یادتون هست توی کوچه بازی می کردیم!

شاید آنهایی که هم سن من باشن و شروع دفاع مقدس را در سن 13، 14 سالگی تجربه کردن و حالا فرززندانشون حدود همین سنا رو دارن، بیشتر به این مطلب توجه کنن.

قبل از این میخوام به رسم برنامه "یادگاری" شمارو به قدیما ببرم!

یادتون هست توی کوچه گل کوچیک بازی می کردیم!

یادتون هست بازی های هفت سنگ و رابط و اش تی تی که تا مدرسه تموم می شد توی کوچه بساطش رو پهن می کردیم!

یادتونه تا پاییز می شد با یه تیکه کاغذ و حصیر و سریش بادبادک می ساختیم و هوا می کردیم!

یادتونه بربرینگ های خراب رو زیر یه تخته جا میدادیم و گاری درست می کردیم، چه فرمونی داشت و چه حال و هوایی!!!

ولی حالا یه نگاهی به فذرزندانمون بندازیم ببینیم چقدر با ما فرق دارن.

البته منکر استعداد و هوش بیشتر نوجوونای الان نیستم ولی منظورم بازی هاشونه.

بارها برای شما پیش اومده که دوست دارید توی خونتون که البته 60 -70 متر بیشتر نیست، با فرزند نوجوانتون کشتی بگیرید یا یه دست گل کوچیک بازی کنید و یا یه توپ بردارید و مثل قدیما یه شوت یه ضرب بازی کنید! ولی هر بار با اعتراض همسایه و یا رعایت حق همسایه گری از طرف خودتون پشیمون می شید.

منظورم از این یادداشت ارائه راهکاریه برای کم کردن این مشکل نوجوونا و به همین دلیل رویکرد این مطلب بیشتر به مسئولین شهریه که قصد دارند جهت پرورش نوجوانان خود و جامعه یادگاری از خود بجا بگذارن.

مشکلات و محدودیت‌هایی که در زندگی آپارتمان نشینی وجود داره بر هیچ کی پوشیده نیست، ولی همونطور که گفتم یکی از مهمترین آنها محدودیت،هایی است که برای فرزندان و خصوصا نوجوانان ما وجود داره.

شاید برای خیلی از ما این یک آرزو باشه که بعد از برگشتن از کار و یا در یک روز تعطیل یک توپ برداریم و دست فرزند نوجوانمون را بگیریم و با طی مسافت کوتاهی به فضایی برسیم که در آن بتوانیم با او بازی کنیم! ولی متاسفانه این آرزو فعلا دست نیافتنیست. چرا!؟

حتما برای خیلی از ما پیش آمده که روز تعطیل تصمیم داریم به پارک برویم ولی فرزند نوجوانمان هیچ تمایلی به بیرون رفتن نداره و ترجیح میده که در خونه بمونه و خود را با بازی های کامپیوتری که عمدتا شخصیت او را خشن و بی عاطفه می کنن مشغول کنه ، چرا!؟

متاسفانه وقتی پیشنهاد طراحی و ساخت فضایی برای بازی و ورزش فرزندان مطرح می شه، ذهن مسئولین شهری به دو چیز معطوف می شه:

1- ساخت فضای سبز و پارک زیبا با قرار دادن مکانی که در آن تاب و سرسره و وسایل بازی کودکانه ... قرار بدن و نهایتش یه سنگ فرشی برای دو چرخه سواری که البته همیشه با عبور مردمی که میخوان به آسودگی قدم بزنن تداخل داره.

2- ساخت یک سالن ورزشی سر پوشیده و خرید و نصب تجهیزات گران ورزشی که البته امکان اجاره اون هم حتما باید باشه که درآمد زایی داشته باشه!

مورد اول، البته طرح بسیار خوبیه که خوشبختانه در این چند ساله توی شهر ها به نسبت خوب اجرا شده ولی در اونها فضایی برای بازی و تفریح کودکان زیر ده سال ساخته می شه که به هیچ وجه منظور این یادداشت نیست که البته این مکان‌ها هم یکی از ضروریات توسعه شهریه.

مورد دوم هم که معمولا بین سازمان تربیت بدنی ( وزارت ورزش و جوانان ) و شهر داری ها پاس کاری می شه. به همین دلیل پیشنهاد می شه که شهرداری های هر منطقه با نقطه یابی و بررسی زمینهای خالی و یا با خرید بناهای فرسوده (که البته در هر منطقه ای به وفور یافت می شود) با صرف هزینه بسیار کم، با نصب یه فنس ساده و ریختن آسفالت نرم در آن و با نصب حلقه بسکتبال و میله والیبال و یا دروازه گل کوچیک در آن، فضای مناسبی برای بازی نوجوانان فراهم بشه.

این پیشنهاد از چند جهت قابل انجام و مفیده:

1- هزینه بسیار اندک نسبت به هزینه‌هایی که برای ساخت فضای سبز و جدول کاری و ... در شهرداری ها هزینه می شه.

2- فضای بازی برای نوجوانان باعث بیرون آمدن فرزندان از خانه و انجام بازی های پر تحرک می شه که از نظر روانشناسی روی رشد نوجوانان تاثیر بسیار مثبت میگذاره.

3- کم کردن تمایل نوجوانان به مسائل انحرافی، با توجه به مسائل غریزی در این سن که اقتضای سن آنهاست و هم اکنون در جامعه ما بسیار دیده می شود.

4- تایید این ایده با بررسی نمونه‌های استانداردهای ساخت فضای شهری در کشورهای مختلف.

5- نگهداری بسیار کم هزینه.

درآخر از مسئولین شهری خواهش می کنم در صورت امکان به موارد مطرح شده بیشتر دقت کنن و به عنوان یک برنامه درازمدت برای تغییر روحیه و تربیت فرزندانمان به این ایده نگاه کنن و در نظر داشته باشن که کودکان فقط زیر ده ساله ها نیستن و مهمترین و حساس‌ترین سن بچه ها نوجوانیشونه که در اون شخصیتشون در حال شکل گیریه.

م.ع از استان البرز