همه‌چیز از یک زمین خوردن ساده بر اثر لخته‌شدن خون در رگ‌های بدنش شروع شد. توصیه پزشک به «زهرا عقیلی» پیاده‌روی بود و همین موضوع باعث شد تا با فعالیت‌های ورزشی جدی برای رسیدن به سکو‌های جهانی تلاش کند. گفت‌وگوی ما با مادربزرگی که نفر اول مسابقات دوی پیشکسوتان آسیا شده خواندنی است.
به گزارش همشهری آنلاین، باغ نظر در محله هفت‌چنار در پازل دهم شهر تهران محل تمرین هرروز «زهرا عقیلی» برای شرکت درمسابقات بین‌المللی است. این بانو متولد سال ١٣٢٤ در شهرستان اراک است از همان دوران کودکی و نوجوانی اهل جست‌خیز و پیاده‌روی کردن در دشت‌ها و کوه‌های مستوفی در زادگاهش بود.
به گفته خودش مسابقات پرش و دو یکی از تفریحات دوران کودکی و نوجوانی‌اش بود و همیشه در میان همسالانش اول بود. این بانو در ١٦سالگی به خانه بخت می‌رود و با به دنیا آوردن ٦ فرزند و رسیدگی به امور خانه حسابی سرش شلوغ می‌شود با این شرایط فرصتی برای ورزش کردن میسر نمی‌شد.
بعد از رفتن بچه‌ها به خانه بخت سر زهرا عقیلی کمی خلوت‌تر شد. اما مشکل جدیدی پیدا کرد و آن زمین خوردن‌های مکرر بود. این ماجرا باعث نگرانی فرزندان شد که گرد پیری و ناتوانی بر چهره این مادر پرانرژی بنشیند. پزشک معالج علت زمین خوردن‌ها را وجود لخته خون در رگ عنوان می‌کند؛ و در میان همه دارو‌های مختلفی که برای درمان تجویز می‌کند، پیشنهاد پیاده‌روی روزانه را می‌دهد.
او با تعریف این ماجرا و شروع ورزش کردنش در بوستان اعتماد می‌گوید: «برای پیاده‌روی و درمان ورزش را از نزدیک‌ترین بوستان به خانه، شروع کردم. هر روز صبح به عشق ایستگاه تندرستی و شرکت در برنامه‌ها و مسابقات صبحگاهی می‌رفتم و به‌مرور دوستان زیادی پیدا کردم. در آن زمان شاید سنم به نسبت جمع بیشتر از بقیه بود. اما انرژی و توانایی‌ام دست‌کمی از آن‌ها نداشت و سعی می‌کردم اگر جایی هم عقب افتادم با تلاش بیشتر آن را جبران کنم. تقریبا سال ١٣٧٨ بود که وارد ورزش حرفه‌ای شدم.»
تا قبل از شیوع بیماری کووید ١٩ زهرا عقیلی پای ثابت کوهنوردی هم بود. برنامه‌ای که هر جمعه در هر شرایطی حتی باد و باران هم قطع نمی‌شد. به نحوی که در سال ١٣٩١ موفق به کسب مقام اول کوهپیمایی استان تهران شد.
یکی از تفریحات جذاب این مادربزرگ ٧٧ساله دوچرخه‌سواری است که سوغات سفرش به مسابقات چین است. او تعریف می‌کند: «وقتی به مسابقات چین اعزام شدم دیدم بیشتر بانوان آنجا برای امور روزمره‌شان از دوچرخه استفاده می‌کنند و همین ماجرا باعث شد تا این ورزش را یاد بگیرم. آن زمان پارک آموزش ترافیک در خیابان شهید عرب دوره‌های رایگان دوچرخه سورای را برای بانوان برگزار می‌کرد.
در این دوره‌ها شرکت کردم. روز‌های اول برای همه عجیب بود با توجه به سن سالم درکنار خانم‌های جوان دوچرخه‌سواری کنم. اوایل به می‌گفتند این ورزش مناسب سن و سالم نیست. معتقد بودند اگر زمین بخورم و دست و پایم بشکند برایم دردسر می‌شود. اما دست‌بردار نبودم آنقدر زمین خوردم و دست و پایم زخمی شد و درنهایت دوچرخه‌سواری را یادگرفتم.»
زهرا عقیلی معتقد است، دوران سالمندی خانه‌نشینی، غرزدن و گلایه کردن از بیمار‌های گوناگون نیست. او از زمانی که در مسیر ورزش حرفه‌ای گام برداشت همیشه موفق بود و در کارنامه موفقیت‌هایش چیزی بیش از ٤٠ مدال کشوری و ۳۰ تقدیرنامه از سازمان‌ها و اداره‌های مختلف دریافت کرده است. در مسابقات دو ماراتن نیشابور، شیراز، تبریز و... شرکت کرده و در همه این مسابقات مقام درسکو‌های اول تا سوم موفقیت ایستاده است.
در مسابقات بین المللی چین و مالزی هم رفته و آنجا هم صاحب عنوان شده است. اما ماجرای شرکت در مسابقات دوی پیشکسوتان آسیا و کسب عنوان نخست این مسابقات در بهمن ماه سال گذشته ماجرای جالبی دارد که تعریف می‌کند: «در این دوره از مسابقات ٣٠ نفر خانم و آقا با هم از ایران به تایلند اعزام شدیم. به نسبت اعضای تیم سن من بیشتر بود. حتی در مسابقه افراد جوان‌تر از من حضور داشتند. مسابقات در رشته‌های دوی ١٠٠ متر، ٢٠٠متر و ٤٠٠متر برگزار می‌شد. در رشته دوی صدمتر مسابقات زیادی شرکت کرده‌ام به همین دلیل دوی ٢٠٠ را برای شرکت انتخاب کردم در این مسابقه چهارم شد. باید درواقع قید مسابقه دادن و شرکت در رشته‌های بعدی را می‌زدم. شاید هم همین مقام چهارمی کافی به نظر می‌رسید...».
اما روحیه پر تلاش و انرژی این بانو اجازه پا پس کشیدن و عقب ونشینی را نمی‌داد. عقیلی درباره انگیزه‌اش برای شرکت مجدد در مسابقات دو در رشته ٤٠٠متر می‌گوید: «برای دلم مسابقه دادم. نتیجه و کسب رتبه برایم اهمیتی نداشت و فقط قصدم محک زدن خودم را داشتم که به خط پایان مسابقه رسیدم و اول شدم. اینکه پرچم کشورم را بالا بردم این برایم ارزشمند بود که توانستم‌کاری هرچند کوچک انجام دهم. نیت من محک زدن خودم و تصمیم داشتم مسیری را که رفته بود تا انتها بروم. جالب اینجا بود که در همین مسابقات من حریف‌های جوان‌تر از خودم را پشت سر گذاشتم.»
هدیه زهرا عقیلی برای کسب عنوان قهرمانی کمک هزینه سفر ١٠ میلیون تومانی برای سفر بعدی‌اش درصورت شرکت در مسابقات است. البته خودش می‌گوید که برای جایزه و کسب عنوان در مسابقات شرکت نمی‌کند و صرفا برای حفظ سلامتی و تندرستی‌اش پای ثابت ورزش و شرکت در مسابقات بین‌المللی است. برای مثال از فردای همان روزی که از مسابقات برگشت کار دویدن و تمریناتش را دربوستان نظر شروع کرد.
او می‌گوید: «بسیاری از همسن و سال‌های من در کنج خانه نشستند و دائما از بیماری‌های مختلف مانند، دیابت، چربی و فشارخون و پوکی استخوان و... گلایه دارند. بعضی‌ها می‌گویند جثه لاغری‌داری نیازی به ورزش زیادی نداری، اما پاسخم به آن‌ها این است که ورزش برای سلامتی جسم و روان است و من با همین انگیزه در مسابقات شرکت می‌کنم و تا پایان کار به نتیجه فکر نمی‌کنم.»
این مادربزرگ قهرمان محله هفت‌چنار در میان صحبت‌هایش از حمایت اعضای خانواده و فرزندانش برای شرکت در مسابقات و از ساترا خانم نوه پنج ساله‌اش یاد می‌کند. نوه‌ای که از همین روز‌ها به فکر ادامه دادن راه مادربزرگ است. او تعریف می‌کند: «معمولا وقتی با ساترا به پارک می‌روم هردو با هم مسابقه دو می‌گذاریم. ساترا مراقب است من عقب نیفتم و من مراقبم او عقب نیفتد، درواقع هر دو هوای هم را داریم. سعی می‌کنیم زمان مسابقه هم اون یکی برنده شود. البته ساترا خانم از همین حالا در خانه تمرین مسابقه دو می‌دهد و با گذاشتند چند کاغذ مسیر خط پایان را تعیین می‌کند. امیدوارم در آینده به سکو‌های موفقیت ورزشی برسد.
«محبوبه اژدری» یکی از فرزندان زهرا عقیلی خستگی‌ناپذیر و تلاشگر بودن را از ویژگی‌های مادرش عنوان و می‌گوید: «مادرم برای درمان و به پیشنهاد پزشکش به ورزش کردن روی آورد و این باعث تغییر مسیر زندگی‌اش است. البته پزشکان زیادی برای درمان پیاده‌روی ورزش کردن را توصیه می‌کنند، اما اینکه چندنفر به این موضوع اهمیت می‌دهند ازهمه مهم‌تر است. خدا را شکر به لطف ورزش و پیگیری‌های‌هایش بسیاری از بیماری‌های همسالانش را ندارد. البته این ماجرا هم ناشی از اراده قوی‌اش است وقتی تصمیم می‌گیرد کاری انجام دهد تا به سرانجام رساندن آن تلاش زیادی می‌کند و ما هم سعی می‌کنیم برای هموار شدن مسیر موفقیت‌های مادر کمکش کنیم.»
«ندا مشهدی» مسئول پارک آموزش ترافیک منطقه ۱۰ که از سال‌های دور این مادربزرگ قهرمان را می‌شناسد، می‌گوید: «از سال ۱۳۸۹ با خانم عقیلی آشنا شدم. این بانو پای ثابت بیشتر مسابقات ورزشی و ایستگاه‌های تندرستی بود و همیشه به نسبت سایر شرکت کنندگان یک سر و گردن با انرژی و فعال‌تر عمل می‌کرد و تقریبا سال‌های ۱۳۹۷ یا ۱۳۹۸ بود که برای آموزش دوچرخه سواری به پارک آموزش ترافیک آمد و، اما با پشتکار و صبوری دوچرخه سواری را یاد گرفت و در این رشته هم پای ثابت بیشتر همایش‌ها شد. این ویژگی برای همه می‌تواند الگوی خوبی باشد.»
