روش‌هاش شکنجه زندانیان سیاسی در کره‌شمالی

شین دونگ هیوک، فعال حقوق بشر و سوژه کتاب پرفروش «فرار از ادوگاه 14» است که داستان تولد و بزرگ شدنش در یک اردوگاه زندان سیاسی در کره شمالی را می گوید. شین تنها مردی است که در چنین دم و دستگاهی متولد شده و توانسته از این مکان بگریزد. وی بنیانگذار و مدیر اجرایی گروه «داخل کره شمالی» است، جایی که وی سعی می کند توجهات را نسبت به نقض حقوق بشر در کره شمالی جلب کند.

تاریخ انتشار: ۱۰:۴۲ - ۱۳ آبان ۱۳۹۳

فرارو- شین دونگ هیوک، فعال حقوق بشر و سوژه کتاب پرفروش «فرار از ادوگاه 14» است که داستان تولد و بزرگ شدنش در یک اردوگاه زندان سیاسی در کره شمالی را می گوید. شین تنها مردی است که در چنین دم و دستگاهی متولد شده و توانسته از این مکان بگریزد. وی بنیانگذار و مدیر اجرایی گروه «داخل کره شمالی» است، جایی که وی سعی می کند توجهات را نسبت به نقض حقوق بشر در کره شمالی جلب کند.

به گزارش سرویس بین الملل فرارو، شین دونگ هیوک در یادداشتی اختصاصی برای سی ان ان نوشت: در جامعه آرمانی کره شمالی نیازی نیست کلمه «حقوق بشر» وجود داشته باشد، چراکه این جامعه چنان بی نقص است که رژیم به خودی خود آن را حفظ می کند.

رژیم کره شمالی استفاده از هر کلمه ای را تحت کنترل و نظارت دارد. زمانیکه در کره شمالی بودم، هرگز اصطلاح «حقوق بشر» به گوشم نخورده بود.

ضمن اینکه در سراسر این کشور، وجود سیستم اردوگاه زندانیان سیاسی به شدت تکذیب می شود. این در حالی است که من در یکی از مشهورترین اردوگاه های زندانیان سیاسی کره شمالی «اردوگاه 14» متولد شدم. حتی همین حالا هم کسانی هستند که به عنوان یک زندانی در اردوگاه زندانیان سیاسی متولد می شوند.

کره شمالی ضمن تکذیب نقض حقوق بشر، فعالان فراری که به دنبال جلب توجهات نسبت به مسائل حقوق بشری هستند را تهدید می کند و می ترساند و کسانی را که در تحقیقات کمیسیون تحقیق حقوق بشر شهادت داده اند را مورد انتقاد و حمله قرار می دهد و این فراری ها را «تفاله انسان» می خواند.

کره شمالی انتقاداتی هم به شخص بنده داشت و من را «تفاله انسان» خوانده و در بیانیه ای اعلام کرد که شهادت من کاملا بر اساس دورغ بوده است. دیکتاتوری در کره شمالی طی بیش از شش دهه حکمرانی هرگز راستگو و صادق نبوده است.

آیا کره شمالی می تواند تغییر کند؟

رژیم دیکتاتوری کره شمالی نباید فقط به تکذیب وجود چنین اردوگاه های زندانی سیاسی اکتفا کند. اگر این رژیم واقعا محترم و منصف است، باید فورا اجازه ورود هیات بازرسان بین المللی که متشکل از خود من و سازمان هایی مانند سازمان عفو بین الملل یا دیده بان حقوق بشر، یا سازمان ملل است را بدهد تا از این اردوگاه های زندان سیاسی بازدید شود. این هیات ها باید شامل نجات یافتگان سیاسی مانند من و دیگر فراری ها باشد.

اوایل سال جاری سازمان ملل گزارشی در مورد شرایط حقوق بشر در کره شمالی را بر اساس بررسی های کمیسیون تحقیق که سال گذشته انجام شده بود، منتشر کرد. این مسئه پس از آن اتفاق افتاد که جان کری، وزیر خارجه آمریکا و زید الحسین، کمسیر عالی حقوق بشر سازمان ملل به همراه وزرای خارجه ژاپن و کره جنوبی خواستار ارتقا سوابق حقوق بشری در کره شمالی شدند.

این رژیم به دلیل ترس از بی ثباتی به شدت با این درخواست مخالفت کرد و مانع از هرگونه بحث در مورد قطعنامه سازمان ملل در مورد سوابق حقوقی آن شد. به اعتقاد من این رژیم از تاکتیک های دیپلماتیک برای کاهش فشارهای جامعه بین الملل در زمینه بلندپروازی های هسته ای، آزمایشات موشکی و نقض حقوق بشر استفاده می کند.

مسئله حقوق بشر نیز باید هم سطح با مسائل هسته ای در مذاکرات شش جانبه مورد بررسی قرار بگیرد. جامعه جهانی باید به شکل فعالی در این مسئله وارد شود.

خانواده این دیکتاتوری با آزادی کامل سفر می کنند و این در حالی است که مردم عادی کره شمالی نمی توانند از آزادی سفر لذت ببرند. مردم از گرسنگی در حال جان دادن هستند، در حالیکه دیکتاتور کره شمالی پول کشور را صرف ساخت زمین کلف و کسب درآمد از طریق توریست های غربی می کند.

دیکتاتوری پیونگ یانگ می گوید شهروندانش این سیستم را به اراده خود انتخاب کرده اند و از آن راضی هستند. اما در کل کره زمین هیچ کشوری وجود ندارد که شهروندانش به اختیار خود سیستمی را انتخاب کنند که آنها را از گرسنگی می کشد.

کیم کوانگ ایل، زندانی سابق کره شمالی در طرح هایی که به سازمان ملل ارائه کرد، روش های شکنجه ای که در طول اسارات خود شاهدشان بود را به تصویر کشیده است.

1)کیم می گوید در شرایطی که در تصویر نخست ترسیم شده، آنقدر به قفسه سینه آنها ضربه می زدند که خون بالا بیاورند.

2)«ترازو، هواپیما، موتور.» بر اساس گزارش سازمان ملل کیم می گوید آنها آنقدر باید در شرایط دردآور و با دست هایی کشیده می ایستادند که از خستگی می افتادند.