شهبازی میگوید: «دوخت لباس باید تا قبل از اذان به پایان میرسید و بعد از نماز آن را به تن صاحب حاجت میکردند. در اواخر سلطنت قاجاریه که چرخ خیاطی در منازل اعیان و اشراف راه یافت، زنان رجال برای دوختن پیراهن مراد چرخ خیاطی خود را به وسیله نوکران خود به مسجد میفرستادند تا مراد آنها هم داده شود. در کتاب خاطرات «عبدالله مستوفی» و همچنین «عینالسلطنه» آمده است: تهرانیها پارچههای خود را معمولاً از بزازهای حجرههای مسجد سپهسالار خریداری میکردند.»