محمد حسام تدین*؛ بیاییم به متفاوت‌ترین هدیه‌ای که خداوند به اشرف مخلوقات یعنی انسان داده است، توجه کنیم که آن امکان ایستادن روی دوپای و راه رفتن است. مردم نیاز به پیاده روی در شهر دارند، مادران نیازمند پیاده روهایی امن برای عبور کالسکه‌ها هستند، سالمندان و معلولان نیازمند به حرکت ویلچرهایشان در شهر هستند. روشن دلان فقط با پیاده روی می‌توانند لذت عبور از مسیر‌ها را در این دنیای پنهان از دیده‌اشان تجربه کنند. باید بتوان در پیاده رو‌ها دوید، یا حتی دوچرخه سواری کرد. وجود چند پارک محدود و شیک به عنوان ویترین تهران، بیانگر زندگی خوب مردمان در تهران نیست.
ساده‌ترین نیاز مردم در شهر امکان حرکت به صورت پیاده برای انجام کار‌ها یا حرکت است. بگذارید با مثالی عمق مشکل را حس کنیم. به سراغ محله‌های پایین شهر تهران هم نمی‌رویم که بنا بر دلایل خاص خود یا قدمت آن‌ها مشکلات متعددی دارند. وارد محله توسعه یافته و درای بافت نوساز تهران می‌شویم.
دروس محله‌ای توسعه یافته با ساختمان‌های مجلل و شیک و ساکنانی متمول است. در این محله خیابان‌های طولانی وجود دارند و عموما خط تاکسی‌رانی یا اتوبوس در این محله وجود ندارد. پس برای زندگی در این محله یا عبور و مرور به صورت پیاده، باید مسیر زیادی را پیاده روی کنید. تا اینجا همه چیز خوب است و توسعه این محله با ساخت و سازهای شیک صورت گرفته است. ولی شاهد قربانی شدن پیاده رو‌ها در این محله هستیم.
قدری به تحلیل موضوع بپردازیم. وجود پیاده رو در قانون با مشخصات لازم تصریح شده است با این شرح که چه استانداردی داشته باشد و چگونه اصول ایمنی شخص پیاده رو باید رعایت شود، زیبایی پیاده رو چگونه باشد، وجود حفاظ‌های لازم از محدوده ساخت و ساز و از تردد خیابانی، چگونه انجام شود، برای گذر ویلچر یا کالسکه و چمدان و امکان گذر همزمان چند نفر از کنار یکدیگر چه عرضی را باید رعایت کرد و همچنین وجود علائم راهنمایی و رانندگی چگونه باشد.
این همه مقررات به آسانی قربانی حرص و طمع سازندگان برج‌ها و آپارتمان‌های مجلل، قانون گریزی، بی تفاوتی شهروندان، تخلفات یا بی توجهی و سایر عوامل شده است. در واقع با میلیارد‌ها تومان سرمایه، محله‌ای ایجاد شده است که حداقل‌های یک زندگی را ندارد و ممکن است سال‌ها نتوان این مشکل را حل کرد، زیرا نیازمند تخریب منازل ساخته شده است. این یعنی اشکال در مدیریت شهری، هدر دادن سرمایه‌ها، اخلال در یک نیاز اساسی بشر به نام تحرک.
در زیر می‌توانید عکس هایی از خیابان‌های این محله را مشاهده کنید. این محله نمونه کوچکی از نحوه توسعه شهری مدرن بدون توجه به حقوق و نیاز شهروندانی است که قرار است خود و نسل‌های آینده اشان در این مناطق زندگی کنند. این در مقابل شهرهای اصیل دنیا که نه تنها داشتن پیاده رو برای آن‌ها یک اصل است بلکه خودرو‌ها را موظف کرده اند تا هنگام پارک خودرو با فاصله حداقل یک متری از پیاده رو‌ها و کانال‌های آب این کار را انجام دهند تا امکان تردد امن دوچرخه سواران نیز فراهم شود، یعنی کارهای زیادی برای ساختن شهر برای زندگی نیاز است، پس جناب شهردار، لطفا شهر را برای زندگی بسازید.
عدم رعایت فاصله در ساخت واحدهای مسکونی با پیاده رو و باغچه (محله دروس)
نصب تابلو در مسیر رفت و آمد شهروندان (محله دروس)
عدم رعایت فاصله در ساخت واحدهای مسکونی با پیاده رو و استفاده اجباری از جوی آب پوشیده شده به عنوان پیاده رو (محله دروس)
ستون‌های برق نصب شده وسط پیاده‌رو
نصب کیوسک نگهبانی یک سفارت خانه در وسط پیاده رو
