«البته مطمئناً هر کارگردان برای فضاسازی و حسی که در فیلم جریان دارد با استفاده از ابزارهای کارگردانی تصمیم می‌گیرد و آنچه که می‌بینیم انتخاب آقای فرهمند بوده که نمی‌توان آنها را یک ایراد دانست و به جهان بینی کارگردان مربوط است، اما اگر من این فیلم را کارگردانی می‌کردم قطعاً از نماهایی که عنوان کردم و طبیعتاً وجود آنها قصه را تلخ‌تر می‌کرد، بیشتر استفاده می‌کردم و «رها» را به فیلم تلخ‌تری تبدیل می‌کردم.»
فیلمنامه‌نویس فیلم سینمایی «رها» با اشاره به اینکه این فیلم می‌توانست اثر تلخ‌تری باشد، گفت: اگر خودم کارگردانی می‌کردم، فیلم تلخ‌تری می‌ساختم.
به گزارش ایلنا، علی حسینی، نویسنده فیلمنامه فیلم سینمایی «رها» که امسال در بخش اصلی چهل‌وسومین جشنواره فیلم فجر حضور دارد، درباره انتخاب شخصیت رها به عنوان مهم‌ترین کاراکتری که عنوان فیلم هم بر همین اساس انتخاب شده، اظهار کرد: تأثیر کاراکتر رها روی کاراکتر توحید با بازی شهاب حسینی بسیار بیشتر از دیگر کاراکترها است و به همین دلیل اسم فیلم بر اساس اتفاقاتی که برای دختر توحید (رها) رخ می‌دهد و او را دچار تغییر می‌کند، انتخاب شد.
حسینی خاطرنشان کرد: رابطه دختر و پدر در خانواده همیشه رابطه‌ای ویژه و تأثیرگذار برای هر دو طرف است و فکر می‌کنم اگر اتفاقی برای دختر رخ دهد پدر عذاب و ناراحتی بیشتری متحمل می‌شود. از طرفی یکی دیگر از دلایل انتخاب کاراکتر رها در این قصه علاوه بر تأکید بر رابطه پدر و دختر ماجرای فروش مو است که می‌دانیم امری رایج به حساب می‌آید و آرایشگاه‌های زنانه موی بلند را خریداری می‌کنند و این اتفاق هم برآمده از اتفاقی رایج و مرسوم است که برخی زنان برای رفع احتیاج مالی می‌توانند موی خود را بفروشند و اگر کاراکتر اصلی پسر بود این اتفاق منطقی نبود و نمی‌توانستیم از آن استفاده کنیم.
وی درباره نگاه اجتماعی که در این فیلم دنبال می‌شود، گفت: همه آنچه که در «رها» مشاهده می‌کنید از دل اتفاقات جامعه ما بیرون آمده و من برای هر اتفاق می‌توانم به اخبار سال‌های اخیرمان اشاره کنم. در واقع اتفاقات این فیلم از دل خبرهایی بیرون می‌آید که من در این سال‌ها خوانده‌ام و به هیچ‌وجه اتفاقی را غلو شده طراحی نکرده‌ام که بخواهم به سمت سیاه‌نمایی بروم.
این فیلمنامه‌نویس درباره تلخی بسیار زیاد قصه «رها» و آزاردهنده بودن آن برای مخاطب اظهار کرد: هر کس فیلمنامه را می‌خواند ۸۰ درصد افراد فیلمنامه را دوست داشت، با آن ارتباط برقرار می‌کرد و تحت تأثیرش قرار می‌گرفت و ۲۰ درصد واقعاً از فیلمنامه عصبانی می‌شدند و بدون اینکه بگویند از فیلمنامه بدشان می‌آید بر این نکته تأکید داشتند که اتفاقات قصه واقعاً اذیت‌کننده است و این انتخاب من به عنوان فیلمنامه‌نویس بود که قصه را به سمت این تلخی ببرم.
حسینی در پاسخ به پرسشی درباره کمتر کردن تلخی فیلم توسط کارگردان که در نشست خبری مطرح شد، عنوان کرد: منظور من حذف اتفاقات فیلمنامه نبود. آقای فرهمند به عنوان کارگردان انتخابش این بود که تلخی فیلم را کمتر کند و این اتفاق در نوع دکوپاژ و نماهایی که او ضبط کرده مشهود است. به عنوان مثال در پایان فیلم سکانسی تلخ وجود دارد که بین توحید و یکی دیگر از شخصیت‌ها در مقابل در خانه دیالوگ‌هایی رد و بدل می‌شود. کارگردان می‌توانست در این سکانس چشم‌های بغض‌آلود توحید و چهره غمگین او را در نماهایی نزدیک به تصویر بکشد تا احساسات مخاطب بیشتر درگیر شود اما آقای فرهمند این سکانس را خُرد نکرد و به خودش اجازه نداد که جلوتر برود و تلخی فیلم را بیشتر کند. علاوه بر این در کلیت فیلم بخش‌های دیگری هم هست که کارگردان دوربین را با فاصله از کاراکتر قرار می‌دهد تا احساس مخاطب بر او غلبه نکند و فیلم سوزناک‌تر نشود. البته موقعیت‌ها بسیار تلخ و شاید آزاردهنده هستند و کارگردان تصمیمش بر این بوده که بیش از این فیلم را تلخ نکند.
این فیلمنامه‌نویس در پایان تصریح کرد: البته مطمئناً هر کارگردان برای فضاسازی و حسی که در فیلم جریان دارد با استفاده از ابزارهای کارگردانی تصمیم می‌گیرد و آنچه که می‌بینیم انتخاب آقای فرهمند بوده که نمی‌توان آنها را یک ایراد دانست و به جهان بینی کارگردان مربوط است اما اگر من این فیلم را کارگردانی می‌کردم قطعاً از نماهایی که عنوان کردم و طبیعتاً وجود آنها قصه را تلخ‌تر می‌کرد، بیشتر استفاده می‌کردم و «رها» را به فیلم تلخ‌تری تبدیل می‌کردم.
