فیلم «She Will»؛ جادو، انتقام و آزار جنسی

فرارو- فیلم «She Will» درامی ترسناک و وهم‌انگیز دربارۀ جادو و انتقام است که در دل جنگل‌های مه‌گرفته و تاریک اسکاتلند اتفاق می‌افتد. شخصیت اصلی این فیلم زنی به اسم ورونیکا (با بازی آلیس کرایگ) است؛ یک بازیگر پا به سن گذاشته که به تازگی یک عمل جراحی انجام داده و برای استراحت به همراه پرستار جوان و مهربانش دسی (کوتا ابرهارت) به هتلی در جنگل‌های اسکاتلند رفته است.

 

به گزارش فرارو؛ ورونیکا بیشتر شهرتش را مدیون بازی در فیلمی است که در سیزده‌سالگی بازی کرده است؛ فیلمی که کارگردانی به اسم اریک هثبورن (ملکوم مک‌داول) آن را ساخته بود. اما دیگر دوران اوج ورونیکا سپری شده و حالا که هثبورن می‌خواهد نسخۀ تازه‌ای از فیلم خودش را بسازد، برای این کار به دنبال یک بازیگر جوان دیگر می‌گردد.

ورونیکا زنی منزوی و نسبتا تندخو است و پیداست که زخم‌های روحی زیادی را از گذشتۀ خودش و آنچه که در دوران بازیگریش بر او گذشته با خودش همراه دارد. زخم جراحی سینه روی بدن او کاملا آشکار است، اما انگار زخم‌های روحیش عمیق‌تر و دردناک‌تر هستند. از قضا منطقه‌ای که ورونیکا برای استراحت به آنجا رفته هم زخم‌های هولناکی در گذشتۀ خودش داشته است. چند صد سال قبل در این منطقه تعداد زیادی از زنان به جرم جادوگر بودن سوزانده شده‌اند. این گذشتۀ تاریک باعث می‌شود که زخم‌های ورونیکا هم سر باز کنند و تبدیل به یک نیروی انتقامجویانۀ هراس‌انگیز شوند.

 

در دو سه سال اخیر فیلم‌های زیادی ساخته شده‌اند که به نوعی به جنبش (#MeToo) مربوط بوده‌اند و از زوایای مختلفی سعی کرده‌اند تا از موضع و نگاهی زنانه به مسئلۀ تجاوز‌ها و آزار‌های جنسی در حوزه‌های مختلف اجتماعی بپردازند. فیلم «She Will» هم از همین جنس است و همین کار را در قلمرو ژانر وحشت و با رویکردی نمادپردازانه انجام داده است. البته این فیلم اولین مورد از نوع خودش نیست. همین امسال فیلم «مردها» را هم داشتیم که اتفاقا اثر بسیار فوق‌العاده‌ای بود و یک زن تنها را در احاطۀ وحشتی مرموز و عجیب نشان می‌داد؛ وحشتی که از نگاه و ذهنیت مردانه سرچشمه می‌گرفت.

 

با اینکه «She Will» از خیلی جهات کار خلاقانه و اصیلی نیست و گاهی قابل‌پیش‌بینی و کلیشه‌ای به نظر می‌رسد، اما جنبه‌های برجسته‌ای دارد که آن را به یک فیلم تماشایی و بالاتر از متوسط تبدیل می‌کنند. بازی‌های دو بازیگر اصلی یعنی کرایگ و ابرهارت یکی از مهم‌ترین نقاط قوت فیلم است. شخصیت ورونیکا در ابتدا نسبت به پرستارش اصلا رویکرد مهربانانه و خوشایندی ندارد، اما ارتباط آن‌ها در طول فیلم به شکل باورپذیر و قانع‌کننده‌ای نزدیک‌تر و گرمتر می‌شود تا جایی که به یک اتحاد عمیق تبدیل می‌شود.

جلوۀ بصری فیلم و توانایی آن در ایجاد یک فضای وهم‌آلود و رازآمیز هم واقعا فوق‌العاده است. ورونیکا قبل از هر چیز در رویا‌های خودش با روح این مکان مرتبط می‌شود و عمق فجایعی را که در آنجا اتفاق افتاده است در قالب تصاویری مبهوت‌کننده مشاهده می‌کند؛ تصاویری که ما را در خیالاتی تاریک و هراس‌آور فرو می‌برند. این فیلم شاید ترسناک به آن معنایی که ما معمولا انتظار داریم نباشد؛ یعنی صحنه‌های ترسناکی که آدم را از جا بپرانند و قلبش را به تپش بیاندازند در این فیلم زیاد جایی ندارند. ترس‌های این فیلم مثل یک جور سرمای سوزناک، خیلی تدریجی و آهسته و از طریق فضاسازی کابوس‌وار فیلم، به زیر پوست مخاطب می‌خزند.

 

این فیلم دربارۀ ترس و انتقام زنانه است؛ ترس و انتقام در برابر مردانی که از جایگاه و قدرتی که دارند (چه قدرت یک سیاستمدار باشد و چه قدرت یک کارگردان) استفاده می‌کنند تا زنان را به ابزار‌هایی صرف برای برآورده کردن امیالشان تبدیل کنند؛ مردانی که وقتی خواسته‌های شومشان فاش می‌شود، زن‌ها را به جادو و افسون متهم می‌کنند. این همان زخم مشترکی است که زنان سوزانده شدۀ گذشته و بازیگران آزاردیدۀ امروزی را در یک جبهۀ واحد قرار می‌دهد.