لاس وگاس؛ نوادا
فرارو-ایوان کورون*: در فاصلۀ زمانی میان تجمع‌های بزرگ، تنها معدودی از خبرنگاران برای همراهی با کلینتون در طول سفرهای انتخاباتی‌اش دعوت می‌شوند. در نتیجه، گروهی از رسانه‌های آمریکایی و بین‌المللی یک سیستم گردشی ایجاد کرده‌اند تا وظایف گزارش گرفتن را تقسیم کنند و نتیجه را با هم به اشتراک بگذارند. جایگاه رسانه‌های چاپی بین 14 رسانه می‌گردد که از واشنگتن پست و نیویورک تایمز تا گاردین و آژانس خبری فرانسه را شامل می‌شود.
این بار نوبت به ما رسیده بود تا در لاس وگاس همراه کلینتون باشیم و از تلاش او برای جلب نظر اسپانیول‌تبارها، سیاه‌پوستان آسیایی‌تبارهای آمریکا که حدود نیمی از جمعیت نوادا را در برمی‌گیرند، گزارش تهیه کنیم. او در نوادا برای جبران شکست سنگینش به برنی سندرز در نیوهمپشایر، به رای این اقلیتها نیاز مبرم داشت.
به ما گفته شد که شنبه ساعت 7:30 صبح آنجا باشیم. به همراه ما گزارشگران شبکۀ ABC، یک گزارشگر از بلومبرگ، دو روزنامه‌نگار محلی و چندین عکاس نیز حضور دارند. ما روز را با هم خواهیم گذرانید و با یک ون اینور و آنور برده می‌شویم. ما خبرنگاران "پاک" هستیم. یعنی که سرویس مخفی ما را گشته است.
اولین توقف: ورودی پشتی کازینوی "هورا" در قلب شهر گناه. جایی که افسران امنیتی با کت و شلوارهای سیاه پیش از ما به آن رسیده‌اند.
با راهنمایی تیم کلینتون که این ساختمان را پیشتر بررسی و شناسایی کرده‌اند، از راهروها و پله‌های پیچ در پیچ می‌گذریم.
مقصد ما، در عمق دل کازینو قرار گرفته است و کافه‌تریای بی‌پنجرۀ کارکنان است.
دست آخر کلینتون سر می‌رسد و بلند میگوید: "سلام به همه!" حدود 80 نفری که در کافه‌تریا با پیش‌بندهای آشپزخانه و یونیفرم‌های پیشخدمتها حضور دارند، سریع "هیلاری" را می‌شناسند و از او استقبال گرمی می‌کنند و دست به موبایل می‌شوند تا عکس یادگاری بگیرند.
از میزی به میز دیگر می‌رود، دست می‌دهد و میگوید که "از دیدنتان خوشحالم" و برای سلفی گرفتن ژست می‌گیرد. میگوید: "با کمک شما شنبه کار را تمام می‌کنیم."
هرج و مرج در هنگام صبحانه
خبری از شکل گیری گفتگو بین هیلاری و حاضرین نیست. نه به این خاطر که کلینتون عجله دارد، بلکه به این خاطر که همه ذهنشان مشغول گرفتن عکس یادگاری است.
وضعیت زمانی که مردم موبایل در یک دست، سعی می‌کنند که از دست دادنشان با کلینتون فیلم بگیرند، خنده‌دار می‌شود.
کافه تریای هورایکی از وردست‌های آشپرخانه نزد کلینتون می‌آید و برایش آرزوی موفقیت می‌کند و هیلاری در حالی که مستقیم در چشمانش نگاه می‌کند، میگوید: "این آرزویتان یک دنیا برای من ارزش دارد."
تنها گفتگوی واقعی‌ای که شکل گرفت بین او و سرآشپزی به نام ریچارد مِوز بود که هنگام معرفی خود گفت که اهل پارک ریج ایلینویز است. جایی که کلینتون در آن بزرگ شده است.
میگوید: "شوخی می‌کنی! کدوم دبیرستان می‌رفتی؟" و سپس با تعجب میگوید: "چه دنیای کوچکی".
پس از چند دقیقه، تیم کلینتون ما را به فودکورت کازینو هدایت می‌کند. جایی که ورود کلینتون به هرج و مرج میان مشتریانی دامن می‌زند که مشغول صرف صبحانه هستند و از دیدن بانوی اول سابق و وزیر امور خارجۀ دولت اوباما شوکه شده‌اند.
کلینتون در حال تبلیغ در لاس وگاسیک زن فریاد می‌زند: "شما خیلی زیبایید."
کلینتون جواب می‌دهد: "خیلی ممنون!" جملۀ "شنبه به کمکتون احتیاج دارم" را مرتب از او می‌شنوید. هر چند که از ظاهر مشتری‌ها مشخص است که اکثرشان اصلاً اهل نوادا نیستند و گردشگر هستند.
بادیگاردهای کلینتون در مقابل هجوم و فشار مردم، سعی می‌کنند کنترل اوضاع را از دست ندهند.
از صبح شنبه تا شب یکشنبه، لابه‌لای دو تجمع بزرگ، 7 تا از این بازدیدها انجام گرفت.
فودکورت هوراما کلینتون را در دو کافه و کافه‌تریای کارکنان کازینوی سزار پالاس دنبال کردیم. سری به یک جلسۀ خانواده‌های مهاجر بدون مدارک اسپانیول‌تبار زدیم. به یک کلیسای سیاه‌پوستان آمریکایی رفتیم و به یک سالن فوتسال بچه‌ها رفتیم که بچه‌ها از او خواستند تا دروازه بان شود و او هم با کفشهای پاشنه‌بلندش با وجود شگفتی منشی رسانه‌ایش این پیشنهاد را پذیرفت.
عشق به رسانه‌ها
کاندیدای دموکرات زمانی که نیاز به رساندن پیامی دارد، خبرنگاران را همراه خود می‌برد. مثل روز یکشنبه که درابتدای دیدارش با خانواده‌های مهاجر به موضوع مرگ آنتونین اسکالیا، قاضی دادگاه عالی، پرداخت.
اما این طور نیست که همیشه حضور خبرنگاران خوشایند او باشد.
کلینتون پیش از شروع جلسۀ پرسش و پاسخ با مهاجران، میگوید که ممکن است حضور ما باعث شود که مهاجران با فراغ بال اظهار نظر نکنند.
او رو به جورژ نری که مسئول ستاد نوادا است می‌کند، می‌پرسد: "نمی‌دانم که بگذاریم خبرنگاران برای جلسه با مهاجران بمانند یا نه، تو چی فکر می‌کنی جورژ؟"
جورژ فکر می‌کند که نباید بگذارند خبرنگاران باشند و ما را به سمت ون‌های کوچکی هدایت می‌کنند. البته قبلش، کلینتون با یک لبخند به ما اطمینان می‌دهد که "عاشق" رسانه‌هاست.
جدای از بازدیدهایی که با عکس و شوخی برگزار می‌شوند، برخی از بازدیدها هم جنجالی و مهم می‌شوند.
صبح یکشنبه، در کلیسای باپتیست ویکتوری میسیونری، که در یک محلۀ تاریخی سیاه‌پوستان در غرب لاس وگاس قرار دارد، شاهد یک چنین صحنه‌ای بودیم.
مراسم نیایش شاهد حضور حدود 500 نفر بود.
کلینتون در ردیف اول، سمت چپ جا می‌گیرد. ما خبرنگارها در بالکن بودیم.
کلینتون و سندرز در مناظرۀ کارولینای جنوبیاولین خبری که اعلام می‌شود، حضور جان لوییس، قانونگذار سیاه‌پوست آمریکایی، در کلیساست. او دموکراتی است که آشکارا از کلینتون حمایت کرده است و یکی از قهرمانان جنبش حقوق مدنی است که از احترام زیادی برخوردار است.
چند دقیقۀ بعد، در کمال شگفتی، برنی سندرز، رقیب کلینتون وارد کلیسا می‌شود. او به ردیف اول می‌رود و سمت راست می‌نشیند. خبرنگاران "گردشی" همراهش نیز در بالکن به ما ملحق می‌شوند.
معلوم شد که هر دو کاندیدا جداگانه با کشیش کلیسا قرار بازدید را گذاشته بودند، اما هیچکدام خبرش را علنی نکرده بودند.
از هر کدام دعوت شد تا حدود 5 دقیقه صحبت کنند. اما کلینتون به شکل ملموسی بیشتر مورد استقبال حاضرین قرار گرفت. او در صحبتهایش اشاره کرد که قبلاً نیز به این کلیسا آمده بوده است.
کلینتون از سخنرانی کوتاهش در مقابل کلیساروها استفاده کرد تا به وعده‌های رقیبش که سناتور ایالت ورمونت است حمله کند و او را همچون همیشه "رقیب محترم" خواند.
سندرز و کلینتون با هم حرفی نزدند و حتی دست هم ندارند. حتی با هم سلام و علیک هم نکردند. شکی نیست که خصومتها آغاز شده است.
*ایوان کورون، خبرنگار آژانس خبری فرانسه در واشنگتن است 
