انسان همیشه در طول تاریخ سعی کرده برای رفاه و زندگی بهتر محیط اطرافش را تحت سلطه خود درآورد. تسخیر طبیعت و تخریب آن برای رفاه و آسایش بیشتر از مشهودترین این کارهاست. در دوران معاصر با توسعه فضای شهری و پیشرفت شهرنشینی شاهد این هجمه به طبیعت هستیم. هر روز درختان زیادی قطع، کوه های عظیمی تراشیده و دریاها و رودهای بسیاری خشک می شوند تا میل تمام نشدنی انسان که نامش را توسعه نهاده ارضاء شود. این رفتار موجب شده که کم کم طبیعت و فضای سبز از بین رفته و به تبع آن نابودی اکوسیستم ها و تغییرات اقلیمی را به همراه داشته باشد.از طرف دیگر همین انسان تخریب گر طبیعت و محیط زیست به طور غریزی میلی درونی به طبیعت دارد و می داند که چقدر حضور طبیعت و سبزی و شادابی در زندگی و روح و روانش تاثیر دارد، بنابراین برای جبران این کمبود در فضاهای کوچک و خاکستری اش شروع به پرورش گل و گیاه می کند و تا طبیعت را در کنار خویش داشته باشد. این تناقض و دوگانگی آشکار انسان دستمایه این مجموعه عکس است. عکاس در این مجموعه از نگاه خود به این دوگانگی پرداخته است. در هر قاب دو فریم عکس یکی از استفاده و پرورش گلها و گیاهان در فضای داخلی خانه و دیگری از تخریب طبیعت و فضای بکر بیرونی قرار گرفته است.
