سارا سردار؛ اول: از روزی که ضربه ایستگاهی علی پروین به تور دروازه کویت چسبید و ایران قهرمان جام ملت‌های ۱۹۷۶ شد، ۴۳ سال و چند ماه می گذرد و تکرار قهرمانی طلسم شد، طلسمی به قدمت بیش از ۴ دهه.
در طول همهِ این سال هایی که قهرمان شدن در قاره برای فوتبال ایران، حسرت شده است، ۵ بار به جام جهانی رفته ایم که اتفاقا در ۲ دور آخر، حضوری درخشان در بزرگترین فستیوال فوتبال دنیا داشتیم، مخصوصا ۲۰۱۸ روسیه که تا راه یابی به دور دوم فقط و فقط چندسانتیمتر فاصله داشتیم. این کارنامهِ نشان می دهد، جای خالی جامِ قهرمانیِ جام ملت‌ها «واقعا» در ویترین فوتبال مان خالی است. دقیقا به همین دلیل، رویاییِ یوز‌ها با سامورایی ها را باید یکی از مهمترین ۹۰ دقیقه های چند دهه اخیر بدانیم. چند دهه ای که حتی از رسیدن به فینال محروم بودیم و حسرت شادی فینالیست شدن و البته قهرمانیِ رقیب های مان را کشیده ایم.
بازهم دقیقا به همین دلیل مردم ایران، این روز‌ها کمتر به مشکلات ریز و درشت معیشتی فکر می کنند و «قهرمانیِ احتمالی تیم ملی» جای ثابتی در گوشه ذهن هایِ مشوش و درگیر مشکلات ریز و درشت شان دارد. «ایران-ژاپن» فقط چند ساعت دیگر، بالغ بر چند ده میلیون ایرانی خیره به صفحه تلویزیون، بی صبرانه منتظر فینالیست شدن فوتبالیست های کشورشان هستند تا سئوال "آیا تیم ملی فینالیست می شود؟ " حتی به مراتب از کنجکاوی برای نرخ دلار و سکه بیشتر شود. آیا تیم ملی فینالیست می شود؟ فقط چند ساعت دیگر، پاسخ این سئوال مهم روشن شده است.
دوم: انگار ایرانی ها عادت به این دارند، در همه بحث ها و بخش های شان درگیر «دو قطبی» باشند. اما واضح است مثلا دو قطبی در فضای انتخاباتی می تواند منجر به مشارکت بیشتر و در نتیجه، نتیجهِ بهتر در راستای ترمیم کاستی ها و افزایش امید باشد. بازهم واضح است، دو قطبی ای که هم اکنون بر بالای سر فوتبال ایران چنبره انداخته، نتیجه اش چیزی جزء ترویج حاشیه و در نتیجه ضرر نخواهد بود. همین چند روز پیش بود که مهدی طارمی با لحنی گلایه آمیز از منتقدان خواست حداقل چند روز به جای ترویج حاشیه، فقط حمایت کنند. تاکید این است، به ایرانی ها هیچ ربطی ندارد که کی روشِ پرتغالی و ایوانکوویچِ کروات به همدیگر نگاهی هوو وار دارند. چیزی که عیان است، این است که آن‌ها تحتِ قرارداد ایرانی ها هستند و به همین دلیل مسئولان فدراسیون فوتبال و باشگاه پرسپولیس باید تدبیری بیاندیشند تا این دو چهره که اتفاقا هر دوی شان موفق و البته محبوب اند، با لج ولج بازی باعث هدر رفتِ پتانسیل های فوتبال مان نشوند.
سوم: از همان دقیقه ای که مهدی طارمی در اولین بازی مان در جام ملت های ۲۰۱۹ امارات، دروازه یمن را باز کرد، معلوم شد، تیم ملی یکی از جدی ترین شانس ها برای بالا بردن جامِ وسوسه انگیز قهرمانی است. ۴ پیروزی بدون گلِ خورده و یک تساوی سیاستمدارانه باعث شده تا نگاه ها به تیم ملی ایران خیره شود و موجی از امید برای شکسته شدن طلسم قهرمانی در آسیا به وجود آید که باید گفت، این نوع نمایش، تداوم نمایشی بود که سهمیه اول آسیا در رقابت های جام جهانی ۲۰۱۸ داشت. یادآوری می شود؛ در روسیه تا راه یابی به دور دوم فقط و فقط چندسانتیمتر فاصله داشتیم.
در آن سو حریفی را پیش رو داریم که در جام ملت ها به شکلی مرموزانه خودش را به جمع ۴ تیم نهایی رسانده است. سامورایی ها که در میان ۵ نماینده آسیا در جام جهانی، تنها تیمی بودند که به دور دوم رسیدند، در امارات هیچ رقیبی را با تفاضل بیشتر از یک گل شکست نداده است تا نسبت به توانمندی شان شک و تردید‌هایی جدی به وجود بیاید. گروهی تغییر نسل را دلیل اصلیِ حضور مملو از افت و خیز ژاپن می دانند، اما تعداد کسانی که رای به حضور مقدر این تیم می دهند، به مراتب بیشتر از آن‌هایی هستند که معتقد به دیدگاه اول هستند.
تکمله: با هر متر و معیاری که سنجیده شود، شانس ایران برای فینالیست شدن بیشتر از ژاپن است. اما نباید فراموش کنیم که قانونی نانوشته رای به غیر قابل پیش بینی بودن فوتبال می دهد، یا به قول معروف «زمین صاف است و توپ گرد».
