غلامعلی رجایی- مشاور رئیس مجمع‌تشخیص‌مصلحت در روزنامه شرق نوشت:
این روزها بعد از حرف‌هایی که آقای هاشمی در هفته گذشته در مراسم سالگرد و بزرگداشت بانوی امام، خانم خدیجه ثقفی زد، حملات تبلیغی رسانه‌ای دلواپسان نسبت به حقیقت‌های تاریخی که ایشان گاه‌وبیگاه مطرح می‌کنند- و می‌دانند پس از طرح آنها مورد آماج حملات بعضی که طرح این مسائل را به نفع خود و جناح و منافعشان نمی‌دانند قرار خواهد گرفت و درعین‌حال با شهامت حرفشان را می‌زنند واِلا هاشمی نیستند!- بسیار گسترده شده است.
"سخنان هاشمی سند است" به‌نظرم رسید باید به این تهمت‌ها به این یار دیرین امام از دهه ٣٠ پاسخی داد. قبل از ظهر چهارشنبه لابه‌لای دو ملاقات، برای طرح مسئله و کسب نظر، خدمتشان رسیدم و لبخندزنان گفتم: مثل اینکه این دفعه سیل حملات به شما خیلی دامنه‌اش بیشتر از قبل است! تبسم‌کنان گفتند: آره! ادامه دادم: حدس می‌زدید گفته‌هایتان این تبعات را داشته باشد؟ با همان تبسم که حالتی بالاتر از تحمل نسبت به این همه اهانت در آن دیده می‌شد و پیدا بود باران اهانت و بی‌انصافی و تهمت بعضی‌ها را به چیزی نگرفته‌اند، گفتند: حرف‌ها، راه خودش را پیدا کرده و می‌کند. نیازی نیست.
از خدمتشان مرخص شدم و با خود گفتم چگونه در این باران تهمت به ایشان که از استوانه‌های اصلی انقلاب و نظام است برای نقل یک خاطره تقریبا غیرمهم که از همسر امام نقل کرده‌اند -که در سال ٨٤ به ایشان گفته است چرا در انتخابات ریاست‌جمهوری نام‌نویسی نمی‌کنید - متهم به دروغ شده است، می‌شود ساکت ماند؟
حدس می‌زدم هرچند در صداقت هاشمی تردیدی نیست اما برای اسکات تهمت‌زنندگان باید نظر و شهادت دیگرانی از بیت امام را که علی‌القاعده در این ملاقات حضور داشته‌اند جویا شوم. دست به کار شدم تا با استفاده از روابطی که با بیت محترم امام داشته و دارم درباره جزئیات این خاطره جست‌وجویی کنم. از سرکار خانم فاطمه هاشمی شماره تلفن خانم لیلی بروجردی- نوه گرامی امام- را پیدا کردم که شنیدم هم در آن جلسه و هم در ملاقات احمدی‌نژاد و همسرش با خانم حضور داشته است.
ساعت ٩:٤٥ دقیقه شب به نوه گرامی امام خانم لیلی بروجردی تلفن زدم و گفتم هرچند آقای هاشمی گفته‌اند نیازی به پاسخ به این اهانت‌ها و تهمت‌ها نیست ولی برای درج در تاریخ و افشای تهمت تخریب‌گرانی که منتظرند ایشان چیزی بگوید تا همه با هم به نفی آن بپردازند، قصد دارم دراین‌باره از زبان شما حقیقت امر را بیان کنم.
گفت: اتفاقا همسرم دکتر طباطبایی- برادر کوچک مرحوم دکتر صادق طباطبایی- هم الان می‌گفت آقای هاشمی اینقدر بزرگ است که نیازی به دفاع از خود ندارد. گفتم نظر و شهادت شما به‌عنوان شاهد این قضیه مهم است. گفت: حاضر هستم مصاحبه کنم. پرسیدم: شما هم در این ملاقات بودید؟ جزئیات این ملاقات چیست؟ نوه گرامی امام ضمن تأیید گفته‌های آقای هاشمی گفت: آن شب من و دختر خردسالم و مادرم در خدمت خانم امام بودیم. خانم، میهمان داشتند.
غروب که میهمانان رفتند و هوا تاریک شد جناب آقای هاشمی و خانمشان به منزل امام آمدند. وقتی آقای هاشمی و خانواده تشریف آوردند، پس از احوالپرسی متعارف، خانم به ایشان گفت شما نمی‌خواهید برای ریاست‌جمهوری اسم‌نویسی کنید؟ آقای هاشمی گفتند: نه، من چنین قصدی ندارم. افرادی هستند و من هم کمکشان می‌کنم. خانم خیلی محکم به آقای هاشمی گفتند: آقا- امام- به امید شماها بودند. شما می‌خواهید این مملکت و این انقلاب را به دست کی‌ها بسپارید؟ شما اینها را می‌شناسید؟
بعد از این جملات آقای هاشمی گویی یکه‌ای خوردند و برای لحظاتی سکوت سنگینی بر اتاق و جمع حاکم شد. چون اساسا خانم کم حرف می‌زد. بعد از دقایقی که آقای هاشمی و خانمشان رفتند، به خانم گفتم: خانم، شما چرا اینقدر قرص و محکم با آقای هاشمی حرف زدید؟ گفتند: برای این انقلاب دلم می‌سوزد. آخر من می‌دانم آقا – امام- چقدر برای این انقلاب خون دل خورد.
ای کاش کتاب عالیجناب سرخ پوش را جواب میگفتید.