بیاندیشیم که کودکان، قدرت و درک و فهم موضوعات ثقیل مذهبی را ندارند؛ که عصاره و چکیدهی دین همانا معنویّتی است که ازپیِ تفکر به اموراتی همچون مرگ و جهانِ پس از مرگ عاید میشود؛ و مگر نه اینکه پاسداشت زندگی ماحصل اندیشیدنِ مدام به مرگ است. دین، بستهای سنگین و وزین است؛ ابزار یا کالایی برای تفنن و سرگرمی نیست.
بفهمیم که غذای نذری تنها برای چشیدن و تبرّک است نه سیروپُرخوردن. باید دریابیم که جسارت گستاخی و بیگناهی میخواهد که سنگ بیاندازیم بر آن روسپی یا امرونهی کنیم، اما آموزش و حمایت و توانمندسازی لازم و ضروری است.