آقای کفاشیان! این همه مماشات برای چیست؟

 رئیس فدراسیون فوتبال ایران در جدیدترین اظهاراتش موضعی عجیب نسبت به مناقشه ایران و عربستان اتخاذ کرده، موضعی که این پرسش را مطرح می‌کند، که این همه تعامل با "شیخ سلمان" بحرینی چه نفع ملی برای ایران دارد؟

به گزارش ایسنا، علی کفاشیان رئیس فدراسیون فوتبال ایران در تازه‌ترین اظهاراتش در موضعی به شدت منفعلانه در رابطه با احتمال برگزاری دیدارهای تیم‌های ایرانی در کشوری ثالث در چارچوب رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا گفته که شیخ سلمان دخالتی در برگزاری بازی‌های تیم‌های ایرانی در کشور ثالث ندارد و اساسا نمی‌تواند هم داشته باشد. او با صراحت گفته که شکایتی در این باره نخواهد کرد.

این اظهارات درحالی مطرح شده که بارها و بارها از سوی کارشناسان و مدیران فوتبال بر این نکته تاکید شده که فضای AFC فضایی کاملا لابی‌گونه است و هیچ چیز غیرممکنی در کنفدراسیون فوتبال آسیا وجود ندارد و اگر این چنین نبود چند کشور عربی نمی‌توانستند خیلی راحت ایران را در پیش چشم نمایندگان ایران به عنوان کشوری نا امن معرفی و محکوم کنند.

نمی‌خواهیم به موضوع حمایت عجیب و سوال برانگیز علی کفاشیان از شیخ سلمان بپردازیم، همان شیخ سلمانی که متهم به سرکوب انقلابیون شیعه در بحرین است. حتی نمی‌خواهیم بپرسیم که چرا جناب کفاشیان به اسم ایران علنا از کسی حمایت کرده که متهم به آزار معترضان شیعی است. شیخ سلمانی که حاضر نشده از نفوذش در کمیته مسابقات کنفدراسیون فوتبال آسیا به نفع ایران استفاده کند و تاکنون فقط برای هم زبانان عربش خوش‌رقصی کرده است؟

اگر کفاشیان هم راست می‌گوید و شیخ سلمان نفوذی در کمیته مسابقات کنفدراسیون فوتبال آسیا ندارد، چرا باید ایران از او در انتخابات فیفا حمایت کند؟

فارغ از این مسائل اکنون سوال اساسی از علی کفاشیان این است که آیا برگزار کردن بازی‌های تیم‌های ایرانی در کشوری ثالث به عزت نفس ما لطمه نمی‌زند؟ واقعا آقای کفاشیان چنین اعتقادی دارد؟ آیا به نظر ایشان برگزاری بازی‌ها در کشوری ثالث با منافع ملی هم‌خوانی دارد؟

این روز‌ها کفاشیان در حد مهدی تاج هم ظاهر نشده است. او ظاهرا به خاطر رفاقتش با رییس ضد شیعی AFC حتی حاضر به تهدید هم نشده است! تهدید به اینکه اگر تصمیمات AFC خلاف عزت ملی ایران باشد تیم‌های ایرانی از رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا کنار خواهند کشید.

قطعا افتخار بازی نکردن با عرب‌هایی که ایران را ناامن جلوه داده‌اند کمتر از عدم رویارویی با آرمان انقلابی ایرانیان ورزشکار در بازی نکردن با نمایندگان رژیم صهیونستی نخواهد بود. موضوعی که ظاهرا اینروز‌ها درک آن برای فدراسیون‌نشین‌ها کمی پیچیده شده است و مدام بر طبل دفاعیات توخالی خود در قطر می‌کوبند و به آن می‌نازند. مذاکراتی که جز شکست هیچ چیزی برای فوتبال ایران نداشت.

به نظر می‌رسد کفاشیان این روز‌ها آنچنان غرق در رویا‌های خود و تداوم حضور در فوتبال و مجادله‌اش با وزارت ورزش و جوانان است که متاسفانه دقیقا برعکس موضع عزت‌مندانه رییس سازمان لیگ با صدای بلند گفته است: « باید با باشگاه‌های حاضر در لیگ قهرمانان رایزنی کنیم، ببینم نظر آنها چیست و کجا راحت‌تر هستند. در این باره باشگاه‌ها باید تصمیم بگیرند و ما فقط رایزنی می‌کنیم، چون آنها باید میزبانی کنند.»

او این روز‌ها آشکارا خیلی راحت قید همه چیز را زده و دست‌ها را خیلی زود مقابل آل سعود بالا برده است. کفاشیان مشخصا با این اظهاراتش بر این فرضیه مهر تاییدی زد که او هیچ برنامه مشخصی برای مقابله با تحرکات ضد ایرانی AFC و آل سعود ندارد و تنها به اتفاقات دل بسته است.

این صحبت کفاشیان که به فیفا در این رابطه شکایت نمی‌کند نیز پرسش های زیادی را مطرح می‌کند که شاید در این باره بهتر باشد مسوولان ذی‌صلاح و نگران منافع ملی، بررسی بیشتری درباره آن داشته باشند. بررسی که اگر شده بالاجبار نیز تامین کننده منافع ملی ایران باشد نه منافع میلی افراد.