شوخی های رئیس جمهور با نمایندگان مجلس هیچ فایده ای نداشته باشد، یک فایده دارد و آن هم اینکه واقعیاتی را که هیچگاه افکار عمومی از آن مطلع نمی شدند را رئیس جمهور شوخی شوخی می گویند و جدی جدی مردم هم خبر دار می شوند.
در گزارش اخیری که یکی از رسانه های نزدیک به رئیس جمهور از دیدار ئیس جمهور با نمایندگان مجلس نهم منتشر کرده است، گفته ها و نا گفته هایی است که آکنده از شوخی – جدی است .
بر اساس این گزارش، در بخشی از سخنان رئیس جمهور که شوخی وی با نمایندگان مجلس نهم است عنوان شده آمده است:
احمدی نژاد در پایان با بیان اینکه می خواهم یک شوخی هم با شما بکنم، اظهار داشت:ای کاش مجلس همین جا می ماند. اینجا همه به هم نزدیک تر صمیمی تر بودند. حالا همه رفتند زیر آن هرم بزرگ! و ۲۰۰ میلیارد تومان امسال بودجه گذاشته اند برای کار عمرانی مجلس،! خدا بده برکت! ۱۳۵ میلیارد هم گذاشنه اند برای دفاتر نماینده ها! نفری ۴۵۰ میلیون تومان! خدا به داد همه ما برسد!
این عبارت اگر صحت داشته باشد که قطعا با علم به اینکه رئیس جمهور به عنوان مسئول اجرای بودجه است درست به نظر می آید. یعنی اینکه در سال آینده هر نماینده حدود نیم میلیارد تومان برای ساخت و تجهیز دفاترشان دریافت می کنند و ۲۰۰ میلیارد هم برای کار عمرانی مجلس. سر جمع یعنی ۳۳۵ میلیارد تومان. نه برای اداره مجلس و نه برای پرداخت حقوق و نه هزینه مسافرت ها ... هزینه استقرار نمایندگان ... و نمایندگانی چه گران ...!!
حال مجلس باید پاسخ دهد که آیا در آن فرصت هشت روزه اصلاح بودجه، این موارد یا ارقام را به بودجه و به نفع خود اضافه کرده است؟
البته رئیس جمهور حوزه های مهم و اساسی دیگری را هم جدی – شوخی با نمایندگان جدید مطرح کرده است، مسائلی جدی و اساسی که باید به آن پرداخت. اما نه در این تعطیلات که یک هفته مملکت تعطیل شده است و هر که به «سی» خودش رفته است.
سخنان و تصمیمات این چنینی رئیس جمهور همواره پیش از چند روز تعطیلی در کشور زده و گرفته می شود و تجربه نشان داده است تا مقامات از تعطیلات برگردند و خستگی سفر را از خود بتکانند، کاری که نباید می شده، شده است.
منبع: تابناک
«این مستمندها، فقیرها، عیال خدا هستند، اداره باید اینها بشوند. فقرا را خدای تبارک و تعالی امر کرده است که اداره‌شان باید بکنیم. یک دسته غنی بنشینند کنار، و اینها بیچاره‌ها به فقر بگذرانند. من پیشتر به این کارخانه دارها و این متمکنین، که گاهی می‌آمدند اینجا – و بعضی‌شان هم می‌خواستند من را اغفال بکنند! – به آنها گفتم آقا این نمی‌شود که همان مسائل زمان طاغوت حالا هم اجرا بشود. یک دسته آن بالاها بنشینند مُرفَّه و هرچه بخواهند هرزگی بکنند، یک دسته هم این زاغه‌نشینهای تهرانی، که همه‌تان می‌بینید و در شهرهای خودتان هم هست امثالش. این نمی‌شود. این عملی نیست. من اخطار کردم، این یک خطری برای مردم هست. اگر خداى نخواسته جمهورى اسلامى نتواند جبران کند این مسائل اقتصادى را، که اول مرتبه ی زندگى مردم است، و مردم مأیوس بشوند از جمهورى اسلامى و مأیوس بشوند از اینکه اسلام هم براى آنها بتواند در اینجا کارى انجام بدهد، اگر در این محیط یک انفجار حاصل بشود، دیگر نه من و نه شما و نه هیچ کس، نه روحانیت و نه اسلام، نمی‌تواند جلویش را بگیرد.»
صحیفه امام، ج۱۰،صص ۳۳۴-335