حساب ما و شما در آخرت!

با سلام
اینجانب به نمایندگی از تعدادی همکاران فرهنگی شاغل در آموزش و پرورش شهرستانهای استان تهران این مطلب را بحضورتان ارسال می نمایم، باشد که با همراهی و پیگیری شما به حقوق از دست رفته ی خود دست یابیم.

طی چند سالی که آقای حاجی بابایی در راس وزارت آموزش و پرورش قرار گرفتند همه ساله طی ارسال بخشنامه ای در مورد عضویت در بیمه طلایی(بخوانید مسی) فرهنگیان ، آنها را ترغیب به عضویت می نمودند.

زیاده گویی نمی کنم ولی برای اینکه وزارت بتواند تعداد زیادی را جذب بیمه مکمل کند( دلیلش را خود می توانید حدس بزنید) بندی را در بخشنامه آورده است از این قرار:
« بر اساس برنامه ریزی بعمل آمده و بمنظور ایجاد تسهیلات رفاهی برای کارکنان و خانواده تحت تکفل آنها همانند سالهای گذشته بخشی از حق بیمه توسط وزارت آموزش و پرورش تامین و پرداخت خواهد شد»
 
ما هم با توجه به این امکان پیش بینی شده در بخشنامه، عضویت در بیمه مکمل را پذیرفتیم . (حال بماند که این بیمه طلایی در مقایسه با سایر بیمه ها جاری در ارگانهای دیگر عملا حکم کلاه گشادی است که بر سرمان رفته و هنوز هم میرود.)

بر اساس روال سالهای گذشته ابتدا 100 درصد حق عضویت ماهانه از همکاران فرهنگی اخذ می گردید و بعد از چند ماهی در صدی که وزارت طبق بند فوق پذیرفته بود به حساب همکاران عضو ، بازمی گشت!!!

اما در حال حاضر حدود 10 ماه است که علیرغم پرداخت 100 درصد حق عضویت در بیمه تکمیلی از سوی فرهنگیان عضو ، ریالی از سوی این وزارتخانه به حساب فرهنگیان عضو واریز نشده است.
آقای وزیر احتمالا از کمبود منابع مالی گله خواهند کرد ولی سئوال من از ایشان این است که چگونه است برای سفره های افطاری که در ماههای مبارک بنام معلمان و بکام بعضی دیگر انداخته می شود و دیگر برنامه های تبلیغاتی ، مشکل مالی وجود ندارد؟ درست است که حق و حقوق عده ای را که طبق وعده ی خودتان و در بخشنامه ی ارسالی دستگاه تان قول آن را داده اید در جای دیگر و برای دیگران هزینه کنید؟؟؟

این درد را به کجا ببریم و به که بگوییم که وزارتخانه ی ما نه تنها یک دهم دیگر ارگانها تسهیلات به کارکنان و معلمینش نمی دهد بلکه چنان در رسانه ها عنوان می کند که همه و همه تصور دارند معلمی مترادف است با ناز و نعمت و راحتی و تعطیلی.

آقای وزیر نه تعطیلی می خواهیم نه بزرگداشت هیچ چیز نمی خواهیم شما فقط لطف کنید حقوق حقه ی ما را بدهید خسته شدیم از بس ما را به بهانه ی اینکه شغلمان شغل انبیاست از فریاد زدن منع کردید


در پایان خطاب به آقای وزیر عرض می کنم اگر امکان پیگیری مطالبات مان نظیر مطالبه ی فوق وجود داشته باشد قطعا از طریق مراجع قانونی پیگیری خواهیم کرد در غیر اینصورت حساب ما و شما در آخرت .