فرارو- جام جهانی سیاستمداران را هم پای تلویزیون میخ کوب می‌کند. اصولگرا و اصلاح طلب در ۹۰ دقیقه رقابت‌های سیاسی را فراموش می‌کنند و هر دو به تصویری که از جام جهانی مخابره می‌شود چشم می‌دوزند. حتی رئیس جمهور موقع فوتبال مثل مردم عادی تی‌شرت تیم ملی را بر تن می‌کند و روبه‌روی تلویزیون می‌نشیند. حجت الاسلام محمدعلی ابطحی، فعال سیاسی و عضو مجمع روحانیون مبارز در گپی خودمانی با فرارو از زاویه دید خود فوتبال برای فوتبال روایت می‌کند؛ فوتبالی که نباید ابزار سیاست باشد.
آقای ابطحی چقدر فوتبال‌های جام جهانی را پیگیری می‌کنید؟
خیلی از بازی‌ها را دیده ام. تقریبا همه بازی‌های آخر شبی را تماشا کرده ام.
به جز ایران طرفدار کدام تیم هستید؟
همیشه برزیل را دوست داشتم. البته نمی‌توانم بگویم طرفدارش هستم.
در پیش بینی مسابقات هم شرکت می‌کنید؟
نه شرکت نمی‌کنم.
قبول دارید که جام جهانی باعث شده بخش زیادی از مسائل روز به حاشیه برود؟
این طبیعی است. اولا خود جام جهانی یکی از مسائلی است که برای مردم اهمیت دارد. خود جام جهانی به صورت مستقل برای مردم موضوع مهمی است. اتفاقی است که هرچهار سال یکبار می‌افتد و شاید تنها اتفاقی است که نماد بیشترین یک دلی جمعی ایرانی است. حتی در هر کشوری نسبت به خود آن کشور هیچ اتفاقی نمی‌افتد و هیچ قدرتی توانایی این را ندارد که همه ایرانی‌ها را از بار‌های آمریکا تا استادیوم آزادی دور هم جمع کند و همه دنبال یک چیز یعنی موفقیت تیم ملی باشند. این خودش یک اتفاق است.
آقای ابطحی معمولا سیاستمداران بیشتر به معادلات قدرت فکر می‌کنند. کمی عجیب نیست که برای یک چهره سیاسی فوتبال جذاب است؟
ما با واقعیت‌ها زندگی می‌کنیم. سیاسیون ما هم جزئی از این جامعه هستند. من شخصیت سیاسی روحانی را می‌شناسم که هفته گذشته برای پیروزی تیم ملی در برابر اسپانیا چند روز روزه نذر کرده بود و روزه می‌گرفت. بالاخره آن‌ها هم جزئی از این ملت و از علاقه‌مندان به مردم و ورزش هستند.
اصلاح طلب‌ها بیشتر فوتبالی اند یا اصولگراها؟
مردم ایران
فوتبال چقدر در افکار عمومی، احساسات جامعه و یا نگاهی که به سیاستمدارانشان دارند تاثیر دارد؟
من این‌ها را خیلی به هم ربط نمی‌دهم. مردم فوتبال را برای فوتبال دوست دارند نه به خاطر اینکه ابزاری برای سیاست باشد. هرکس بخواهد از فوتبال به عنوان ابزاری برای سیاست استفاده کند خودش آسیب می‌بیند.
با این جواب یاد فوتبال ایران و آمریکا در جام جهانی ۹۸ افتادم. همینطور مسابقه کشتی رسول خادم با ملوین داگلاس آمریکایی. آن موقع تصوری در بین افکار عمومی شکل گرفته بود که ایران باید پیروز مسابقه‌ها می‌شد. دشمنی دو کشور به زمین‌های فوتبال کشیده شده بود. هر دو مسابقه بدیلی برای مقابله سیاسی با آمریکا شده بودند ...
آن‌ها هم جواب نداد. کار صحیحی نبود که بخواهیم از ورزش استفاده سیاسی کند. هرکس از ورزش استفاده سیاسی کرده است جای انتقاد دارد، چه نایک باشد که به خاطر سیاست به تیم ملی کفش نمی‌فروشد و چه ما باشیم که در بعضی مسابقات به خاطر سیاست شرکت نمی‌کنیم.
پیش بینی‌تان از نتیجه بازی ایران و پرتغال چیست؟
صفر صفر
یعنی صعود نمی‌کنیم.
خدا کند صعود کنیم.
کدام تیم قهرمان جام جهانی می‌شود؟
امیدوارم برزیل قهرمان شود.
