(عکس) یک کشف جدید درباره ناجورمیگوی ۵۰۰ میلیون ساله/این موجود عجیب چه چیزی شکار می‌کرد؟

مطالعات جدید روی یک موجود منقرض‌شده با عنوان آنومالوکاریس، فرضیات گذشته درباره این جانور را باطل کرده است.

به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از Phys.org، مطالعات بیومکانیکی روی پا‌های جلویی عنکبوت‌مانند یک شکارچی راس منقرض‌شده نشان می‌دهد که این جانور دریایی ۶۰ سانتی‌متری با نام آنومالوکاریس کانادنسیس (Anomalocaris canadensis) احتمالا بسیار ضعیف‌تر از آن چیزی است که قبلا تصور می‌شد.

یکی از بزرگترین حیواناتی که در دوران کامبرین زندگی می‌کرد، احتمالا موجودی چابک و سریع بود و به جای تعقیب موجودات سخت‌پوست در کف اقیانوس، به دنبال طعمه نرم در آب‌های آزاد می‌چرخید. این مطالعه در مجله «Proceedings of the Royal Society B» منتشر شده است.

آنومالوکاریس کانادنسیس که در لاتین یبه معنای ناجورمیگو یا میگوی عجیب و غریب از کانادا است، اولین‌بار در اواخر دهه ۱۸۰۰ کشف شد. مدت‌ها تصور می‌شد که این موجود، مسئول برخی از اسکلت‌های بیرونی زخم و خردشده تریلوبیتی است که دیرینه‌شناسان در آثار فسیلی یافته‌اند.

راسل بیکنل، نویسنده اصلی، محقق فوق دکترا در بخش دیرینه‌شناسی موزه تاریخ طبیعی امریکا، گفت که این موضوع را نمی‌توانست بپذیرد، چرا که تریلوبیت‌ها اسکلت بیرونی بسیار قوی و سنگی‌ای داشتند، در حالی که بدن آنومالوکاریس بیشتر نرم بود.

تحقیقات اخیر روی قسمت‌های دهانی حلقه‌ای شکل آنومالوکاریس که با پوشش زره پوشانده شده‌اند، توانایی این حیوان در پردازش غذای سخت را مورد تردید قرار داده است. آخرین مطالعه با هدف بررسی این موضوع انجام شد که آیا زائده‌های جلویی بلند و خاردار شکارچی می‌توانند به جای آن این کار را انجام دهند یا خیر.

اولین گام برای تیم تحقیقاتی که شامل دانشمندانی از آلمان، چین، سوئیس، بریتانیا و استرالیا بود، بازسازی سه بعدی آنومالوکاریس از فسیل‌های فوق‌العاده به خوبی حفظ شده، اما مسطح شده این حیوان بود که در برگس شیل ۵۰۸ میلیون ساله کانادا پیدا شده‌اند. در نهایت تیم تحقیقاتی توانست نشان دهد که زائده‌های جلویی شکارچی قادر به گرفتن طعمه هستند و می‌توانند کشیده و خم شوند.

یک تکنیک مدل‌سازی نشان داد که زائده‌های آن در حین گرفتن طعمه‌های سخت مانند تریلوبیت‌ها آسیب دیده‌اند. محققان از دینامیک سیالات برای قرار دادن مدل سه بعدی شکارچی در یک جریان مجازی استفاده کردند تا حدس بزنند که از چه وضعیت بدنی در هنگام شنا استفاده می‌کرد. ترکیبی از این تکنیک‌های مدل‌سازی بیومکانیکی، تصویر متفاوتی از آنومالوکاریس را نشان داد. این حیوان احتمالا شناگر سریعی بوده است و با زائده‌های جلویی آن به حالت عمودی به سمت شکار نرم حمله می‌کرده است.