این دختر ایرانی متخصص سقوط است +(تصاویر)

پرت شدن از ارتفاع، کابوس مشترک همه آدمهایی است که از ارتفاع می ترسند. شاید دخترها سهم بیشتری از این ترس داشته باشند اما فاطمه کرمی دختری است که توانسته خودش را بارها از ارتفاع ۴ هزار متر رها کند.
 
وقتی از لبه‌ی پشت بام ده متری با ترس به پایین نگاه کنی متوجه می‌شوی سقوط از ارتفاع چهار هزار متری چقدر ترسناک است، آن هم برای یک دختر. اما فاطمه اکرمیِ بیست و سه ساله که از روز اول سر نترسی داشته، یک روز تصمیم می‌گرد سقوط آزاد را تجربه کند و کم‌تر از دو ماه بعد از هواپیمای اوج گرفته به بیرون می‌پرد.
 
Sky Dive یا به قول خودمان سقوط آزاد، ورزشی است که این روزها طرفداران زیادی در دنیا پیدا کرده ولی برای ما کم‌تر شناخته شده است. ورزشکاران این رشته سوار هواپیما می‌شوند و در ارتفاع مورد نظر خودشان را به بیرون پرتاب می‌کنند و با سرعت به سمت زمین شیرجه می‌روند تا حس پرواز مانند یک عقاب را تجربه کنند.


فاطمه اکرمی هم یکی از همین ورزشکاران است که از پنج سالگی ژیمناستیک کار می­کند. به عقیده­ نزدیکانش هیچ اخلاق و رفتار دخترانه‌ای ندارد و دستش به پختن تخم مرغ هم نمی­رود چه برسد به پهن کردن سفره قلم کار ایرانی؛ ولی تا دلتان بخواهد از در و دیوار راست بالا می­رود و آتش می­سوزاند. بانجی جامپینگ برای فاطمه در حد شوخی است و برای ایجاد هیجان فقط باید از ارتفاع چهار هزار متری سقوط کند تا آدرنالین در خونش به جریان بیفتد.

به مامان گفتم بپرم؟ گفت بپر
شاد و سرزنده است و برای اینکه بتواند مدام تحرک داشته باشد روی مبل نمی‌نشیند. از بچگی ژیمناستیک و بعدها پارکور کار می‌کند و فرم شکستگی‌های بینی‌اش شاهد این مدعا است. وقتی چیزی در سرش بیفتد باید شکل واقعیت بپذیرد. سقوط آزادش هم همین‌طور بوده است. 

«از وقتی بچه بودم با خودم می­گفتم این­ها چجوری تو آسمان پرواز می­کنند؟ ولی هیچ­وقت فکر نمی­کردم خودم هم این­کار را بکنم. یک روز به مادرم گفتم من برم بپرم؟ گفت برو. خودم اصلا مطمئن نبودم و مادرم اصرار کرد بروم و یک ماه بعد زنگ زدم  و برای دو هفته بعد رزرو کردم. به یکی از دوستانم در دبی گفتم که من را حضوری ثبت نام کند و به من گفت نیازی نیست برو با خیال راحت بپر. روز اول رسیدم به محل به من گفتند اسمت در لیست نیست، عزا گرفته بودم که شانسم زد و یک نفر کنسل کرد و توانستم شرکت کنم مرداد ۹۱ اولین دوره­ی اسکای دایو را دیدم. یک پکیج aff است که شامل هشت پرش و آموزش­های تئوری است که دو هفته زمان می­برد و هر پرش آزمونی دارد که اگر قبول نشوی باید انقدر تکرار کنی که تا از مربی نمره قبولی بگیری. زمانی که من داشتم به اندازه پرش­ هایم بود و اگر تکرار میخوردم با مشکل مواجه می­ شدم.»


کار به همین سادگی‌ها هم نیست و باید دوره‌های سخت و طاقت فرسایی را طی کنی تا آمادگی سقوط آزاد را داشته باشی.

«بعد از ظهر روز اول کلاس­های تئوری و تونل باد شروع شد. هیچکدام از مربی­ها عرب نبودند مربیان من یکی ژاپنی و دیگری انگلیسی بود. ۵ صبح روز بعد برای اولین پرش آماده شدیم. ابتدا دو ساعت کار زمینی آموزش کار با چتر داشتیم. من تا پیش از آن به چتر دست هم نزده بودم و هیچ تجربه­ای نداشتم. پروسه ی کار با چتر واقعا پیچیده است و سقوط از کار با چتر خیلی ساده ­تر است. بعد خطرهای احتمالی را توضیح دادند و به سراغ تونل باد رفتیم که شبیه ساز سقوط در یک فضای بسته ی دو در دو است. در هوا معلق می­شوی و بر حسب وزن، فشار باد را تنظیم می­کند. در این مرحله باید حالت قرار گرفتن بدن در هنگام سقوط را به درستی انجام دهیم.»


چتر را نکشی هم نمی‌میری
همه چیز این ورزش به شرایط جوی بستگی دارد و اگر کمی هوا خراب شود همه چیز کنسل می­ شود و دیگر خبری از سقوط هیجان‌انگیز نیست. "هواپیما که بلند می­شود چراغ قرمز است و باید درها بسته باشند، به محل مورد نظر که نزدیک می­شود چراغ زرد می­شود و درها هواپیما را باز می­کنند و وقتی سبز می­شود هرکس باید به فاصله ۵ ثانیه بپرد."

یکی از مشکلاتی که پیش می­آید این است که اگر به موقع نپری چون هواپیما در حال حرکت است نمی­توانی در محل مقرر فرود بیایی. از لحظه جدا شدن از هواپیما تا لحظه­ کشیدن چتر بین ۵۰ تا ۶۰ ثانیه طول می­کشد کسانی که تازه کارند باید زودتر چتر را بکشند. بعد هم به زمین که می­ رسی باید بدوی تا کاملا بایستی.»

سقوط آزاد کار بسیار دقیق و حساسی است و باید تمام مراحل را با تمرکز بالا انجام بدهی و  خیلی فرصت این را نداری که غرق لذت بشوی. «در هنگام پرش اول و دوم از هواپیما دو مربی از لحظه­ سقوط گوشه لباست را می­گیرند. از پرش سوم همراه تو از هواپیما جدا می­شوند ولی اگر بتوانی تعادلت را حفظ کنی رهایت می­کنند تا چتر نجات را بکشی. برای گرفتن گواهی اسکای دایو باید مراحل را یک به یک طی کنی و مربی امضا کند. ۲۵ مرحله دارد که ۱۹ تای آن مشخص و برنامه ریزی شده است که اگر به خوبی پشت سر بگذاری شش مرحله پرش آزاد خواهی داشت. مهم­ترین بخش اسکای دایو کشیدن چتر نجات است. اگر کسی سه مرحله کشیدن چتر را به خوبی انجام دهد نمره قبولی می‌گیرد. اول اینکه کلا چتر را بکشد دوم حفظ تعادل چتر است و سومین مرحله با استیل کشیدن چتر است. اگر کسی به هر دلیلی در هنگام سقوط چتر را نکشد سیستمی تعبیه شده است که با رسیدن به ارتفاعی خاص به صورت خودکار کوله­ی پشت را منفجر می­کند تا چتر اول و دوم همزمان به بیرون پرتاب شوند. در بدترین شرایط شکستگی دست و پا انتظار سقوط کننده را می ­کشد ولی مطمئنا زنده می­ ماند.»


باید خودت را رها کنی
بر خلاف تصور که چهار هزار متر خیلی زیاد است ولی بعد از سقوط خیلی طول نمی‌کشد که پایت روی زمین سفت شود. «با اینکه چهار هزار متر ارتفاع زیادی است ولی اصلا فکر نمی­کنی به این زودی برسی. اولین باری که پریدم یک لحظه دلم فرو ریخت. بعد که جدا شدم فکر می­کردم خیلی فرصت دارم دیدم مربی به من اشاره می­کند. چون صدا نمی­رسد با حرکات دست (هند سیگنال) صحبت می کنیم. مربی چند بار با انگشت اشاره کرد که چترت را بکش و من می­گفتم وقت دارم هنوز. یک ارتفاع سنج روی دستمان است نگاه کردم دیدم با سرعت دیوانه واری می­چرخد، به سرعت چترم را کشیدم. در هنگام سقوط پا خم است و بدن قوس دارد و با شکم سقوط می­کنی. اگر بخواهی به سمت جلو حرکت کنی باید دست­های کمی به سمت جلو بیاوری و پاهایت را صاف کنی، چون سطح مقطع بیشتر می­شود در راستای افق حرکت می­کنی. در آخرین پرشم به من گفتند تا ده بشمار به سمت جلو برو بعد ۱۸۰ درجه بچرخ، تا ده بشمار برگرد به جای اول. من به آرامی پاهایم را صاف کردم ولی بر خلاف تصورم با سرعت خیلی وحشتناکی به سمت جلو حرکت کردم. انگلیسی و فارسی را قاطی کرده بودم و به قدری مغزم هنگ کرده بود که مدام می­شمردم «هزار، دوهزار» و بیشتر از آن را به خاطر نمی­آوردم. یک آن به خودم آمدم دیدم هشت ثانیه است هزار و دوهزار را می­شمارم و موقع چرخیدن رسیده است. به خوبی به من توضیح نداده بودند که به خاطر فشار باد و سرعت سقوط باید تمام مراحل را به آرامی انجام دهی. هنگام اجرای حرکت، کمی آرنج­هایم را به سمت داخل آوردم و تمام کنترلم را از دست دادم، مدام بین دو حالت گردش می­کردم و سرگیجه­ بدی گرفته بودم، آخر سر خسته شدم و خودم را رها کردم.»


امنیتِ سقوط بسیار بالا است ولی ...
فاطمه خطر پرش از ارتفاغ کم یا بیس‌جامپ را بیشتر از اسکای دایو می‌داند ولی همه تصور می‌کنند چون ارتفاع اولی بیشتر است پس خطرناک‌تر هم هست. "نظر دوستان خیلی منفی است همه می­گویند چهار هزار متر را چگونه می­پری؟ در صورتی که بیس جامپ خیلی خطرناک­تر از اسکای دایو است. اسکای دایو بسیار کنترل شده و امن است و من تنها یک مورد آسیب دیدگی دیدم که مربی به همراه شاگرد پرید، شاگرد کنترل خود را از دست داد و شروع به چرخیدن کرد. با سرعت سیصد کیلومتر در ساعت در حال چرخش سقوط می­کرد. پای شاگرد به گردن مربی برخورد می­کند و مربی همان جا قطع نخاع ­شد."


"برای خودم هم اتفاقات ترسناک افتاده است. یک­بار که در حال فرود با  چتر نجات بودم در ارتفاع دویست-سیصد متری زمین، سه تا عقاب در زیر پایم دیدم و شروع کردم به جیغ زدن چرا که اگر پنجه عقاب به چتر من می ­خورد چتر نخ­کش می­شد و کلا سقوط می­کردم چون ارتفاع کم بود نمی­شد و از چتر دوم هم استفاده کرد و مرگ و زندگی من در پنجه­ های سه عقاب بود. به نزدیکی­شان که رسیدم خیلی ساده از کنارم رد شدند و نفس راحتی کشیدم. به زمین که رسیدم مادرم گفت عقاب­ها رو دیدی چقدر قشنگ بودند؟ و من جیغ می­زدم که من داشتم سکته می­کردم از ترس کجا قشنگ بودند؟» دلش برای پریدن لک زده ولی حیف که این لذت متفاوت هزینه‌های متفاوتی را هم به دنبال دارد.  «با شرایط ارز موجود نمی­توانم بپرم. این بیست و چهارمین پرش نزدیک به بیست میلیون برایم تمام شد ولی الان بیش از سی-چهل میلیون هزینه دارد.»