فیلم «برپاخیزان جهنم»؛ وقتی شیاطینِ شکنجه‌گر احضار می‌شوند

«برپاخیزان جهنم» (Hellraiser) فیلم متفاوتی است که حضور موجودات جهنمی را با موضوعاتی مثل اعتیاد، جاه‌طلبی و روابط آشفتۀ آدم‌ها پیوند می‌زند.

تاریخ انتشار: ۱۱:۵۹ - ۱۸ مهر ۱۴۰۱

اولین فیلم «برپاخیزان جهنم» ۳۵ سال پیش ساخته شد؛ این فیلم سرآغازی بود برای مجموعه‌ای از فیلم‌های دیگر که از همان فضا و مضمون استفاده می‌کردند. مهم‌ترین عنصر خلاقانه‌ای که در «برپاخیزان جهنم» وجود داشت، خلق یک دنیای اهریمنی تازه با موجوداتی عجیب و غریب بود که تفاوتی بین درد و لذت قائل نبودند.

به گزارش فرارو به نقل از فرادید، تازه‌ترین فیلم «برپاخیزان جهنم» که همین چند روز قبل منتشر شده، در واقع دهمین دنباله‌ای است که برای فیلم اول ساخته شده است. داستان این فیلم (مثل فیلم اول) بر محور یک جعبۀ معمایی می‌چرخد.

این جعبه شبیه یک مکعب روبیکاست که در چند مرحله تغییر شکل می‌دهد. هر بار که این تغییر شکل اتفاق می‌افتد موجوداتی اهریمنی موسوم به کنوبیت‌ها از جهنم حاضر می‌شوند و یک قربانی را بعد از شکنجه‌های وحشتناک با خودشان می‌برند.

یک میلیونر جاه‌طلب به اسم رولاند وویت کسی است که این جعبۀ معمایی را به کار انداخته و می‌خواهد با رساندن آن به آخرین مرحله، قدرت و حمایت شیطان را به دست بیاورد؛ برای این کار او باید قربانی‌هایی برای هر مرحله از تغییر شکل جعبه پیدا کند. در این‌جاست که پای یک دختر معتاد به اسم رایلی به ماجرا باز می‌شود.

رایلی وقتی به همراه دوستش برای سرقت از یک انباری رفته است، جعبۀ معمایی را پیدا می‌کند و سعی می‌کند تا راز آن را کشف کند. تلاش رایلی او را در مسیری وحشتناک قرار می‌دهد که باعث رو به رو شدنش با موجودات جهنمی می‌شود.

«برپاخیزان جهنم» از آن فیلم‌های ترسناکی که دائما ما را از جا بپراند نیست؛ وحشت این فیلم بیشتر در فضاسازی تاریک و رازآلود و شکل و شمایل کنوبیت‌هاست.

این موجودات با پوست‌های کنده شده، جراحت‌های عمیق و سوزن‌های بلندی که در اعضای مختلف بدنشان فرو رفته، بدن‌هایی دارند که انگار به بدترین شکل تحت شکنجه قرار گرفته‌اند. اما با اینحال آن‌ها این شکنجه‌ها را یک جور موهبت برای خودشان حساب می‌کنند؛ می‌شود گفت این یکی از بهترین تصاویر سینمایی از موجودات جهنمی است.

داستان فیلم به اندازۀ کافی معما و راز و رمز در خودش دارد که بیننده را تا آخر به دنبال خودش بکشاند. البته شاید اگر زمان دو ساعتۀ فیلم کمی کوتاه‌تر بود، تماشای آن به تجربۀ لذتبخش‌تری تبدیل می‌شد، اما همین حالا هم نمی‌شود گفت که فیلم کسالت‌آور و حوصله‌سربر شده است.

این فیلم به لحاظ مضمون هم قابل تامل و نسبتا عمیق است. جهنمی که در این فیلم دروازه‌هایش به روی این دنیا باز می‌شود یک چیز صرفا انتزاعی و بیگانه نیست؛ انگار این جهنم کاملا در ارتباط با موضوعات و اتفاقاتی است که در همین دنیای عادی روزمره جریان دارند؛ موضوعاتی مثل اعتیاد، جاه‌طلبی و روابط آشفته و پر تنش بین آدم‌ها.

آن مکعب رازآلودی که دروازه‌های جهنم را باز می‌کند، در واقع می‌تواند نمادی از تصمیم‌ها و انتخاب‌های خود آدم‌ها باشد؛ آدم‌هایی که قصد دارند نهایت لذت را برای خودشان به ارمغان بیاورند، اما آن مسیری که انتخاب می‌کنند در واقع آن‌ها را به سمت شکنجه‌ها و رنج‌های بی‌پایان سوق می‌دهد.

«برپاخیزان جهنم» بهترین فیلم ترسناک امسال نیست، اما قطعا فیلم خاص و متفاوتی است که با جلوه‌های بصری منحصر به فرد و داستان ماورائی و معماگونه‌اش می‌تواند مخاطبان و طرفداران خاص خودش را پیدا کند.