عطار نیشابوری

فُضَیل عِیاض یکی از چهره‌های برجسته زهد و تصوف در تذکره‌الاولیا عطار نیشابوری است. او در ابتدا راهزنی مشهور بود، اما سرگذشت او پس از شنیدن آیه‌ای از قرآن که وجدانش را بیدار کرد، دگرگون شد.

غزل‌های زیبای شیخ مملو از جذبه‌های شور و حال سرمستانه با تکیه برنمادگرایی عرفانی و وجد و حال تأثرانگیز است. آثارعطار را بعضی منابع به تعداد سوره‌های قرآن ۱۱۴ عنوان دانسته‌اند ولی دانشمندان با مطالعه این کتاب‌ها بعضی از آثار نسبت داده به او را با دیده شک و تردید نگریسته‌اند. با این حال در فراوانی کتابهای شیخ جای هیچ گونه تردیدی نیست و عطار خود نیز در یکی از ابیاتش به کثرت نوشته‌جاتش اشاره کرده است.