سن امید به زندگی در کشورهای دنیا به سرعت در حال رشد است و این روند در ایران هم دیده می‌شود؛ شاخص که یکی از معیارهای توسعه‌یافتگی، عدم‌توسعه‌یافتگی یا در مسیر توسعه بودن یک کشور را می‌توان با آن تخمین زد.
به گزارش همشهری، سازمان بین‌المللی همکاری اقتصادی و توسعه (OECD) پیش‌بینی کرده با وجود اینکه تا سال۲۰۵۰ سن بازنشستگی ۲.۵سال برای مردان و ۴سال برای زنان افزایش پیدا می‌کند، اما رشد امید به زندگی سریع‌تر از افزایش سن بازنشستگی خواهد بود. این عدد، همان عددی است که مشخص می‌کند متوسط عمر مردم یک کشور و جهان، چقدر است و چه نسبتی با میانگین جهانی دارد و از چه کشورهایی عقب‌تر است و از چه کشورهایی جلوتر.
آخرین برآوردهای بخش جمعیت سازمان ملل متحد اعلام می‌کند که میانگین عدد سن امید به زندگی در ایران برای هر دو جنسیت (مردان و زنان) ۷۷.۳۳سال، برای زنان ۷۸.۵۴سال و برای مردان ۷۶.۲۲سال است که البته برخی مطالعات داخلی این عدد را کمی بالاتر یا پایین‌تر هم اعلام می‌کنند. به‌نظر می‌رسد که باید این عدد را در ایران، طبق گفته مرکز آمار که معتبرترین نهاد اطلاع‌رسان در این زمینه است، همان ۷۴سال درنظر بگیریم. در این صورت، ایران از رتبه‌های ۳رقمی به رتبه‌های ۲رقمی آمده و به تعبیر برخی آمارها، بالاتر از ۵۰رتبه رشد داشته است.
این در حالی است که متوسط سن امید به زندگی در جهان ۷۳ (برای هر دو جنسیت مردان و زنان) عنوان می‌شود که از این منظر، وضعیت ایرانی‌ها بالاتر از متوسط جهانی است. بهبود وضعیت بهداشت عمومی، کاهش مرگ‌ومیر مادران، بهبود وضعیت نگهداری از سالمندان و... ازجمله دلایل این رشد دانسته شده است. البته بررسی‌های جهانی هم نشان می‌دهد که نرخ امید به زندگی از ۱۹۵۰ میلادی تا ۲۰۲۰ صعودی بوده است.
در ایران اما یک نکته جالب در این روند دیده می‌شود و آن اینکه طی ۵سال از ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۰ میلادی (۱۳۵۳ تا ۱۳۵۹ شمسی) نرخ امید به زندگی در مردان با کاهش جدی همراه بوده و از ۵۶.۲سال به ۴۲.۵سال هم رسید، اما پس از آن دوباره روند صعودی به‌خود گرفت. ما هم نگاهی به وضعیت امید به زندگی در ایران و جهان، طبق اعلام نهادها و مراکز معتبر انداخته‌ایم.
