نخستین تیم ‌بی‌ملیت تاریخ المپیک به ریو می‌آید

«این تیم سمبل امید برای همه پناهنده‌ها در سرتاسر جهان است.» کمیته ملی المپیک این عبارت را برای توضیح حضور یک تیم بدون کشور،‌ در رقابت‌های المپیک تابستانی امسال نوشته است.


به گزارش ایسنا، دو جنگ داخلی که دو منطقه جغرافیایی را به آشوب کشیده، حالا تمام دنیا را درگیر مساله مهاجرت و مهاجران کرده است. سیل جمعیتی که از خاورمیانه به سمت اروپا به راه افتاده، برای ماه ها مساله مهاجران را در صدر اخبار نگه داشته،‌ بحران‌های بین‌المللی و سیاست داخلی را دامن زده و از همه مهم‌تر،‌ هزاران نفر را بی‌خانمان و بی‌سرزمین کرده است.

همین‌ها بهانه شده است که برای اولین بار در تاریخ بازی‌های المپیک، یک «تیم بی‌سرزمین» با چندین ملیت متفاوت در کنار هم زیر یک پرچم در رقابت‌های المپیک شرکت کند. «تیم پناهنده‌ها» قرار است درست بلافاصله بعد از تیم کشور میزبان،‌ برزیل، در افتتاحیه رژه برود،‌ تا توجه جهانی را به مساله « بی‌جاشدگان» جلب کند. مانند باقی تیم‌ها، این تیم هم لباس متحدی خواهد داشت که توسط کمیته بین‌المللی المپیک تدارک دیده شده است و در صورتی که اعضای این تیم بتوانند مدالی به دست بیاورند،‌ پرچم المپیک به افتخارشان بالا خواهد رفت. بررسی نمونه‌های آزمایشی آن‌ها برای جلوگیری از دوپینگ توسط کمیته بین‌المللی مبارزه با دوپینگ انجام خواهد شد. هزینه‌های سفر و حمایت‌های مالی از تیم را کمیته بین‌المللی المپیک انجام داده که بعد از بازی‌ها هم ادامه خواهد داشت.


مثل همه تیم‌های دیگر، تیم پناهنده‌ها هم قرار است مدیر داشته باشد،‌ با حمایت کمیته ملی المپیک و کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، پشتیبانی و مدیریت تیم پناهنده‌ها به ترتیب با «تگرا لوروپ» از کنیا و «ازابلا مازئو» از برزیل خواهد بود. پنج مربی و پنج نفر همکار قرار است به تیم پناهندگان کمک کنند.

سودان جنوبی،‌ با پنج ورزشکار،‌ سوریه با دو ورزشکار، جمهوری دموکراتیک کنگو با دو ورزشکار و اتیوپی با یک ورزشکار، ترکیب تیم پناهنده‌ها را تشکیل می‌دهند. در این تیم شش نفر دونده، دو نفر شناگر، و دو نفر جودو کار، چهار زن و شش مرد هستند که هر کدامشان داستانی منحصر به فرد دارند. هر کدام از آن‌ها تلاش غیرقابل تصوری کرده‌اند تا خودشان را به سرزمینی برسانند که در آن جنگ نباشد و در وضعیتی باقی بمانند که بتوانند به المپیک امسال برسند.

«توماس باخ» ریییس کمیته بین‌المللی المپیک در مورد این تیم گفته است: « پناهنده‌ها کشور ندارند، خانه ندارند،‌ پرچمی که زیر آن قرار بگیرند ندارند،‌ همین طور هیچ ملیتی هم ندارند،‌ ما برای آنها محل اسکانی در دهکده المپیک در کنار سایر تیم‌ها تدارک دیده‌ایم. سرود المپیک به افتخار آن‌ها نواخته خواهد شد و پرچم المپیک پیش پای آنها حرکت خواهد کرد. این نمادی از امید برای تمام پناهنده‌ها در تمام دنیا خواهد بود. علاوه بر آن این نشانه‌ای برای جامعه جهانی خواهد بود که پناهنده‌ها هم از جنس خود ما هستند و جامعه ما را غنی‌تر می‌کنند. تیم پناهنده ها نشان خواهند داد که حتی با وجود تراژدی غیر قابل تصوری که با آن رو به رو شده‌اند، هر کسی از راه استعداد، توانایی‌ها و مهارت‌هایش می‌تواند به قدرت روح خود کمک کند.»


تیم پناهنده‌ها با تلاش‌های کمیته‌های ملی المپیک در کشور های مهاجر پذیر ایجاده شده است. پس از تصمیم کمیته بین‌المللی المپیک در این مورد، کمیته‌های ملی از پناهنده‌ها خواستند تا اگر در خودشان امکان شرکت در المپیک تابستانی امسال را می‌بییند، در کمیته‌های ملی ثبت نام کنند. کمیته‌های ملی المپیک به آن‌ها کمک کردند تا برای این رقابت‌ها آماده شوند. در مجموع 43  ورزشکار شناسایی شدند. از میان آنها 10 ورزشکار منتخب با مشورت کمیته‌های ملی، فدراسیون‌های بین‌المللی،‌ کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل و کمیته‌های ملی المپیک کشور اول این ورزشکاران، بر اساس توانایی‌های ورزشی،‌ وضعیت پناهندگی تاییدشده توسط سازمان ملل،‌ وضعیت شخصی و پس‌زمینه ورزشکاران انتخاب شده‌اند. یکی از منتخبان این تیم که در طول روند پذیرشش به عنوان عضو تیم پناهندگان موفق شد تابعیت کشور دومش را بگیرد، قرار است برای تیم ملی آن کشور به میدان بیاید.

کمیته بین‌المللی المپیک و همراهانش در این کار امیدوار هستند با این برنامه بتوانند علاوه بر جلب توجه جهانی به موضوع به علاقه‌مند شدن مردمی که در سال‌هاست در کمپ‌های پناهنده‌ها در سرتا سر دنیا زندگی می‌کنند کمک کنند و جان‌های بیشتری را نجات دهند.‌

این شاید شروعی باشد برای راهی طولانی؛ مسیری که در آن،‌ «آدم‌بودن آدم‌ها» از «جایی که در آن به دنیا آمده‌اند» و  « مهری که روی پاسپورتشان خورده است» مهم‌تر باشد.