بسم الله الرحمن الرحیم
حجت الاسلام و المسلمین جناب آقای دکتر حسن روحانی
استکبار جهانی در جهت تحقیر نظام اسلامی ایران، سَحَره خویش را با وعده‌های فروعونی: انّکم اذا لّمن المقرّبین [1] فراخوان و مجمتع ساخت. آنان در میقات یوم ٍمعلوم با شعار: بعّزه فرعون انّا لنحن الغلبون [2] چشم جهانیان را به قضاوت فراخوانده: فالقوا حبالهم و عصیّهم [3].
اما اُمّت اسلامی ایران با تدبیر ولی‌امر خود و اشاره ولایتی ایشان، چنان حماسه‌ای ماندگار به نمایش گذاشتند که ضمن تجسم آیه شریفه:[4] عظّوا علیکم الانامل من الغیظ ، فریاد "موتوا بغیظکم" را درگوش بدخواهان طنین انداز ساخت و همچون عصای موسی که:"فاذا هی تلقف ما یافکون" ساخته‌های آنان را در هم کوبید.
گر چه خلق چنین حماسه‌ای در ایام موالید پی‌درپی حماسه سازان عاشورا، از ملتی که به اعتراف امامشان از مردم و ملت عصر حضور بهتر و برترند امری دور از انتظار نبود، اما به هر حال استمرار این انسجام و حضورهای حماسی را باید توفیق و نعمتی الهی دانست که سجده شکرش نه تنها بر ایرانیان بلکه بر هر مسلمانی روا باشد، و نیز نعمتی که مسئولیت مسئولان نظام اسلامی را بواسطه داشتن چنین ولی نعمتی دوچندان می‌سازد.
نگارنده سطور به عنوان کمترین ذره از جامعه مسلمان ایرانی که هیچگونه مسئولیتی جز مسلمان ایرانی بودن عهده دار نمی‌باشد، به سهم خویش ادای دَین کرده و این حماسه دشمن شکن را به حضرت بقیه الله الاعظم، روح بلند و همیشه جاوید امام امت، مقام معظم رهبری و جنابعالی که مفتخر به دریافت مدال انتخاب ملت گشتید تبریک عرض نموده و از خداوند بزرگ برایتان توفیق روزافزون مسئلت می‌نماید. امید آن می‌رود که نماد تبلیغاتی جنابعالی ضمن آنکه کلیدی وحدت آفرین و غیر قابل طمع برای بازی‌ها و کینه‌توزی‌های سیاسی داخل و خارج باشد، ابزار صیانت از آرمان‌های خون شهدا و امام راحل، منویات رهبر فرزانه و خدمات 34 ساله دولت‌های سابق و کلید گشایش گره‌های خرد و کلان از زندگی ملت شریف و نجیب ایران باشد. در یک کلام کلیدی باشد مصداق : اطلق عن الناس عقده کل حقد و اقطع عنک سبب کل وتر
از آنجا که ما به الاشتراک میان خود و جنابعالی را عنوان طلبگی می‌دانم، فرازهایی ازجامع‌ترین، ماندگارترین و سعادت سازترین منشور تاریخ بشریت (توصیه‌های امیرالمؤمنین به مالک اشتر) را به عنوان هدیه تقدیم شما نموده و پیشنهاد می‌دهم جهت ترویج فرهنگ علوی در نظام اجرایی کشور، تدبیری اندیشیده شود که قاب این منشور در ابعاد قابل خواندن تنظیم(نه اینکه صرفا قاب شود) و جزء لاینفک اتاق مدیران کل و مدیران میانی کشور قرار گیرد تا چراغ تابناک اندیشه علوی در وسعت اجرایی کشور پرتو افکن باشد.
1- همانا پُستی که در اختیارت قرار دارد طُعمه نیست بلکه امانتی در گردن توست.
2- مردم در کارهایت چنان می‌نگرند که تو در کارهای مسئولین پیش از خود می‌نگریستی و در باره تو آن می‌گویند که تو نسبت به مسئولین گذشته می‌گفتی.
3- محبوب‌ترین امور در نزد تو آن باشد که در حق میانه‌ترین، در عدل فراگیرترین، و در جلب خشنودی مردم گسترده ترین است. زیرا خشم عمومی مردم، خشنودی خواص را از بین می‌برد.
4- توده مردم ستون‌های استوار دین، و نیروهای ذخیره دفاعی می‌باشند.
5- اهل مشورت و استفاده از خرد جمعی باش، اما بخیل ، ترسو و حریص را مشاور خود قرار مساز، زیرا بخیل تو را از نیکوکاری باز می‌دارد، ترسو روحیه تو را سست می‌کند و حریص ، حرص را با ستمکاری در نظرت زینت می‌دهد.
6- با پرهیزگاران و راستگویان پیوند داشته باش.
7- هرگز نیکوکار(پرکار) و بدکار(کم کار) در نظرت یکسان نباشند. زیرا این روش نیکوکاران در نیکوکاری بی رغبت و بدکاران در بدکاری تشویق می‌گردند.
8- در امور کارگزاران بیندیش و پس از آزمایش به کارشان بگمار.
9- کارگزاران را از میان افراد با تجربه ، با حیا و با تقوی از خاندانی پاکیزه انتخاب کن.
10 - رفتار کارگزاران را زیر نظر داشته باش و ناظرانی راستگو و وفا پیشه بر آنان بگمار که مراقبت و بازرسی پنهانی تو از کار آنان سبب امانت‌داری و مهربانی با رعیت خواهد بود.
11 - مراقب همکاران نزدیک باش. خیانت آنان را کتمان مساز و در مورد آن قانون قضایی اسلام اعمال گردد.(مضمون)
12 - آنگونه رفتار کن که قراردادی به سود نزدیکانت و زیان مردم منقعد نگردد، چرا که هزینه‌های آن بر دیگران تحمیل و سودش برای آنان و عیب و ننگش در دنیا و آخرت برای تو خواهد ماند.
13 - مبادا درگزینش مُنشیان بر تیزهوشی و خوش باوری خود تکیه نمایی، زیرا افرد زیرک با ظاهرسازی، نظر زمامداران را به خود جلب می‌نمایند که در پس این ظاهر سازی‌ها، نه خیرخواهی وجود دارد، نه از امانت داری نشانی یافت می‌شود.
14 - مبادا سرمستی حکومت تو را از رسیدگی به طبقات پایین جامعه(زمین‌گیران، نیازمندان، گرفتاران و دردمندان) که هیچ چاره‌ای ندارند باز دارد که هرگز انجام کارهای فراوان و مهم عذری برای ترک مسئولیت‌های کوچک‌تر نخواهد بود.
15 - برای این گروه، از میان افراد مورد اطمینان خود که خداترس و فروتن هستند فردی را انتخاب کن تا مسائل آنان را تحقیق و به تو گزارش کند. سپس در رفع مشکلات‌شان به گونه‌ای عمل کن که در پیشگاه خدا عذری داشته باشی.
16 - بخشی از وقت خود را به کسانی اختصاص ده که به تو نیاز دارند تا شخصاً به امور آنان رسیدگی کنی.
17 - برای مدتی طولانی خود را از مردم پنهان مساز که پنهان بودن حاکمان نمونه‌ای از تنگ خویی و کم اطلاعی در امور جامعه می‌باشد. نهان شدن از رعیت ، زمامداران را از دانستن آنچه بر آنان پوشیده است باز می‌دارد در نتیجه کار بزرگ اندک و کار اندک بزرگ، زشت زیبا و زیبا زشت جلوه می‌کند و باطل به لباس حق درآید.
18 – چنانچه مردم به تو بدگمان شدند، عذر خود را از موضع یا رفتاری که موجب بدگمانی مردم شده آشکار ساز و گمان‌های ناشایست مردم را از خود دور ساز.
19 - مبادا مردم را وعده داده، آنگاه خلف وعده نمایی زیرا خلف وعده خشم خدا و مردم را بر می‌انگیزد زیرا خداوند بزرگ فرمود: «دشمنی بزرگ نزد خدا آن است که بگویید و عمل نکنید»[6]
20 - مبادا در کاری که وقت آن نرسیده شتاب کنی! یا در کاری که وقت آن رسیده سستی نمایی، یا در امری که حقیقت آن واضح نیست ستیزه‌جویی نموده و در کارهای واضح و آشکار کوتاهی کنی.
21 - مبادا هرگز در آنچه با مردم مساوی هستی امتیازی بخواهی.
فرازهای از توصیه‌های امیرالمؤمنین به کارگزاران خود(مالک اشتر)
دعاگو و ملتمس دعا
سیدعبدالکریم حسن پور
