AeroVironment RQ-۱۱ Raven یک پرنده کوچک بدون سرنشین کوچک، دست پرتاب و با قابلیت کنترل از راه دور است که برای کسب اطلاعات مستقیم در لحظه، نظارت، شناسایی هدف برای ارتش ایالات متحده طراحی شده است.
به گزارش روزیاتو، RQ-۱۱ Raven با وزن کمتر از ۲.۵ کیلوگرم و مداومت پروازی ۹۰ دقیقه، دارای یک دوربین Mantis i۲۳ گیمبال شده EO/IR با نورافکن IR و تثبیت کننده دیجیتال است.
در اواسط دهه ۲۰۰۰، ارتش ایالات متحده رقابتی برای یک وسیله نقلیه هوایی کوچک بدون سرنشین (SUAV) برگزار کرد. ارتش به دنبال چیزی بود که بتواند به راحتی در میدان نبرد حمل شود و نما‌هایی بی‌درنگ، بروز و در افق را در اختیار نیرو‌ها قرار دهد. ارتش ایالات متحده برای درک وظایفی که این SUAV کوچک باید بتواند انجام دهد، چهار پهپاد AeroVironment FQM-۱۵۱ Pointer خریداری کرد.
AeroVironment FQM-۱۵۱ Pointer که شبیه یک هواپیمای بی موتور کنترل از راه دور مخصوص سرگرمی و بازی است، از کولار بسیار مستحکم ساخته شده و توسط یک موتور الکتریکی ۲.۵ اسب بخاری با یک ملخ پیش برنده نیرو می‌گیرد. AeroVironment که در سال ۱۹۷۱ تأسیس شد و دفتر مرکزی آن در آرلینگتون، ویرجینیا قرار دارد، زاییده فکر طراح هوانوردی آمریکایی، پل بی. مک کریدی جونیور است.
مک کریدی جونیور در سال ۱۹۷۷ پس از آن به شهرت رسید که Gossamer Condor او برنده جایزه کرمر برای پرواز با نیروی انسانی در طول مسیری یک مایلی شد که توسط انجمن سلطنتی هوانوردی بریتانیا برگزار شده بود. در حین رقابت، گوسامر کندور به مدت هفت دقیقه در هوا باقی ماند.
هنری کرمر، صنعتگر بریتانیایی که قصد داشت مرز‌ها را جابجا کند، ۱۰۰،۰۰۰ پوند (۱۲۹،۰۰۰ دلار) برای اولین هواپیمایی که با نیروی انسانی کار می‌کند برای پرواز روی کانال انگلیس پیشنهاد کرد. مک کریدی جونیور برای این چالش اعلام آمادگی کرد و شروع به طراحی و ساخت چیزی کرد که به Gossamer Albatross تبدیل شد. گوسامر آلباتروس که به روشی مشابه هواپیمای Wright Flyer موفق برادران رایت پیکربندی شده بود، در ۱۲ ژوئن ۱۹۷۹ با موفقیت از فولک استون، انگلستان، به کیپ گریس-نز در فرانسه پرواز کرد.
پس از موفقیت در پرواز با نیروی انسانی، مک‌کریدی جونیور توجه خود را به سمت پهپاد‌ها معطوف کرد، و AeroVironment FQM-۱۵۱ Pointer اولین پرواز خود را در سال ۱۹۸۸ انجام داد. در حالی که این پهپاد همچنان در ارتش ایالات متحده خدمت می‌کرد، ارتش به دنبال پهپادی مشابه، اما کوچکتر بود.
پس از برنده شدن در رقابت ارتش ایالات متحده در سال ۲۰۰۵ برای یک پهپاد کوچک پرتاب دستی، Raven RQ-۱۱B قبل از انتخاب شدن برای استفاده توسط تفنگداران دریایی ایالات متحده و نیروی هوایی این کشور، وارد تولید انبوه شد. در طی سال‌های آینده، Raven RQ-۱۱B به طور مداوم تکامل یافته و اکنون می‌تواند با استفاده از مسیریابی راهنشان GPS، مأموریت‌های کاملاً مستقل انجام دهد.
RQ-۱۱B Raven با وزن حدود ۱.۹ کیلوگرم، استقامت پروازی ۶۰ تا ۹۰ دقیقه‌ای و شعاع عملیاتی موثر حدود ۱۰ کیلومتر دارد. این پهپاد روی زمین و در میدان نبرد مونتاژ شده و قطعات جداگانه آن در چیزی شبیه کوله پشتی نگهداری می‌شود. پس از آماده شدن برای پرواز، قبل از روشن شدن و پرتاب دستی، این پهپاد به لپ تاپ متصل می‌شود. RQ-۱۱B Raven پس از اتمام ماموریت خود با خلبانی خودکار، در نقطه فرود از پیش تعریف شده فرود می‌آید.
در تابستان ۲۰۱۵، دوربین جهت دار RQ-۱۱B Raven با یک گیمبال چرخشی ۳۶۰ درجه جایگزین شد که نیاز به اپراتور برای مانور دادن با پهپاد برای عملیات پایش و نظارت را مرتفع می‌کرد. دوربین جدید همچنین دارای دو حالت است: یکی برای استفاده در روز و یک حالت مادون قرمز برای پرواز در شب.
ایده استفاده از وسایل نقلیه هوایی بدون سرنشین (پهپاد) برای جمع آوری اطلاعات به جنگ جهانی اول برمی گردد. در سال ۱۹۱۷، انگلیسی‌ها یک هواپیمای کوچک با کنترل رادیویی به نام Aerial Target را آزمایش کردند. آمریکایی‌ها پهپاد مخصوص به خود را داشتند که Kettering Bug نام داشت. با وجود نتایج امیدوارکننده، جنگ قبل از استفاده از این پهپاد‌های جمع آوری اطلاعات پایان یافت.
در اواسط دهه ۱۹۳۰، انگلیسی‌ها چندین پهپاد با کنترل رادیویی را برای استفاده به عنوان اهداف توپخانه‌ای توسعه دادند. یکی از این‌ها پهپادی به شکل بید پلنگی با کنترل رادیویی و ملقب به DH.۸۲B Queen Bee بود. به همین خاطر است که اکنون پهپاد‌ها را به نام درون (Drone) می‌شناسیم که به معنای زنبور عسل نر است.
ایده استفاده از پهپاد‌ها برای شناسایی هوایی دوباره در طول جنگ ویتنام (۱۹۷۵-۱۹۵۵) ظاهر شد. در طول جنگ ویتنام، پهپاد‌ها به عنوان طعمه و فریب و برای انداختن اعلامیه نیز مورد استفاده قرار گرفتند. از آن زمان، پهپاد‌ها پیچیده‌تر شده‌اند و جدیدترین فناوری را برای مأموریت‌هایی که در آن سربازان انسانی نمی‌توانند به طور ایمن به کار گرفته شوند، در خود جای داده‌اند.
از زمانی که روسیه در سال ۲۰۲۲ به اوکراین حمله کرد، پهپاد‌ها در مقیاس بی سابقه‌ای مورد استفاده قرار گرفته اند و هزاران فروند از آن‌ها نه تنها برای ردیابی نیرو‌های دشمن بلکه برای هدایت توپخانه و رها کردن بمب مورد استفاده قرار گرفته است. هر روز واحد‌های پهپادی ارتش اوکراین ویدئو‌هایی از حمله پهپاد‌های خود و انهدام خودرو‌های نظامی و توپخانه روسیه منتشر می‌کنند.
پهپاد‌های توسعه یافته برای استفاده غیرنظامی، مانند کوادکوپتر چینی DJI Mavic، برای نظارت ایده آل هستند و می‌توانند به طور موثر توسط سربازان در میدان نبرد برای به دست آوردن تصاویری از زمین‌های پرخطر مورد استفاده قرار گیرند.
در خطوط عقب تر، از پهپاد‌های بالدار برای پرواز طولانی در عمق قلمرو دشمن استفاده می‌شود. هنگامی که یک هدف را شناسایی می‌کنند، این پهپاد‌ها مختصات را به فرماندهان میدانی منتقل می‌کنند، که سپس از این اطلاعات برای کوبیدن محموله یا خود پهپاد به هدف استفاده می‌شود.
سربازان در میدان نبرد از صدای زوزه واری که پهپاد‌ها ایجاد می‌کنند می‌ترسند، زیرا این صدا نشان می‌دهد دشمن می‌داند کجا هستند و می‌تواند در هر زمانی شروع به گلوله باران آن‌ها کند.
پهپاد‌ها نه تنها در میدان نبرد در اوکراین مورد استفاده قرار می‌گیرند، بلکه برای هدف قرار دادن تأسیسات نفتی روسیه صد‌ها کیلومتر در داخل خاک این کشور نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند. این تنها اوکراینی‌ها نیستند که با موفقیت از پهپاد استفاده می‌کنند، بلکه روسیه صد‌ها پهپاد کامیکازه را برای هدف قرار دادن زیرساخت‌های انرژی و تسلیحاتی اوکراینی به کار گرفته است. بیشتر شبیه یک بمب پرنده تا چیزی دیگر، روسیه از پهپاد‌های کامیکازه خود برای حمله برای حمله به شهر‌ها و زیرساخت‌های اوکراین در پشت خط مقدم نبرد استفاده می‌کند.
با نزدیک شدن به سومین سال جنگ اوکراین، انتظار می‌رود که شاهد استفاده بیشتر از پهپاد‌ها در طول این جنگ باشیم.
