فرارو-مرتضی اصلاحچی: رسمی دیرین است در سیاست که در کارزار انتخابات، کاندیداها تمام خوبی های ممکن را شعار خویش می نامند و بدین سان مردم را به گرد خویش می خوانند. اما زمانی که بخت با کاندیدایی یار گشت و او از خوان مردم گذشت و بر صندلی قدرت تکیه زد با پدیدار شدن مصائب به چشم زدنی آن شعار های زیبا فراموش می شوند و پاره ای مواقع نیز انکار می گردند.
می گوئید نه؟ به یاد آورید که در انتخابات پیشین، محمود احمدی نژاد خبر از آوردن نفت در سفره های مردم داد و زمانی که رئیس جمهور شد این مسئله از سوی دولت انکار گردید و گفته شد «مگر نفت خوردنی که به سفره ها بیاوریم.»
کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری نباید دنیا را فقط تا پیش از انتخابات در نظر بگیرند و شایسته است که گوشه چشمی نیز به بعد از انتخابات داشته باشند و همواره این سوال را پیش روی خود قرار دهند که اگر رئیس جمهور شدند توان تحقق شعار های خود را دارند؟
مهدی کروبی در مجلس ششم لقب شیخ اصلاحات را گرفت و جوانان آرمانگرای اصلاح طلب را به دیدن واقعیات دعوت می کرد و از آنها می خواست شعارهایی بدهند که امکان برآورده شدن داشته باشند.
بدین سان بود که او در نهمین دور انتخابات ریاست جمهوری در برابر "اصلاح طلبان پیشرو" با تاکید بر "اصلاح طلبی عمل گرایانه" جلو آمد تا بگوید که اصلاحات فقط در حرف نیست و باید توان عملی آنرا در نظر گرفت.
شیخ اصلاحات اما اکنون بدون نگاه به گذشته خود و اندرزهای عمل گرایانه ای که به اصلاح طلبان جوان برای دیدن واقعیت می داد، شعارهای تندی می دهد که تحقق آنها در هاله ای از ابهام نهفته است.
مهدی کروبی در سومین بیانیه انتخاباتی خود از ضرورت تغییر چند بند قانون اساسی خبر داد. این امری ضروری است چون همانگونه که موسوی نیز اشاره کرد هر چند سال و با تغییر شرایط جامعه نیاز است تا قانون اساسی با توجه به مختصات جدید جامعه تغییر کند. اما باید در نظر گرفت که این مهم در حیطه توان و اختیار رئیس جمهور نیست و وعده آن در ایام انتخابات ریاست جمهوری با توجه به عدم امکان تحقق اش کاربردی جهت کسب رای بیشتر دارد.
در اصل 177 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران آمده است: «بازنگری در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، در موارد ضروری به ترتیب زیر انجام می گیرد. مقام رهبری پس از مشورت با مجمع تشخیص مصلحت نظام طی حكمی خطاب به رییس جمهور موارد اصلاح یا تتمیم قانون اساسی را به شورای بازنگری قانون اساسی با تركیب زیر پیشنهاد می نماید: 1 - اعظای شورای نگهبان. 2 - رئسای قوای سه گانه. 3 - اعضای ثابت مجمع تشخیص مصلحت نظام. 4 - پنج نفر از اعضای مجلس خبرگان رهبری. 5 - ده نفر به انتخاب مقام رهبری. 6 - سه نفر از هیات وزیران. 7 - سه نفر از قوه قضاییه. 8 - ده نفر از نمایندگان مجلس شورای اسلامی. 9 - سه نفر از دانشگاهیان. شیوه كار و كیفیت انتخاب و شرایط آن را قانون معین می كند. مصوبات شورا پس از تایید و امضای مقام رهبری باید از طریق مراجعه به آرا عمومی به تصویب اكثریت مطلق شركت كنندگان در همه پرسی برسد. رعایت ذیل اصل پنجاه و نهم در مورد همه پرسی "بازنگری در قانون اساسی" لازم نیست. محتوای اصول مربوط به اسلامی بودن نظام و ابتنای كلیه قوانین و مقررات بر اساس موازین اسلامی و پایه های ایمانی و اهداف جمهوری اسلامی ایران و جمهوری بودن حكومت و ولایت امر و امامت امت و نیز اداره امور كشور با اتكا به آرا عمومی و دین و مذهب رسمی ایران تغییر ناپذیر است.»
این اصل قانون اساسی با صراحت اعلام کرده است که تغییر مواردی از قانون اساسی که ضروری است در اختیار مقام رهبری می باشد و با تصمیم ایشان انجام می گیرد.
حال این سوال مطرح است که در شرایطی که این امر در اختیار رئیس جمهور نیست، آقای کروبی در صورت رئیس جمهور شدن چگونه می خواهد این شعار خود را عملی کند و در برابر خواست طرفداران خویش چه خواهد گفت. آیا می گوید در اختیار من نیست؟
شعار خوب دیگری که مهدی کروبی مطرح کرده است اعطای سهام نفت به مردم است. کارشناسان سیاسی و اقتصادی یکی از مشکلات عمده کشور را نفت و سیطره بلامنازع دولت بر آن می دانند و بر این عقیده اند تا زمانی که دولت بودجه خود را از نفت تامین می کند به مردم پاسخگو نخواهد بود و از آنجا که مطابق قانون اساسی ایران منابع زیرزمینی از جمله نفت، ملی است بهترین راه آن این است که نفت به طریقی در اختیار مردم قرار بگیرد.
دبیر کل حزب اعتماد ملی با در نظر گرفتن این مسئله خبر از اعطای سهام نفت به مردم می دهد اما یک سوال در این میان وجود دارد. سهام نفت با چه سازوکاری به مردم داده خواهد شد؟
یک پاسخ به این سوال این است که مانند برخی کشورهای عربی پول حاصل از فروش نفت به حساب مردم ریخته شود. این طرح پسندیده نیست و کارشناسان اقتصادی آنرا تایید نمی کنند چون اثرات تورمی و مخرب زیادی در جامعه دارد. از طرف دیگر این طرح به نوعی تغییرشکل یافته همان 50 هزار تومانی است که کروبی در دور پیشین انتخابات مطرح کرد و نیز طرح هدفمند کردن یارانه های رئیس جمهور فعلی که در قالب آن احمدی نژاد میخواست ماهانه مقداری پول به مردم بدهد و البته مجلس با قاطعیت با آن مخالفت کرد.
طرح دیگر می تواند این باشد که برگه هایی به مردم با عنوان سهام نفت داده شود و سال به سال پول ناچیزی به حساب آنها ریخته شود. این طرح نیز صرفا جنبه سوری و نمایشی دارد و از قبل آن نه پول چندانی به حساب مردم ریخته خواهد شد و نه دولت پاسخگوی مردم خواهد گردید چون کماکان پول نفت در اختیار دولت خواهد بود.
در این خصوص سعید لیلاز می گوید « باید واقع بینانه صحبت کنیم، بحث سهام نفت در ایران به خاطر اینکه حکومت و مجلس با این کار موافقت نخواهند کرد قابلیت اجرا شدن ندارد. توزیع سهام شرکت نفت مگر چیزی جز توزیع سهام عدالت است؟ و طرح سهام عدالت سر سوزنی تغییر در وضعیت اقتصاد ایران نداده است.این طرح همان طرح تحول اقتصادی آقای احمدی نژاد است و دیدیم که در عمل اتفاقی نیفتاد.»
با در نظر گرفتن این مسائل باید از آقای کروبی سوال کرد که آیا برای عملیاتی کردن شعارهای خود در صورت رئیس جمهور شدن برنامه ای دارند؟ ایشان چگونه رهبر نظام را قانع خواهند کرد که باید مواردی از قانون اساسی تغییر پیدا کند؟ و نیز با چه شیوه ای مجلس را قانع خواهد کرد که طرح سهام نفت را تصویب کند؟
اگر شعارهای آقای کروبی صرفا انتخاباتی نیستند و ایشان برنامه ای برای تحقق آنها در سر دارند، لازم است که به این سوال ها پاسخ دهند. چون اگر پیروز شوند این جمله تکراری که " این مسائل از حیطه اختیارات من خارج است" پذیرفتنی نخواهد بود.
