یادداشت دریافتی- فاطمه دوران؛ مهران مدیری را خیلی خوب می شناسیم. از همان موقع که ساعت خوش را روی آنتن داشت تا همین شش، هفت سال پیش که با دو سری مجموعه مرد هزار چهره و مرد دوهزار چهره گوش خیلی ها را تاب داد و شوخی های خوب و تند و تیزی با همه کرد.
همه آنچه از او دیده بودیم انتظارها را از بازگشت دوباره او به تلویزیون بعد از وقفه ای چند ساله چند برابر می کرد. اما آنچه دیده شد قابل پذیرش و حتی قابل باور هم نبود.
مخاطبان صبورتر یکی دو قسمت پا به پای در حاشیه یک شدند اما چیز دندان گیری پر مایه تر از ادا و اصول و یکسری موقعیت های کلامی و شوخی با لهجه دست گیرشان نشد.
از طرفی برای بنده هم جای تعجب دارد که چرا همین ها هم به مذاق خیلی ها خوش نیامد و انتقادها کردند که به ما اهانت شده و چه و چه...
بماند.
درحاشیه 2 بازگشتی مفتضحانه تر از سری اول است.
این بار سطح طنز به قدری پایین آمده که حتی منتقدان هم زحمت انتقاد از آن را هم به خود نمی دهند.
از مهران مدیری بعید بود تمام بار طنز یک مجموعه را روی شوخی های کلامی پیاده کند که کرد!.
آنچه بیش از هرچیز ما را نگران می کند این است که آیا خود مهران مدیری زحمت تماشای این سریال را به خود می دهد؟!
آیا متوجه تکراری و لوس شدن بازی های مهران غفوریان شده؟
آیا متوجه شده جواد رضویان مدت هاست که دیگر چیزی برای عرضه ندارد؟
آیا دریافته است آنچه در این پادگان، اردوگاه ، زندان یا هر چیز دیگر که اسمش را بگذاریم، به دور هم گرد آورده به جز ادا و اصول ظاهری و تکیه کلام های نخ نما شده تلویزیونی از الوات خیابانی که طرز حیرت آوری احمق و عقب افتاده هم هستند، نیست؟
تنها کارت شانسی که صدا و سیما در آستین داشت مهران مدیری بود که ان را هم به سادگی باخت.
حالا مردم به تماشا کردن خنده بازار بیشتر می خندند تا در حاشیه.
هنگام تماشای آن در مقابل خانواده از فرط سطحی بودن متن ضعیفی که اتفاقا امیر مهدی ژوله بر آن نظارت داشته حس می کنم به شعور من به عنوان مخاطب توهین شده. کانال را به راحتی عوض می کنم.
