لالجین

لالجین ، این کهن شهر سفالگری در استان همدان، از دیرباز به واسطه‌ی هنرمندان پر تلاش خود به عنوان «شهر جهانی سفال» یا «پایتخت سفال» شناخته می‌شود. سابقه‌ی سفالگری در این منطقه به بیش از هفت هزار سال پیش بازمی‌گردد و این شهر در دوران باستان، مرکز تولید سفال در خاورمیانه بوده است. سفالگری برای مردم این خطه نه تنها یک حرفه برای تأمین معیشت، بلکه یک سبک زندگی عمیقاً ریشه‌دار است. آنها در طول تاریخ با تمام وجود از این هنر پاسداری کرده‌اند. یکی از دشوارترین دوره‌های تاریخی برای « لالجین »، هجوم مغول بود که علاوه بر ویرانی‌های فراوان، جان بسیاری از هنرمندان را گرفت. با این حال، تلاش‌های بی‌وقفه‌ی هنرمندانی که این هنر را از نسل‌های پیشین آموخته بودند، باعث شد سفالگری در « لالجین » احیا و به حیات خود ادامه دهد. بدین ترتیب، سفالگری نه تنها به عنوان یک شغل، بلکه به عنوان میراثی گران‌بها و یک سبک زندگی در لالجین همچنان پا بر جا است.

از دیرباز نام سفالگری تداعی­ گر لالجین شهر کهن سفالگری در استان همدان بوده که با همت هنرمندان تلاشگر این خطه، امروزه آن را با نام­ هایی چون «شهر جهانی سفال» یا «پایتخت سفال» می­ شناسیم. پیشینه‌ی ساخت ظروف و اشیاء سفالی در این منطقه به بیش از هفت هزار سال پیش بازمی ­گردد و بنا بر شواهد این شهر در ادوار کهن،مرکز تولید سفال در کل منطقه‌ی خاورمیانه بوده است. سفالگری برای مردمان این خطه نه تنها یک شغل برای امرار معاش و گذران زندگی است، بلکه چنان با تار و پود زندگی آنها پیوند خورده است که بیش از هر چیز باید آن را یک سبک و شیوه‌ی زندگی برای آنها به شمار آورد که در طول تاریخ با تمامی توان خویش از آن صیانت کرده اند. از جمله یکی از برهه های دشوار تاریخی برای حیات سفالگران لالجین هجوم بیرحمانه‌ی مغول به این سرزمین بود که علاوه بر ویرانی های بسیار منجر به مرگ بسیاری از هنرمندان لالجین شد، با این حال، با تلاش شبانه روزی هنرمندانی که خود سفالگری را سینه به سینه از نسل های پیشین آموخته بودند،آن را دوباره به مجرای حیات بازگرداندند.

برخی از مشاغل سنتی ایرانی که تا کنون نیز به حیات خود ادامه داده‌اند، امروزه نیز به عنوان بخشی از تولید کشور در حال فعالیت هستند. کارگاه‌های سنتی تولیدی از این دسته‌اند.