مطلب زیر را آقای محمد باهنر به سایت فرارو ارسال نموده‌اند
از روستای انگوران روستایی در جنوبی ترین قسمت کشور پهناور ایران برایتان می نویسم.
روستایی از استان هرمزگان. دیاری که حدود چهل سال پیش از معادن سنگ های آن موج گیرهای بزرگ اسکله شهید رجایی و مجتمع های بزرگی همچون کشتی سازی و فراساحل را بنیانگذاری کردند.
معادنی که آن روزها نعمتی بود برای این روستا نشینان و هنوز وقتی به مخروبه های آن معادن نگاه می کنند آه سردی می کشند و یاد و خاطره هایش را در ذهن می گذرانند.
زمانیکه به برکت این معادن مردان همه به گونه ای در آن مشغول بودند عده ای آشپز عده ای نگهبان عده ای راننده و عده ای هم کارگر و بقول خودشان این معدن توسط خارجیها اداره می شد. اما گلی به جمال همین خارجیها که آبادش کردند و از سنگ لاشه آن آبادانی در ساحل نیلگون خلیج فارس به ارمغان آوردند.
اینروزها بجز این معدن سنگ در شمال روستای زیبای انگوران در غرب آن هم معدن گچ وجود دارد و در شرق آن هم می گویند معدنی به ثبت رساندن برای استخراج سیمان. ولی صد افسوس که این ثبت رساندن ها فقط برای صحنه سازی و گرفتن وام های آن چنانی است و هرگز چرخ صنعت با این کارها در این منطقه نچرخیده است.
الان چندین بار است معدن سنگ و گچ انگوران دست به دست چرخیده و وامهای کلانی به جیب عده ای وارد کرده است ولی مردم انگوران از آن بی بهره مانده اند.
چگونه می شود برای یک معدن وام دریافت کرد و در جاهای دیگر خرج کرد. ناظران حکومتی آیا این قانون گریزی آشکار را نمی بینند یا خودشان را به ندیدن می زنند. عده ای از نام این معادن که در حریم روستای انگوران است و چه بسا آبادانی آنها پول عظیمی برای روستا داشته باشد استفاده می کنند و میلیاردها تسهیلات به جیب می زنند و این معادن بلا استفاده رها شده اند.
اگر این معادن ارزشمند به دست اهلش می افتاد بجز کار آفرینی برای مردم روستا از در آمد مالیاتی آن مدارس و پارک ها و زمین های ورزشی زیادی می توان ساخت. ولی با وجود چنین افرادی که فقط به فکر دور زدن و سوری بازی هستند نه معدن فعال می شود نه بازار کاری درست می شود و نه امکاناتی به روستا تعلق می گیرد.
به امید روزی که دلسوزی صاحب این معادن شود.
