این اسید لاغرتان می‌کند

هزاران سال است که از سرکه‌ی سیب به عنوان دارویی طبیعی برای حفظ سلامت جسم استفاده می‌شود. مطالعات نشان می‌دهد مصرف سرکه‌ی سیب مزایای بسیاری برای حفظ سلامتی دارد که از جمله آن‌ها می‌توان به کاهش سطح قند خون اشاره کرد.

به گزارش خبرآنلاین، سرکه سیب طی یک فرآیند تخمیر دو مرحله‌ای تولید می‌شود و اسید استیک جزء فعال و اصلی سرکه سیب است. همچنین سرکه سیب به عنوان اسید اتانوئیک شناخته می‌شود که یک ترکیب آلی با طعم ترش و بوی قوی است. واژه استیک از کلمه لاتین acetum، به معنای سرکه گرفته شده است.

حدود ۵ تا ۶ درصد از سرکه سیب از اسید استیک تشکیل شده است. همچنین این سرکه حاوی آب و مقادیر کمی از اسید‌های دیگر مانند اسید مالیک است. یک قاشق غذاخوری (۱۵ میلی لیتر) سرکه سیب حاوی حدود سه کالری است و تقریباً هیچ کربوهیدراتی ندارد.

اسید استیک برای چربی‌سوزی مفید است

اسید استیک یک اسید چرب با زنجیره‌ی کوتاه است که در بدن شما به اَسِتات و هیدروژن تجزیه می‌شود. برخی از مطالعات حیوانی نشان می‌دهد که اسید استیک موجود در سرکه سیب ممکن است به چندین روش باعث کاهش وزن شود:

سطح قند خون را کاهش می‌دهد: در مطالعه‌ای که روی موش‌ها انجام شد، اسید استیک توانایی کبد و ماهیچه‌ها را برای جذب قند از خون بهبود می‌بخشد.

سطح انسولین را کاهش می‌دهد: بر اساس همان مطالعه روی موش‌ها، اسید استیک همچنین نسبت انسولین به گلوکاگون را کاهش می‌دهد و همین موضوع به سوزاندن چربی کمک می‌کند.

بهبود متابولیسم: پژوهش روی موش‌ها نشان داد مصرف اسید استیک سطح آنزیم AMPK (پروتئین کیناز فعال شده توسط AMP) را افزایش می‌دهد که چربی‌سوزی را افزایش و تولید مواد قندی و چربی در کبد را کاهش می‌دهد.

ذخیره چربی را کاهش می‌دهد: درمان موش‌های چاق و دیابتی با اسید استیک یا استات، از آن‌ها در برابر افزایش وزن محافظت می‌کند و بیان ژن‌هایی را افزایش می‌دهد که ذخیره چربی شکم و چربی کبد را کاهش می‌دهد.

چربی‌سوزی: یک مطالعه بر روی موش‌هایی که با یک رژیم غذایی پرچرب همراه با اسید استیک تغذیه می‌شدند، نشان داد افزودن اسید استیک به رژیم غذایی پرچرب موش‌ها، باعث فعال‌تر شدن ژن‌های چربی‌سوز در موش‌ها می‌شود که کاهش تجمع چربی در بدن آن‌ها را به همراه دارد.

کاهش اشتها: مطالعه دیگری نشان می‌دهد که اَسِتات ممکن است مراکز کنترل اشتها در مغز شما را کنترل سرکوب کند و در نهایت منجر به کاهش مصرف غذا شود.

اگرچه نتایج مطالعات حیوانی امیدوارکننده به نظر می‌رسد، اما برای تأیید این اثرات، به تحقیقات روی انسان‌ها نیاز است.