آخر این گرسنگی من را می‌کشد

«غذا ذهن مرا شکنجه می‌دهد.» این را «جان لاسونا» می‌گوید. پدر ٤٨ ساله در شهر «لاینیا» با انگشتانش استخوان‌های بدنش را لمس می‌کند و می‌گوید: «این گرسنگی آخر مرا می‌کشد.»

به گزارش شهروند، شهر «لاینیا» در منطقه ویران‌شده «اکواتوریا» قرار دارد که شرایط آن فاجعه‌بار شده و ساکنانی که روزی بر خود متکی بودند، حالا نیازمند کمک و اعانه برای گذران زندگی هستند.

براساس آخرین آمارهای غذا و امنیت سازمان ملل و سازمان ملی آمار سودان جنوبی که در ماه نوامبر ٢٠١٧ منتشر شد حدود یک‌میلیون و ٢٥٠‌هزار نفر در سودان جنوبی، در معرض گرسنگی قرار دارند.

تقریبا نیمی از جمعیت منطقه اکواتوریا – ٣٩٠‌هزار نفر- در معرض گرسنگی شدید قرار دارند؛ انتظار می‌رود که در ماه‌های پیش‌رو، این رقم افزایش چشمگیری داشته باشد.

ساکنان شهرهای «یی» و «لاینیا» می‌گویند که آنها در زندان زندگی می‌کنند و دولت را به خاطر دزدیدن مواد غذایی و جلوگیری از دسترسی به زمین‌هایشان مقصر می‌دانند.

در ماه اکتبر، سربازان دولتی به خانه آقای لاسونا یورش برده و مواد غذایی آنها را با خود بردند و او را با ٧ فرزند بدون هیچ خوراکی تنها گذاشتند. آقای لاسونا می‌گوید: «من چطور می‌توانم به این سربازان تفنگ‌دار بگویم که غذاهای ما را پس بدهید؟»

جدیدترین کشور جهان، اخیرا وارد پنجمین‌سال جنگ خود شده است. در میان جنایات جنگی و پاکسازی قومی که ده‌ها‌هزار نفر را در این کشور از‌سال ٢٠١٣ کشته است، جنگ داخلی همچنین این کشور را به قحطی کشانده است. اگرچه منطقه اکواتوریا، هنوز در شرایط قحطی اعلام نشده، اما گروه‌های کمک‌رسان می‌گویند شرایط زندگی در این منطقه بسیار دشوار است.

«جان اوکوبی»، متخصص تغذیه در انجمن سلامت سودان جنوبی و یکی از افراد گروه‌های محلی فعال در لاینیا می‌گوید: «این یکی از وحشتناک‌ترین شرایط انسانی ا‌ست که تا به حال دیده‌ام.» آقای اوکوبی تنها در ماه‌های اخیر، مرگ سه کودک را به علت سوءتغذیه به چشم دیده است؛ کوچکترین آنها ٤ ماهه بوده است. از آغاز جنگ، ایالت‌های منطقه اکواتوریا به اندازه زیادی تحت‌تأثیر قرار نگرفتند. اما این تنها تا زمانی بود که نزاع‌ها و درگیری‌ها در جولای ٢٠١٦، به «جوبا» پایتخت سودان جنوبی و به مناطق جنوبی رسید و منجر به فرار یک‌میلیون نفر شد؛ به گفته سازمان ملل، این سریع‌ترین بحران رو به رشد پناهندگان است.

حالا، این منطقه شلوغ بیشتر شبیه منطقه ارواح شده است. در اوایل ماه جاری، خبرنگار گاردین از شهر «یی» به «لاینیا» رفت و دو نفر از شهروندان را دید.

در میان تپه‌های آرام و سبز در میان مسیر ٤٠ مایلی این دو شهر ماشین‌های خراب، خانه‌های رها شده، مغازه‌های به غارت رفته و سربازخانه‌ها و نیروهای گشتی دولتی دیده می‌شد. اگرچه این شهرها تحت کنترل دولت قرار دارند، اما نیروهای شورشی در میان بوته‌زارها ساکن شده‌اند و شهروندان را در میان خود و نیروهای دولتی محاصره کرده‌اند.

آقای اوکوبی می‌گوید: «مردم از کشت و کار مواد خوراکی می‌ترسند. اگر مردم کشت و زرع کنند و در این هنگام به دام نیروهای دولتی بیفتند، به آنها اتهام شورشی می‌زنند و این مردم به دردسر می‌افتند.»

گروه‌های امدادی می‌گویند که این شرایط بسیار غم‌انگیز است. «دوناتلا راورا»، مشاور ارشد بحران سازمان ملل می‌گوید: «جایی که پیشتر مردم در آن‌جا کار کشت و زرع می‌کردند، حالا به مکانی برای گرسنگی کشیدن تبدیل شده است. مردم بدون هیچ دلیلی به خاطر اختلافات سیاسی و فرقه‌ای نیروهای دولتی و شورشیان، آزار می‌بینند.

خبرنگار گاردین با بیش از ١٠نفر در شهر «یی» و «لاینیا» صحبت کرده؛ آنها می‌گویند که نیروهای دولتی با بی‌تفاوتی مردمی را که در سه چهار مایلی شهر هستند را دستگیر می‌کنند و می‌کشند و ادعا می‌کنند که آن‌ها جزو شورشیان هستند.

«گریس کاکو» که در لاینیا زندگی می‌کند، می‌گوید در ماه اکتبر خواهر او را زمانی که او شهر را ترک می‌کرد تا در زمین‌هایی کشت و زرع کند سربازان گرفتند، کتک زدند و به او تجاوز کردند.

ارتش، این اتهامات را رد می‌کند و آنها را «تبلیغات منفی» علیه خود می‌خواند. ژنرال «ماخ کودیور»، فرمانده لاینیا معتقد است که هیچ سرقتی از سوی نیروهای دولتی وجود نداشته است. او می‌گوید: «این دروغ است که سربازان دولتی غذاهای مردم را می‌دزدند.» «دیوید لاکونگا موزس»، فرماندار ایالتی «یی» می‌گوید، او اولویت دولت را بر «محافظت از مردم» قرار داده است. او می‌گوید آنچه در‌ سال ٢٠١٦ اتفاق افتاد به مردم آسیب ‌زده و در ذهنشان باقی مانده است. او اصرار می‌کند که حالا وضع بسیار بهبود پیدا کرده است.

اگرچه بعضی از غیرنظامیان به شهرهای یی و لاینیا بازمی‌گردند، اما این شهرها همچنان در وضع نابسامانی به‌سر می‌برند و خطر گرسنگی و قحطی در آنها وجود دارد.

«رگینا مودو» یکی از ساکنان ٦٥ ساله شهری، بیش از یک‌سال است که هیچ چیزی را کِشت نکرده و تنها بر کمک‌های غذایی تکیه کرده است. او می‌گوید: «من افراد زیادی را دیده‌ام که به سمت زمین‌های کشاورزی‌شان رفته‌اند و دیگر هیچ‌گاه بازنگشته‌اند.»