مقامات رسمی اگرچه این وقایع به وارونگی دما در هوای بالای شهر نسبت دادند، اما همه با این توضیح قانع نشدند. در همین حال، رکورد تعداد گزارش های مربوط به مشاهده یوفوها، به بالاترین حد خود رسیده بود.

این امر باعث شد تا آژانس اطلاعات مرکزی آمریکا، دولت این کشور را وادار كند كه هیئت علمی از دانشمندان را برای بررسی این پدیده ها تأسیس كند. این هیئت موسوم به «پنل رابرتسون»، به سرپرستی «اچ. پی. رابرتسون»، فیزیکدان انستیتوی فناوری کالیفرنیا و سایر فیزیکدانان، اخترشناس و مهندیس صنایع موشکی آمریکا، تشکیل شد. این هیئت به مدت سه روز در سال 1953 با افسران نظامی و رئیس پروژه کتاب آبی مصاحبه کردند و فیلم ها و عکس های مربوط به یوفوها را بررسی کردند.

نتیجه گیری آنها این بود که (1) 90 درصد از رؤیت ها را می توان به راحتی به پدیده های نجومی و هواشناسی (مثل سیارات و ستاره های روشن، شهاب سنگ ها، شفقهای هوایی، ابرهای یونی) یا به اشیاء زمینی مانند هواپیما، بالون، پرنده و چراغ های جستجو نسبت داد. (2) هیچ تهدید امنیتی آشکاری برای زمین وجود ندارد و (3) هیچ مدرکی برای تأیید وجود موجودات فرا زمینی، در دست نیست. بخش هایی از گزارش پنل رابرتسون تا سال 1979 طبقه بندی شده بودند و این دوره طولانی محرمانه بودن باعث شد بسیاری دولت را به پنهانکاری در این زمینه متهم کنند.

کمیته دوم در سال 1966 به درخواست نیروی هوایی ایالات متحده تشکیل شد تا جالب ترین مطالب جمع آوری شده توسط پروژه آبی کتاب را بررسی کند. دو سال بعد، این کمیته که مطالعه مفصلی در مورد 59 رؤیت یوفو انجام داده بود، نتایج خود را با عنوان مطالعه علمی اشیاء پروازی ناشناس منتشر کرد که به «گزارش کاندون» معروف شد چرا که این تحقیقات به سرپرستی یک فیزیکدان به نام «ادوارد یو. کاندون»، به انجام رسید. گزارش کاندون توسط کمیته ویژه آکادمی ملی علوم نیز بررسی شد. در مجموع 37 دانشمند فصل ها یا بخش هایی از فصل های این گزارش را نوشتند، که تحقیقات مربوط به 59 رؤیت بشقاب پرنده ها را با جزئیات شرح می داد.

مانند پنل رابرتسون، کمیته به این نتیجه رسید که هیچ چیزی جز پدیده های رایج در گزارش ها وجود ندارد و این که موضوع یوفو ها دیگر نیازی به تحقیقات بیشتر ندارد. این گزارش، همراه با کاهش موارد مشاهده اشیاء ناشناس، به برچیدن پروژه کتاب آبی در سال 1969 منجر شد.

منطقه 51

در دهه 50 و 60 میلادی، چندین رؤیت یوفو در منطقه 51 در صحرای نوادا گزارش شد. این منطقه، سایتی بود که توسط CIA، نیروی هوایی ایالات متحده و شرکت لاکهید مارتین، برای آزمایش پرواز هواپیماهای جدید یا «هواپیماهای شناسایی و سری» مورد استفاده قرار می گرفت. اسناد طبقه بندی نشده نشان می دهد که منطقه 51 محل اجرای یک برنامه جنگ سرد به نام Oxcart بود که به منظور تولید هواپیمای جاسوسی غیر قابل شناسایی، مورد استفاده بود. در نتیجه این برنامه، هواپیماهایی همچون SR-71 Blackbird ، F-117 Nighthawk و Archangel-12 (A-12) با سرعتی بالغ بر 2000 مایل در ساعت، در این منطقه پروازهای متعدد آزمایشی انجام دادند. این هواپیماهای اسرارآمیز به شایعاتی مبنی بر استفاده از منطقه 51 برای انجام آزمایشات در مورد زندگی فرازمینی و فضاپیمای آنها کمک کردند.

گزارش هایی فراتر از اطلاعات رسمی دولت آمریکا

با وجود عدم موفقیت در اثبات وجود فرازمینی ها، تعدادی دانشمند و مهندس از جمله «جی آلن هینک»، اخترشناس در دانشگاه اوانستون، که درگیر پروژه های Sign، Grudge و Blue Book بود، نتیجه گرفتند که بخش کوچکی از گزارش یوفوها، نشانه های قابل اطمینان و مشخصی را برای حضور بازدید کنندگان فرازمینی، ارائه می دهند. هینک، مرکز مطالعات UFO (CUFOS) را تأسیس کرد که به بررسی این پدیده های ناشناس ادامه می دهد.

 

 

گذشته از Project Blue Book، برخی از سوابق رسمی و نسبتاً کامل رؤیت یوفوها در کانادا نیز نگهداری می شوند که در سال 1968 از وزارت دفاع ملی کانادا به شورای تحقیقات ملی کانادا منتقل شدند. سوابق کانادایی حدود 750 رؤیت را شامل می شد. سوابق کمتری در انگلستان، سوئد، دانمارک، استرالیا و یونان نیز حفظ شده است. در ایالات متحده، CUFOS و برخی شبکه های تخصصی دیگر، همچنان به گزارش مشاهدات مردم در این زمینه می پردازند.

در اتحاد جماهیر شوروی، غالباً به دنبال آزمایش موشک های نظامی سری، رؤیت یوفوها نیز انجام می شد. برای مبهم کردن ماهیت واقعی این آزمایشات نظامی، دولت کمونیست گاهی باورهای عمومی را زمینه مشاهده یوفوها را نیز تشدید می کرد كه این موشک ها از یک كارخانه فرازمینی هستند اما سرانجام تصمیم گرفتند كه در این زمینه شفاف سازی بیشتری کنند. رؤیت یوفوها در چین نیز به همین ترتیب در سایه فعالیت های سری نظامی باقی ماند و برای عموم ناشناخته مانده است.

بشقاب پرنده ها در ایران

در دوره ای که موج رؤیت بشقاب‌پرنده‌ها به اوج رسیده بود، نام ایران نیز در بین کشورهایی قرار گرفت. در این بین، یکی از گزارش‌ها اهمیت بیشتری داشت: شیء ناشناس پرنده که در بامداد روز ۱۹ سپتامبر سال ۱۹۷۶ (۲۸ شهریور ۱۳۵۵) در تهران دیده شد. بر اساس گزارشی از این ماجرا، که در ۳۱ اگوست ۱۹۷۷ (۱۳۵۶) منتشر شد، ساعت ۱۲:۳۰ نیمه‌شب ۱۹ سپتامبر تلفن‌هایی از منطقه شمیران به نیروی هوایی ارتش ایران زده می‌شود و طی آن، گزارش رؤیت یک شیء پرنده ناشناس در افق شمالی گزارش می‌شود. دقایقی بعد، برج مراقبت فرودگاه مهرآباد تهران حضور این جِرم را در رادار خود تأیید می‌کند و بلافاصله یک فروند هواپیمای شکاری به تعقیب آن برمی‌خیزد.

۲۵ و ۲۶ فروردین‌ماه ۱۳۸۳ خبرگزاری‌ها خبر مشاهده شیء ناشناس نورانی را در آسمان مشکین‌شهر و اردبیل دادند، بلافاصله صدا و سیما تصاویری که توسط یک دوربین آماتور (ساده) از این اجرام تهیه شده بود منتشر ساخت و بدین ترتیب موج جدید آغاز شد. خبرگزاری ایرنا در کمتر از ۷۲ ساعت بیش از ۶ خبر از رؤیت این اجرام در آسمان شهرهای مختلف ایران از مشکین‌شهر و اردبیل گرفته تا گنبدکاووس و تبریز و اراک و اشنویه و سنندج و… منتشر کرد.

گزارش اول از دو شیء پرنده ناشناس در آسمان سخن می‌گفت که تلألوئی با رنگ‌های مختلف داشتند و حرکت‌هایی نامشخص در آسمان انجام می‌دادند هنوز درباره این گزارش نمی‌توان اظهار نظر کرد، چرا که هیچ داده مشخصی از آن وجود ندارد. اما در بقیه موارد با شیء درخشان در افق جنوب غرب یا شمال غرب مواجه شدیم که حتی از آن هم تصاویری تهیه و پخش شد. به غیر از گزارش اول که مانند رؤیت بسیاری از اجرام پرنده اطلاعات ناقص و نامشخصی دارد، برای بقیه پاسخ قاطعی وجود ندارد. همچنین در آذر ۱۳۹۵ شیء بزرگ از آسمان مازندران رد شد و به گفته شاهدان عینی بی‌سیم پلیس و آنتن تمام تلفن‌های خانگی و تلفن‌های همراه تا چند ساعت قطع بودند. اما صحت آن را تاکنون هیچ منبع رسمی تأیید نکرده است.

توضیحات احتمالی برای رؤیت یوفوها

گزارش مربوط به مشاهده یوفوها از نظر قابلیت اطمینان بسیار متنوع هستند. به طور معمول، شاهدان چنین اشیائی را با منشاء فرازمینی یا احتمالاً یک پرنده نظامی می دانند که مطمئناً تحت کنترل هوشمند است. این استنتاج معمولاً مبتنی بر حرکات غیر طبیعی و اغلب ناگهانی، بی صدا بودن، تغییر در روشنایی یا رنگ و شکل های عجیب و غریب درک می شود.

روی هم رفته فقط بررسی گزارش‌های مشاهده بشقاب‌پرنده توسط افراد مطلع و آشنا معتبر است، زیرا بسیاری از کسانی که مدعی مشاهده بشقاب‌پرنده شده‌اند، اشیاء یا پدیده‌های شناخته‌شده را به‌عنوان بشقاب‌پرنده تلقی کرده‌اند. مشهورترین و آشناترینِ این اشیاء یا پدیده‌ها عبارتند از: موشک‌های پرتاب‌شده توسط هواپیما، ماهواره‌های برخاسته از زمین، شهاب، قطعات شهاب‌سنگ خردشده که با انعکاس نور خورشید روشن دیده می‌شوند، روشن شدن ابرهای ارتفاع‌پایین توسط خورشید، طبقات موشک‌های حامل، نورهای به رنگ‌های مختلفِ حاصل از سوختن ماهواره‌ها در جو، گلوله‌های منور نظامی، هواپیماهایی که فرود آمدنشان را علامت می‌دهند، بالون‌های آزمایش، کره‌های درخشان یا قرص‌های براق و روشن حاصل از انعکاس نور توسط سطوح خارجی هواپیماهای مدرن، هستند که تنها بخش کوچکی از خطای دید انسان است. با این همه هنوز معمای وجود اشیاء پرنده ناشناس و فرازمینی، سربسته باقی می ماند تا شاید روزی پاسخی قانع کننده و همه پذیر برای آن ارائه شود.