دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا جهان را به دو اردوگاهِ ملی گرایان و جهان گرایان تقسیم کرده است. با این حال، حتی ملی گرایان هم نمیتوانند نسبت به فضاهایی که عاری از حکومت و کنترل هستند (ورایِ دسترسی و کنترلِ دولت ملت ها)، بی تفاوت باشند. بدون همکاری بین المللی برای مقابله با آلودگی، فقر، و منازعات در سرتاسر جهان، پیامدهای جهانیِ این معضلات همچنان حس خواهند شد. حذف دپارتمانِ توسعه بین المللی، تضعیفِ مضاعفِ بریتانیا را به دنبال خواهد داشت: این امر بریتانیا را به کشوری تبدیل میکند که نه قادر به کمک کردن است و نه میتواند نقش رهبری و پیشتازی را بر عهده گیرد.
جالب آنکه روح انزوا گرایی حاکم بر سیاستهای آنها در تناقض با آرا و اندیشههای "هایک و فریدمن"، دو اقتصاد دان برجسته "مکتب شیکاگو" است که با مطرح ساختن ایدههای نولیبرالیستی در جهان شناخته میشوند. انگلستان و آمریکا نخستین کشورهایی بودند که دیدگاههای آنها را با آغوش باز در دهه ۱۹۸۰ در کشورهای خود به اجرا گذاشتند.
جانسون در اظهارنظری پس از اعلام نتایج اولیه گفت:«نتیجه انتخابات به معنی تحقق برگزیت است.» او همچنین نتیجه انتخابات را به پایان بنبست تعبیر کرد و قاطعیت بُرد حزبش را از دهه ۵۰ تاکنون بیسابقه خواند.
جانسون از بین ۳۱۳ رای ۱۱۴ رای را از آن خود کرد در حالی که فاصله او از رقیبش جرمی هانت، وزیر خارجه کنونی این کشور بسیار زیاد بود، زیرا هانت ۴۳ رای به دست آورد، در حالی که طبق اصول حزب، سه نامزد از بین ۱۰ نامزد کنار گذاشته شدند.
۷۰ درصد همحزبیهای نخست وزیر از طرح دولت درباره نحوه خروج از اتحادیه اروپا ناراضی و خواهان کناره گیری وی از قدرت هستند. «بردلی» قرار است درباره آثار مخرب ادامه حضور «می» در قدرت بر اعتبار حزب محافظهکار گفتگو کند.
نخست وزیر بریتانیا در اقدامی غیر معمول رقصان وارد صحنه سخنرانی شد تا تصویری که از او به عنوان رهبری خشک و غیرقابل انعطاف در اذهان شکل گرفته را بشکند.
همزمان با ادامه تحقیقات درباره پرونده فساد مالی رئیسجمهوری کرهجنوبی، ۲۹ عضو حزب محافظهکار این کشور استعفا دادند.