چه بلایی بر سر مهاجمان پرسپولیس آمده است؟

انتقادات از خط آتش پرسپولیس بالا گرفته است. ریشه این انتقادات را صرفا نمی‌توان در این فصل جست و باید از نیم فصل دوم فصل قبل و سبک بازی پرسپولیس در پی آن بود. پرسپولیس فصل قبل بازی‌های هجومی و پرگلی به نمایش می‌گذاشت. زمانی که اوسمار، رهبری این تیم را برعهده گرفت این تیم از بُعد هجومی شرایط خاصی را تجربه کرد. حضور اوسمار روی نیمکت این تیم که رویکردی کاملا تهاجمی داشت یکی از دلایل اصلی این موضوع به شمار می‌رفت و نکته بعدی هم سرحال بودن بازیکنان فاز تهاجمی این تیم بود که توانستند بار حملات این تیم را به دوش بکشند.

ذهنیت هواداران پرسپولیس هنوز به طور ناخودآگاه سبک با طراوت فصل قبل را جستجو می‌کند، خصوصا در اوج این مسابقات که این تیم برای قهرمانی با حریف سنتی خود در جدول می‌جنگید. پرسپولیس در فصل قبل علاوه بر گل زدن و بردن، زیبا بازی کردن را هم به نمایش می‌گذاشت و همین مسائل باعث شده سطح انتظارات نسبت به سبک و سیاق بازی این تیم هم بالا برود.

پرسپولیس در این فصل برای تقویت خط حمله علی علیپور و لوکاس ژوائو را به جمع بازیکنان خود اضافه کرد. بازیکنانی نظیر عیسی آل‌کثیر، اوستون ارونوف، وحید امیری، امید عالیشاه و سعید صادقی هم در این تیم از فصل قبل حضور داشتند و فرشاد احمدزاده را اگر به عنوان مهاجم و خصوصیات یک بازیکن تمام کننده بشناسیم از سپاهان خریداری شد، تا در این خط حداقل در اسم بازیکنان چیزی کم نداشته باشد، اما در این فصل و تا پایان هفته نهم در لیگ برتر و لیگ نخبگان آسیا حتی با اضافه کردن بازیکنان جدید، پرسپولیس با مشکل در خط حمله مواجه شده است. مهدی ترابی تنها جدا شده از جمع بازیکنان حمله فصل قبل این تیم است که در ساخت حملات و گلزنی موثر بود و به تراکتور رفت.

نگاهی به لیست گلزنان این تیم در این فصل نشان می‌دهد که وحید امیری ۳ گل، علی علیپور ۲ گل و استون اونورف، امید عالیشاه، سعید صادقی و عیسی آل کثیر تنها یک گل در لیگ برتر به ثمر رسانده و سایر گل‌ها را بازیکنان خطوط دیگر زده‌اند. پیش فرض این مبحث، مهاجم تمام و شش دانگ دانستن امثال وحید امیری، سعید صادقی و امید عالیشاه است که بیشتر به عنوان بازیکنان اضافه شونده از هافبک به خط جلو شناخته می‌شوند، ضمن اینکه به خودی خود گل زدن بازیکنانی غیر از این بازیکنان که در پست تهاجمی بازی می‌کنند ایراد نیست و بلکه یک موهبت برای این تیم به حساب می‌آید، اما نمی‌توان منتظر بود که در ازای گل نزدن‌های بازیکنان خط جلو سایر بازیکنان، جُور آنها را دائما بکشند و طبیعتا در درازمدت این تیم در این فضا دچار مشکل خواهد شد.

در مورد ژوائو با تمام حرف و حدیث‌ها فعلا باید صبر کنیم و باید به این بازیکن باز هم فرصت داده شود. ژوائو در حال حاضر تنها یک گل در بازی جام حذفی به ثمر رسانده و تنها یک پاس گل آن هم در همین بازی داده است.

با این تعداد گل زده و این تفاسیر می‌توان پرسپولیس را در خط حمله کم فروغ و کم اثرتر از فصل قبل دانست در حالی که اسامی حاضر در مجموعه حط حمله این تیم حداقل در ظاهر چیز دیگری را نشان می‌دهند. برای پرداختن به این مشکل، هم باید موضوع را از جانب تاکتیکی و گروهی مورد بررسی کرد و هم باید به نکات فردی بازیکنان این خط پرداخت.

سبک بازی پرسپولیس در این فصل طوری است که بعد از زدن گل اول احتمالی به هیچ عنوان برای زدن گل‌های بعدی بی‌تابی نمی‌کند، هیجان ندارد و بیشتر سعی در درگیر بازی کردن در میانه میدان دارد. در این میان توپ‌های بلند از خط دفاعی برای مهاجمان این تیم به منظور استفاده از فضای پشت‌سر مدافعان تیم حریف که قاعدتا برای جبران گل خورده بالا بازی می‌کنند یکی از حربه‌هایی است که برای رسیدن به گل دوم از این تیم دیده می‌شود که در اینجا مهاجم ۹ کاذب و وینگر‌ها برای فرار و پشت سر گذاشتن خطوط حریفان نقش پررنگی پیدا می‌کند. غیر از این موضوع این تیم برای گل‌های بعدی بیشتر به حملات سریع و سرعت ذاتی بازیکنان وابستگی دارد. نمونه بارز این گل را در دیدار با فولاد خوزستان می‌توان دید که آل‌کثیر و امیری با سرعت بالا توانستند این تیم را باز هم در آن بازی به گل برسانند.

این سبک عملا فضای موردنظر را برای ایجاد موقعیت بازیکنانی که در ترکیب این تیم قرار دارند را سخت‌تر می‌کند و بنابراین این بازیکنان به جای منتظر ماندن و به دست آوردن فرصت باید برای ایجاد فرصت هم تلاش کنند که نیاز به تلاش بیشتر و همچنین هوشیاری بالا دارد.

بعد از بررسی سبک بازی تیم می‌توانیم نیم‌نگاهی به شرایط بازیکنان خط حمله پرسپولیس داشته باشیم:

علی علیپور: یکی از دلایل عدم کارایی لازم و مورد انتظار از این بازیکن به پست بازی او در این فصل برمی‌گردد. علی علیپور با قدرت انفجار عضله ذاتی بالا در پیشانی خط حمله این تیم می‌تواند هر تیمی را آزار دهد و زهر خود را بریزد، اما رفتن به کانال کناری این تیم و برگشتن‌های پی در پی در طول زمان بازی باعث افت و پایین آمدن قدرت فیزیکی او می‌شود که در سبک بازی او تاثیرگذار است.

علیپور زمانی که در این تیم آقای گل و بعد لژیونر شد جوان‌تر و قبراق‌تر از حال حاضر بود، اما حالا با گذشت چند سال و بالاتر رفتن سن ناخودآگاه این توان پایین‌تر هم آمده و شرح وظایف جدید در وینگر راست طبیعتا کیفیت موردنظر از این بازیکن را پایین‌تر می‌آورد، به نظر می‌رسد گاریدو یک اشتباه راهبردی در پست ۹ انجام می‌دهد که باید در آن بازنگری کند.

لوکاس ژوائو: مهاجم قد بلندو تنومندی که با کلی سروصدا خریداری شد، بیشتر از گلزنی برای سرخپوشان در شکل‌گیری بازی برای تیم تاثیرگذاری دارد. مهاجمی که بیشتر پشت به دروازه در نقشه‌های گاریدو قرار دارد به همین دلیل شاید به صرافت یک مهاجم در موقعیت گل قرار نگیرد، اما نمی‌توان از آماده نبودن بدنی و روانی این بازیکن به سادگی بگذریم. زدن یک گل در جام حدفی به تیم لیگ یکی مس سونگون برای بازسازی و بالا آمدن روحیه ژوائو مناسب بود، اما به نظر می‌رسد همچنان این بازیکن آمادگی کامل را برای زدن ضربات آخر و گلزنی ندارد. ژوائو باید روی چابکی خود در لحظات کوتاه و تصمیم‌گیری‌های لحظه‌ای بیشتر کار کند.

عیسی آل‌کثیر: مهاجمی که بار‌ها در فصول قبل به کمک پرسپولیس آماده و یک تمام کننده شش دانگ در جریمه حریفان بوده و هست، این فصل تنها توانسته یک گل را به ثمر برساند. آل‌کثیر از آن جمله مهاجمانی است که مسائل روانی و نیمکت نشینی به سرعت روی او تاثیر منفی می‌گذارد و در زمان افت توان روانی، گل کردن موقعیت‌های صد در صد را هم از دست می‌دهد. اگر به بازی با گل‌گهر و موقعیتی که به سادگی از دست داد توجه و با گل‌های فصول قبل این بازیکن مقایسه کنید به افت فاحش در عملکرد این بازیکن پی خواهید برد، بازیکنی که به مراتب موقعیت‌های با درصد پایین‌تر را هم گل کرده بود.

اوستون ارونوف: این بازیکن ازبکی که به عنوان وینگر در پرسپولیس به کار گرفته شده یکی از دلایل افت خط حمله این تیم است. به دو دلیل این بازیکن مثمرثمر تاثیر در این افت داشته است. دلیل اول؛ وابستگی ناخودآگاه پرسپولیس در زمین بازی به ارونوف است که با تکنیک خاص خود هوارداران را دائما نیم‌خیز می‌کرد و حالا نبود او به یک آفت برای این تیم تبدیل شده است. همان تنبلی تاکتیکی که بار‌ها به آن اشاره شده است.

دلیل دوم؛ مصدومیت‌های طولانی مدت این تیم است که این بازیکن مدت‌هاست درگیر آن است و به کار تیم نمی‌آید، بازگشت از مصدومیت و رسیدن به شرایط آرمانی هم نکته مهم است. پرسپولیس فعلا این بازیکن را در اختیار ندارد و باید برای جایگزینی او و شکل بازی او که به کار این تیم می‌آمد فکری کند.

وحید امیری: آچار فرانسه پرسپولیس این روز‌ها بار خط حمله این تیم را می‌کشد. وحید امیری که در پست‌های مختلف برای پرسپولیس به میدان رفته حالا آقای گل این تیم هم نام گرفته است. زدن سه گل در روزگاری که این تیم شاید به معنای واقعی سرحال نیست کار بزرگی است که امیری انجام داده و توانسته میانگین گل زده این تیم را در جدول بالا ببرد.

امید عالیشاه: نمی‌توان از مصدومیت این بازیکن در هفته‌های ابتدایی این تیم به راحتی گذشت که عالیشاه را از شرایط آمادگی دور نگه داشته بود و حالا با یک مصدومیت شدیدتر مواجه شده است و باید چند هفته‌ای از مسابقات دور باشد. با این اوصاف این تیم یکی از عناصر تاثیرگذار خود را برای مدتی در اختیار ندارد.

با همه علاقه‌ای که گاریدو به بازی سعید صادقی و فرشاد احمدزاده دارد در حال حاضر بصورت متناوب به کار گرفته می‌شوند و به عنوان بازیکنان خط حمله اگر به حساب آیند عملا به کار این تیم نیامده‌اند.

پرسپولیس علاوه بر افت در موقعیت‌سازی که ارتباطی مستقیم به انتخاب استراتژی و بازی این تیم هم دارد باید راهی برای بیرون آوردن این بازیکنان از زیر فشار انتقادات پیدا کند، غیر از این باشد به نظر می‌رسد این تیم با یک بحران بزرگ در خط حمله در این فصل روبه‌رو خواهد شد.