بعد از جنگ جهانی دوم بود که «بلوک شرق و غرب» شکل گرفت؛ اتحاد جماهیر شوروی با وجود اینکه در جریان جنگ جهانی هم‌پای ایالات متحده علیه آلمان نازی جنگیده بود، بعد از جنگ مسیرش را جدا کرد و ساز جداگانه‌ای سر داد که معنای مستقیمی داشت: شرق می‌خواست قدرت را از آنِ خودش کند و غرب هم نمی‌خواست در این کارزار کم بیاورد؛ جنگی به معنای آتش‌افروزی صورت نگرفت، ولی نوع دیگری از جنگ به نام «جنگ سرد» درگرفت که تبعاتش کم از آتش‌افروزی نداشت. آن زمان بحث بر سر کشاندن قدرت به کفه ترازوی خودی بود. اما در این میان دو طرف باید از تمام توانایی‌ها برای اثبات و دیکته برتری‌شان بر رقیب استفاده می‌کردند و اتفاقا دستاورد‌های زیاد علمی هم در همان برهه به دست آمد؛ دستاورد‌های مثبتی که حاصل یک کشمکش بود تا نشان دهد «قدرت مطلق» چه کسی است.
تا همین چندوقت پیش و اتفاقا در جریان جام جهانی روسیه بود که اتحادی نانوشته بین تیم‌های آسیایی شکل گرفت؛ نمایندگان قاره کهن نمی‌خواستند در مهم‌ترین تورنمنت فوتبالی دنیا کم بیاورند؛ کم‌نیاوردن که هیچ، می‌خواستند ثابت کنند چیزی از تیم‌های پیشرفته اروپایی کم ندارند. ایران به‌عنوان تیم صدرنشین قاره کهن پا به روسیه گذاشته بود؛ گروهش چنان دشوار بود که کمتر کسی بختی برای صعود از آن می‌دید، ولی باز هم نگاه «متحد» آسیا به این بود که ایران بتواند توانایی‌هایش را ثابت کند؛ ایران در این راه هرچه در توان داشت رو کرد و چه‌بسا اگر بی‌دقتی مهدی طارمی در تبدیل‌کردن توپش به گل در تقابل با پرتغال نبود، شگفتی را کامل می‌کرد و به مرحله بعد می‌رسید.
در همان زمان که آسیا به اتحاد نیاز داشت، ژاپنی‌ها پرچم را بالا نگه داشتند و تنها تیم آسیایی شدند که به دور حذفی جام جهانی رسیدند؛ بقیه یکی پس از دیگری از دور خارج شدند و نتوانستند برای «قدرت» آسیا جنگ سلحشورانه‌ای داشته باشند. اندکی پس از آن اتحاد، حالا نوبت به تقسیم قدرت شده، این‌بار ژاپن در بلوک شرق آسیا علیه ایران در بلوک غرب ایستاده است. کاشیما از ژاپن در بلوک شرق برای اولین‌بار در تاریخ به فینال لیگ قهرمانان آسیا رسیده، پرسپولیس هم از ایران و در بلوک غرب خودش را بالا کشیده تا این تیم هم برای اولین‌بار در تاریخ طعم حضور در فینال لیگ قهرمانان آسیا را بچشد.
امروز راند اول «قدرت‌نمایی» برگزار می‌شود تا دور نهایی و آخرش به ورزشگاه «آزادی» کشیده شود؛ جایی که در آسیای متحد به اسم «جهنم» شناخته می‌شود. پشت آن اتحاد به‌وجودآمده در روسیه که دست‌برقضا ژاپن و ایران برایش نمایندگان خوبی بودند، حالا «تقسیم قدرت» نهفته است؛ تقسیم قدرتی که سرانجام هفته آینده مشخص می‌شود به بلوک شرق می‌رسد یا به بلوک غرب. در سال‌های گذشته تیم‌های شرق آسیا قدرتشان را دیکته کرده‌اند؛ هیچ حریفی از بلوک غرب در هفت سال اخیر رنگ قهرمانی در فینال لیگ قهرمانان آسیا را به خود ندیده، غرب آسیا بازنده مطلق مقابل شرق آسیا در دیدار‌های فینال بوده است؛ حداقل از سال ۲۰۱۱ تاکنون که این‌طور است؛ اما این‌بار «بلوک غربی‌ها» چه ایران و چه تمام کشور‌هایی که نماینده‌شان در فینال از بلوک شرقی‌ها، چه ژاپنی‌ها و چه کره‌هایی و بقیه زخم خورده‌اند، امید دارند در جدال به‌وجودآمده بین بلوک‌های شرق و غرب، «قدرت» دوباره به بلوک غرب برگردد.
پرسپولیس حالا در این دو بازی، نه‌تن‌ها نماینده ایران بلکه نماینده بلوک غرب آسیاست تا در کارزار نهایی دست پر به منطقه برگردد. این تیم که سال پیش هم به نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا رسیده، با زخم‌هایی که از «پنجره بسته» بر تنش نشسته، ایستاده تیر خورده، ولی هنوز از پا نیفتاده است؛ سربازان برانکو در آخرین گام میدان نبرد، برای فتح پرچمی که بر بلندای قاره کهن نصب شده و بلوک شرقی‌ها و به‌طور خاص ژاپنی‌ها به آن چشم دوخته‌اند، خیز برداشته است؛ آن‌ها دلخوش به تکرار تاریخ در داستان «جنگ سرد» هستند؛ جنگی که سرانجام با فروپاشی بلوک شرق و بازگشت قدرت به بلوک غرب به پایان رسید.
