نئاندرتال

«تا این لحظه، قدیمی‌ترین شواهدی که از حضور انسان در ایران داریم، مربوط به غار قلعه‌کرد در قزوین است. این شواهد شامل ابزار‌های سنگی و بقایای استخوانی شکار شده هستند که قدمت آنها به حدود ۴۵۵ هزار سال پیش می‌رسد. البته، سن‌سنجی‌های جدیدی در حال انجام است و احتمال دارد که قدمت این لایه‌های باستانی به بیش از ۶۰۰ هزار سال افزایش یابد.»

تیمی از باستان‌شناسان بریتانیایی چهره یک زن نئاندرتال ٧٥ هزار ساله را بازسازی کرده‌اند. جمجمه این زن که حدود شش سال پیش در غار شانه‌در در اربیل عراق پیدا شد، بنا به گفته دانشمندان، مربوط به یک زن نئاندرتال چهل و چند ساله است. بنا به این گزارش، مرگ این زن احتمالاً در اثر ریزش سقف غار بوده است. پس از دریافت مجوز، قطعات جمجمه برای بازسازی به بریتانیا انتقال یافت و در فرآیندی که بیش از یک سال طول کشید، هنرمندان هلندی یک پرینت سه‌بعدی ساختند و دانشمندان چهره این زن نئاندرتال را به تصویر کشیدند کاوش‌های باستان‌شناسی در همین غار شانه‌در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ میلادی به کشف بقایای ۱۰ مرد و زن و کودک نئاندرتال ختم شده بود.

حکاکی‌های کشف شده در یکی از غار‌های شناخته شده در فرانسه احتمال می‌دهد که قدمت آن‌ها حداقل به ۵۷۰۰۰ سال پیش و به عصر نئاندرتال ‌ها می‌رسد.

باستان شناسان بقایایی فسیلی از ۹ نئاندرتال در نزدیکی رم، پایتخت این کشور کشف کرده اند.

در تازه‌ترین کشف باستان شناسان، تعداد کمی از الیاف گیاهی پیچ خورده در یک ابزار سنگی باستانی یافت شد که نشان می‌دهد که انسان‌های نئاندرتال (گونه‌ای از انسان‌های اولیه که بین ۲۳۰۰۰۰ تا ۴۰۰۰۰ سال قبل زندگی کرده اند) قادر به بهره گیری پیشرفته از الیاف و رشتن آن‌ها برای ساخت طناب بودند.

کشف دست‌افزارهای سنگی موسوم به موستری زاگرس، از گسترش انسان‌های منقرض‌شده نئاندرتال تا غرب ایران حکایت می‌کند.