مسلسل دستی پی پی کی ۲۰ در واقع نسخه ارتقا یافته مسلسل دستی ویتیاز اس ان میباشد. نسخه جدید نسبت به نمونه قدیمی، سبک و جمع و جور‌تر است. همچنین توانایی نصب سریع سرکوبگر صدا یا شعله پوش وجود دارد. بدلیل تعبیه ریل پیکاتینی بصورت پیش فرض امکان نصب انواع دستگاه‌های نشانه روی نیز وجود دارد.
نیروی هوافضای روسیه تصمیم گرفته است زین پس یک سلاح سازمانی را به خلبانان خود بدهد تا در صورت نیاز جهت دفاع از خود از این سلاح استفاده کنند. سلاح انتخاب شده مسلسل دستی پی پی کی ۲۰ است.
به گزارش پارتیزان، پیش از این خلبان‌های ارتش روسیه کم و بیش از تسلیحاتی همچون تفنگ لوله کوتاه‌ای کی اس ۷۴ یو (اغلب توسط خدمه بالگرد ها) و تپانچه خودکار استچکین استفاده می‌کردند. هر دو این سلاح‌ها به دلایل بسیاری برای ایفای نقش سلاح بازمانده خلبان مناسب نبودند. از سال ۲۰۲۰ میلادی نمونه‌هایی از مسلسل دستی ویتیاز بصورت آزمایشی به خلبانان نیروی هوافضای روسیه داده شد و اکنون تمام تسلیحات نام برده با مسلسل دستی جدید مذکور جایگزین می‌شوند.
مسلسل دستی پی پی کی ۲۰ در واقع نسخه ارتقا یافته مسلسل دستی ویتیاز اس ان میباشد. نسخه جدید نسبت به نمونه قدیمی، سبک و جمع و جور‌تر است. همچنین توانایی نصب سریع سرکوبگر صدا یا شعله پوش وجود دارد. بدلیل تعبیه ریل پیکاتینی بصورت پیش فرض امکان نصب انواع دستگاه‌های نشانه روی نیز وجود دارد.
اگر بخواهیم به ساده‌ترین و خلاصه‌ترین روش بیان کنیم. این تسلیحات در واقع میان مسلسل‌های دستی و تپانچه‌های خودکار قرار می‌گیرند که بسبب هدف خاصشان از این دو دسته جدا و متمایز شده‌اند.
اولین نیاز به چنین سلاح‌هایی در جنگ جهانی اول احساس شد، اما تا جنگ جهانی دوم که آمریکایی‌ها تفنگ لوله کوتاه‌ام ۱ (ام ۱ کاربین) را وارد خدمت کردند این مفهوم شناخته نشده بود. بصورت خلاصه این دست تسلیحات برای نیرو‌هایی است که وظیفه آنها اجازه حمل سلاح سازمانی یا مسلسل دستی را نمی‌دهد. در همین حال این نیرو‌ها به قدرت آتش و دقت بیشتری نسبت به یک تپانچه نیاز دارند. آمریکایی‌ها در جنگ جهانی دوم به این نیاز با تفنگ لوله کوتاه‌ام ۱ پاسخ دادند. (البته با مفاهیم امروزی‌ام ۱ تفنگ دفاع شخصی نمی‌باشد، اما پایه گذار این مبحث است.)
در جنگ سرد کشور‌های شرقی بسیار به این مفهوم توجه و تکیه کردند. دو نمونه بسیار معروف آنها تفنگ دفاع شخصی Vz.۶۱ چکسلواکی و PM ۶۳ لهستانی میباشد. هردو مورد ذکر شده از تپانچه‌ها بزرگتر و از مسلسل‌های دستی کوچکتر بودند. قابلیت شلیک خودکار داشتند و با داشتن قنداق جمع شونده و قبضه کمکی (در نمونه لهستانی) امکان شلیک بسیار دقیق‌تر نسبت به یک تپانچه عادی را به کاربر می‌دادند.
در اواخر جریان جنگ سرد ناتو که می‌دانست که در صورت درگیری با شوروی نیرو‌های چترباز این کشور در خطوط پشتی و تدارکاتی فرود خواهند آمد، اما نیرو‌های پشتیبانی و تدارکاتی سلاح لازم برای مقابله با این نیرو‌ها را نداشتند. (البته سلاح برای مقابله موجود بود مسئله بیشتر به عدم توانایی نفوذ گلوله‌های شلیکی از اسلحه‌های موجود در جلیقه‌های ضد گلوله نرم وقت شوروی برمی‌گردد.) به همین دلیل تفنگ‌های دفاع شخصی FN P ۹۰ و HK MP ۷ به همراه گلوله‌هایی با مرمی کوچک، اما سرعت بالا بوجود آمدند تا به نیاز مذکور پاسخ دهند. این دو با فروپاشی شوروی و از بین رفتن تهدید به محبوبیت و جامعیت لازم نرسیدند.
قابل ذکر است که تمام اسلحه‌های دفاع شخصی نام برده در بالا در هر دو دسته مسلسل دستی و تپانچه خودکار نیز قرار می‌گیرند.
