بنا: چرا قهرمانان در تبلیغات نباشند؟

تاریخ انتشار: ۰۷:۳۴ - ۲۴ اسفند ۱۳۹۲

کشتی‌فرنگی ایران را باید به دو دوره تقسیم کرد؛ عصر «بنا» و سال‌های بدون بنا. بی‌شک محمد بنا را باید طلایی‌ترین مربی تاریخ ورزش ایران دانست؛ مربی‌ای که پس از حضورش در راس کشتی‌فرنگی ایران تحولی چشمگیر در این رشته به وجود آورد و با گرفتن سه مدال طلا در المپیک لندن کاری کرد که ورزش ایران به بهترین نتیجه خود در ادوار المپیک دست پیدا کند.

در کارنامه کشتی‌فرنگی ایران قبل از حضور بنا، تنها دو طلای جهانی به چشم می‌خورد، اما از سال 1384 که نایب‌قهرمان جهان در سال 1983 در راس کشتی‌فرنگی ایران قرار گرفت، طلاها یکی از پس از دیگری به دست آمد. اوج این موفقیت‌ها در لندن بود، بعد از آن موفقیت تاریخی جدایی بنا بدترین خبر برای ورزش ایران بود. تغییرات مدیریتی در کشتی موجب شد تا معمار نسل طلایی کشتی‌فرنگی ایران برگردد و همه امیدوارند سال آینده در بازی‌های آسیایی اینچئون دوباره شاهد شاهکارهای پسران بنای 56ساله باشند.

جدایی شما از کشتی یک اتفاق تلخ نه برای ورزش ایران بلکه برای کل جامعه بود و بازگشتتان یک اتفاق شیرین برای همه محسوب می‌شود، در ابتدا درباره اینکه چه دلایلی موجب شد تا پس از المپیک تصمیم بگیرید از تیم‌ملی بروید و بعد از حدود 16ماه برگشتید توضیح دهید؟
رسیدن به قهرمانی المپیک یک پروسه شش‌ماهه یا یک‌ساله نبود، تقریبا یک پروسه 10ساله بود که افراد مختلف از جمله کشتی‌گیران، مربیان سازنده سراسر کشور و کادرهای مدیریتی، سختی‌های زیادی کشیدند تا به این نقطه رسیدیم. وقتی ما این کار را شروع کردیم با بسیاری از سختی‌ها دست‌وپنجه نرم کردیم تا به این موفقیت بزرگ برسیم. آن‌موقع همیشه حرف من به بچه‌ها این بود شما الان قهرمان نیستید، بشوید انشاءالله همه‌چیز فرق خواهد کرد. وقتی که قهرمان شدیم منتظر بودیم تا فرقی ایجاد شود، اما من آمدم، دیدم امکانات نیست بلکه فدراسیون بدهی فراوان دارد.

مدیریت هم یک مدیریتی است که اصلا این کار را بلد نیست. مهم‌تر اینکه همه جامعه کشتی‌فرنگی فقط من را می‌شناختند. نگاهشان به محمد بنا بود. می‌گفتند «آقا حق ما را بگیر»، «حق ما را بگیر.» من در آن وسط قرار داشتم در شرایطی که هیچ امکاناتی نبود. محمد بنا این وسط دست‌بسته مانده و نمی‌تواند کاری کند. رفتم تقاضا کردم یکسری خواسته‌ها را که شخصی هم نبود برآورده کنند، وقتی دیدم نمی‌شود، گفتم بگذارید من بروم. رفتن من این حسن را داشت حداقل فرد جدیدی که می‌آمد می‌توانست این بهانه را داشته باشد که من بنا نیستم.

من تازه آمدم نمی‌توانم آن امکانات را بگیرم، به این امید که با او راه بیایند. به خاطر این شد که من این 16، 17ماه را دور بودم، برای خودم خیلی سخت بود.

در آن مدتی که شما دور از تیم‌ملی بودید، برخورد مردم و مسوولان با شما چطور بود؟ احتمالا همه می‌گفتند برگردید.
مردم آنقدر محبت می‌کردند که من همیشه شرمنده می‌شدم. در آن مدت هنگامی که از خانه بیرون می‌رفتم آنقدر مردم در این‌باره سوال می‌پرسیدند و ناراحت می‌شدند که سرانجام برای اینکه مردم اذیت نشوند تصمیم گرفتم کمتر بیرون بروم. الان هم که مردم را می‌بینم، خوشحالند که برگشته‌ام. مسوولان هم همین‌طور.

درواقع شما پس از المپیک دیدید که انتظارات از کشتی‌فرنگی بالا رفته اما امکاناتی که در اختیار شماست در حدی نیست که شما بتوانید این انتظارات را برآورده کنید، الان شرایط فرق کرده؟
البته الان هم امکانات نیست. اما یک اتفاق مثبتی که باعث برگشت من شد تغییر مدیریت بود. آقای خادم به فدراسیون کشتی آمد، تکلیف وزارت ورزش روشن شد. کسی در راس فدراسیون آمد که از جنس کشتی است. هرچند که هنوز هم همان کمبودها هست، همان بدهی‌ها و گرفتاری‌ها پابرجاست، اما آدم دلش خوش است کسانی در راس فدراسیون قرار دارند که برنامه‌ریزی و کار را می‌فهمند. با صحبت‌هایی که با آقای خادم کردیم قرار شد ما فعلا همان‌طور که رهبرمان هم گفته جهادی کار کنیم، تا ببینیم چه می‌شود؟

شما وقتی پس از حدود یک‌سال‌ونیم به تیم‌ملی برگشتید آیا وضعیت تیم‌ملی در همان شرایط ایده‌آلی که شما رفتید قرار داشت یا خلأ شما مشهود بود و پسرفت داشتیم؟
آنهایی که بعد از من آمدند تمام تلاششان را کردند، دستشان هم درد نکند. اگر هم افتی بوده تقصیر آنها نبوده. خب، من 10سال کنار این بچه‌ها بودم و با هم اخت شده بودیم. طبیعتا جدایی پس از 10سال یک تبعاتی دارد، افت‌هایی ایجاد می‌شود. مربیان هم با وجود تمام تلاش‌هایی که کردند نتوانستند همه را دورهم جمع کنند. وقتی من آمدم بعضی از المپیکی‌ها و قهرمانان جهانمان ماه‌ها از تمرین دور بودند که خوشبختانه برگشتند. الان که همه دورهم جمع شده‌ایم شرایطی ایجاد شده که به همان وضعیت قبل از المپیک برسیم.

در حال حاضر از شرایط تیم‌ملی راضی هستید؟
خیلی راضی‌ام. بچه‌ها دارند با جان‌ودل کار می‌کنند و هدفشان دوباره رسیدن به همان بزرگ بودن است.

صحبت‌های زیادی درباره مشکلات کشتی می‌شود، شما به‌عنوان یکی از مهم‌ترین چهره‌های ورزش اول کشور، ایراد اصلی را در چه می‌دانید؟
ببینید ما نباید یک‌بام‌ودوهوا داشته باشیم. ما یا ورزش قهرمانی می‌خواهیم یا نمی‌خواهیم، یا ما افتخار می‌کنیم که در المپیک آن جایگاه خوب را به دست می‌آوریم، در بازی‌های آسیایی چهارم می‌شویم یا یک ورزش معمولی می‌خواهیم که بیشترش همگانی باشد و در کنارش ورزش‌های دیگر هم باشند یا نباشند خیلی مهم نیست. اگر جواب دولت دومی باشد ما ورزشکاران هم می‌فهمیم، اما وقتی صحبت می‌شود ما ورزش قهرمانی می‌خواهیم، اول باید کارشناسی بشود که ما دنبال چه هستیم.

اگر دنبال سرگرمی هستیم که می‌رویم فوتبال می‌بینیم. اما اگر دنبال قهرمانی هستیم، دنبال نشان‌دادن قدرت ورزشی کشورمان که مرتبط با سیاست هم می‌تواند باشد هستیم. ما می‌آییم به ورزش‌هایی مثل کشتی، وزنه‌برداری، تکواندو، والیبال و دیگررشته‌هایی که رشد پیدا کرده می‌پردازیم. آن‌موقع بودجه هم باید بدهیم. الان مثل این می‌ماند که یک سرباز را می‌خواهی بفرستی برود جبهه نه به او پوتین داده‌ای نه اسلحه و فشنگ. با این روش که نمی‌شود. این می‌شود یک‌بام‌ودوهوا. الان در فدراسیون کشتی آقای رسول خادم آمده انتخاب شده است. او را این وسط گذاشته‌اند و به او می‌گویند، وضع مملکت طوری است که نمی‌توانیم به شما بودجه بدهیم خودتان بروید درآمدزایی کنید، پول بیاورید.

من می‌گویم آقا بروید از آن سه‌هزارمیلیاردی که گم شده یک مقداری بیاورید آن را بکنید بودجه کشتی و وزنه‌برداری. چطور در آنجاها پول هست که پخش شود ولی برای ورزش پول نیست؟

در همین شرایط با همه این مشکلات راهکار شما برای حل مشکلات ورزشی کشور چیست؟
ما یک‌موقع‌هایی راهمان را گم می‌کنیم. می‌گوییم «تخم بذار می‌گویند شتره، می‌گوییم بار ببر می‌گویند مرغه». من می‌گویم پول ندارید بدهید راه‌حل وجود دارد. آقای طالب نعمت‌پور و آقای حمید سوریان قهرمان جهان هستند بیایند تبلیغ فلان برند را بکنند یک پولی هم بگیرند، یا کلا تیم‌ملی کشتی‌فرنگی با یک شرکت قرارداد ببندد آن شرکت می‌شود حامی مالی تیم‌ملی، بعد تیم می‌رود در تبلیغات آن شرکت حضور پیدا می‌کند.

این کار چه ایرادی دارد؟ نه می‌توانیم پول بدهیم، در کنارش تمامی کانال‌های درآمدزایی را هم بسته‌ایم. چه ایرادی دارد در یک تبلیغ تلویزیونی از یک قهرمانی ملی استفاده کنند. همه‌جای دنیا این کار را می‌کنند اما ما می‌گوییم: «نه». پول نمی‌دهیم، قهرمانی هم می‌خواهیم، این یک چیز نشدنی است. یک‌بام‌ودوهوا هم نیست، یک‌بام‌وصدهواست.

در این روزهای آخر اسفندماه شکایت‌ها از بی‌پولی فدراسیون بیشتر شده، حتی این صحبت فقط عدس‌پلوداشتن هم دوباره مطرح شد. همین الان فدراسیون به چقدر بودجه نیاز دارد تا مشکلاتش را برای سال آینده که سال بسیار مهمی است، پشت‌سر بگذارد؟
خدا کند همان عدس‌پلو باشد. عدس هم در حال تمام‌شدن است، فقط می‌ماند پلو. من می‌گویم ما باید ریشه‌ای فکر کنیم. به یک‌سال فکر نکنیم، سال بعد هم طوری می‌گذرد. بالاخره باید فکری بکنیم. من باز تاکید می‌کنم یک بام و دو هوا نباید باشد. الان وزارت ورزش ما در استقلال و پرسپولیس خلاصه شده. سه‌هزارنفر را بسیج کردند تا تکلیف استقلال و پرسپولیس را مشخص کنند.

فدراسیون کشتی هشت‌میلیارد بدهی دارد، برای رسیدن به 13، 14مدال در بازی‌های آسیایی هم حداقل 15‌میلیارد بودجه نیاز دارد. می‌توانید بدهید، بدهید و توقع داشته باشد. وقتی ندارید، راه‌حلی پیدا کنید من که راهکارم را گفتم. مدام ایستادم کنار تشک، داد می‌زنم: «غیرت‌کن! غیرت‌کن!»، شکم خالی که «غیرت‌کن» نمی‌شناسد. من که نمی‌گویم سه‌هزار‌میلیارد بدهید به من.

شما به فوتبال اشاره کردید. گلایه اهالی کشتی همیشه توجه بیشتر به فوتبال است. البته به نظر می‌رسد پس از موفقیت ورزش ایران در المپیک لندن و کارهایی که والیبال و بسکتبال انجام دادند کمی از توجه‌ها از فوتبال کم شده و به سمت ورزش‌های دیگر رفته است. با این حال بازهم تبعیض زیاد است. ریشه این تبعیض کجاست؟
اینها همه به مدیریت برمی‌گردد. من نمی‌گویم چرا به فوتبال پول می‌دهند. در فوتبال هم زحمت می‌کشند. این را می‌گویم این پولی که به فوتبال تزریق می‌شود از هوا که نمی‌آید از منابعی تامین می‌شود. پس اگر از آنجا برای فوتبال پول می‌آید برای کشتی هم بیاید، برای والیبال هم بیاید. این باید مدیریت بشود. باید اصولی نگاه کنیم. اولویت‌بندی کنیم؛ ورزش‌های مدال‌آور، ورزش‌های آینده‌دار و ورزش‌های سرگرم‌کننده. همه اینها باید اولویت‌بندی شود. ردیف بودجه برای هرکدام مشخص کنند. مقداری این موضوع در مدیریت ما گم است. البته درکل به نظر می‌رسد ورزش اولویت نیست.

مسوولان عزیز! بزرگواران! ورزش، سلامتی جامعه است. اولویت اول، دوم، سوم و همه چیز است. اگر شما بروید بررسی کنید می‌بینید پارکی که الان در آن صدنفر ورزش می‌کنند سال بعد 10‌هزار نفر به آنجا می‌روند. جوان‌ها اگر به سمت ورزش بیایند همین بزهکاری را کم می‌کند، بیماری را کم می‌کند، مخارج بهداشت و درمان را کم می‌کند. شما در ورزش یک‌تومان هزینه کنید، چهار، پنج‌تومان برداشت می‌کنید.

سال بعد کشتی‌فرنگی ایران چند رویداد خیلی مهم پیش‌رو دارد؛ جام‌جهانی، قهرمانی آسیا، بازی‌های آسیایی و قهرمانی جهان. اولویت‌بندی شما برای این رقابت‌های مهم که فاصله‌های کمی هم باهم دارند، چیست؟
ما دو مسابقه بزرگ در اردیبهشت ماه داریم. اوایل اردیبهشت مسابقات قهرمانی آسیا در قزاقستان برگزار می‌شود، آخر اردیبهشت هم مسابقات جام‌جهانی تهران را داریم. هر دو برایمان مهم است. ولی ما تیم‌های مجزا برای این دو رویداد داریم و هیچ مشکلی نخواهیم داشت. در ادامه در اواخر شهریورماه و اوایل مهرماه، مسابقات جهانی ازبکستان و بازی‌های آسیایی اینچئون قرار دارند. اولویت ورزش ما بازی‌های آسیایی است.

ما می‌خواهیم تدبیری بیندیشیم که در دو جبهه آبروداری بکنیم. ما در اینچئون کره‌جنوبی دنبال این هستیم که چهارطلای گوانگجو را تبدیل به پنج طلا کنیم یا حداقل همان را حفظ کنیم و در مسابقات جهانی هم آبروداری کنیم. چند سال است ما جزو تیم‌های خوب دنیا هستیم.

شما از معدود مربیانی هستید که شهامت پیش‌بینی را دارید، الان هم از گرفتن پنج طلا در بازی‌های آسیایی می‌گویید...
مساله پیش‌بینی نیست. من جادوگر نیستم. از دستیارانم بپرسید من شش ماه قبل از المپیک به آنها گفتم ما قهرمان المپیک می‌شویم. چون بالاخره نزدیک 10سال است در کشتی سطح اول دنیا حضور دارم. مرتب مسابقات را می‌بینم، اوزان مختلف و حریفان را می‌شناسم، البته الان با عوض شدن اوزان یکسری مسایل و حریفان مبهم و گنگ‌اند که انشاءالله در این مدت باقیمانده درباره این ابهامات هم شناخت پیدا می‌کنیم. با این حال با توجه به شناختی که از کشتی ایران و آسیا دارم عنوان می‌کنم ما در اینچئون رکورد چهار طلا را می‌شکنیم.

به تغییر اوزان هم اشاره کردید. فیلا اوزان جهانی را به هشت‌وزن افزایش داده و اوزان المپیکی را به شش‌وزن کاهش داده، به نظر می‌رسد این تغییر اوزان به سود ما شده...
بله، تغییر اوزان تقریبا به سود ما شد. در گذشته برخی مهره‌های خوب ما به‌دلیل نزدیکی رقابت، پشت‌سر هم می‌ماندند، الان با این تغییر اوزان می‌توانیم نفراتی راکه قبلا در یک‌وزن بودند، به دو وزن ببریم. از طرفی بچه‌هایی که در اوزان پایین‌اند کمتر وزن کم می‌کنند. به نظر من قدرت ما در اوزان بیشتر شد. درباره المپیکی‌ها هم باید بگویم طبیعتا دو وزن کم نمی‌شود، ولی ایراد ندارد.

نتیجه‌ای که ما در المپیک لندن گرفتیم حقیقتا رویایی بود، آیا محمد بنا به بالاتر از آن هم فکر می‌کند؟
قهرمانی در المپیک بازهم آرزوست، البته شاید در دوره بعد با دوطلا قهرمان المپیک شویم. یا طلاهای شش وزن به نحوی تقسیم شود که با یک‌طلا و چندمدال دیگر هم بتوان قهرمان شد. درست است که کسب سه طلا در لندن و قهرمان المپیک شدن یک کار رویایی بود ولی این رویایی بود که ما خودمان به واسطه زحمت‌هایی که کشیده بودیم آن را پیش‌بینی می‌کردم. حتی من و کادرفنی فکر می‌کردیم هر شش‌تای بچه‌ها مدال بگیرند. امیدوارم از این به بعد هم شرایط طوری مهیا شود که بتوانیم آن موفقیت را تکرار کنیم. باید ببینیم که این را می‌خواهیم یا نه. برای هر طلای المپیک حداقل باید یک‌میلیون دلار برای یک نفر هزینه کرد.

از نظر شما امکان‌پذیر است ما در المپیک ریودوژانیرو 2016 شش مدال بگیریم؟
چرا که نه، ما رویای دست نیافتنی نداریم. ما انسانیم حریفانمان هم انسانند. ما راه تلاش و خودباوری را یادگرفتیم. البته باید امکانات داشته باشیم. من به جوان‌های ایرانی اعتقاد دارم. به‌عنوان کسی که چندین سال در خارج زندگی کردم با قاطعیت می‌گویم در ایران استعدادهایی وجود دارد که لنگه‌اش را پیدا نمی‌کنید. این شعار نیست، فقط ابزار و امکانات می‌خواهد. شما الان به رویان نگاه کنید.

کارهایی که دانشمندان ما در رویان انجام می‌دهند دنیا را شگفت‌زده کرده است. اگر به جوان‌ها فرصت بدهیم و امکانات برای آنها آماده کنیم در هر محیطی می‌توانند بهترین بشوند.

آیا بعد از درخشش شما و تیم‌ملی کشتی‌فرنگی مردم و مسوولان قدردان شما و بچه‌ها بودند؟
به من خیلی محبت کردند، هم مردم و هم مسوولان. دست‌شان دردنکند، دست رییس‌جمهور آن زمان، دست مسوولان درد نکند. من ممنون محبت‌ها هستم ولی ما برای تکرار شدن آن موفقیت امکانات می‌خواهیم.

منبع: روزنامه شرق

از میان اخبار