نم همه جا را برداشته است، شوره روی دیوار ۸۰۰ ساله به وضوح دیده میشود، خشتها بهراحتی از بدنه جدا میشوند، بندکشی بین آجرهای تاریخی به شکلی ناشیانه با سیمان انجام شده است. این وضع فاجعهآمیز «مسجد جامع ورامین» است که از دوره حکمرانی مغولها بر ایران به جای مانده است.
به گزارش ایسنا، حدود یک سال پیش ژیلا خدادادی ـ رییس دفتر میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری شهرستان ورامین ـ از آغاز مرمت این مسجد تاریخی خبر داده و گفته بود: «در این مرحله از بازسازی و مرمت، عملیات بندکشی ایوانهای دو طرف محراب مسجد و ایوانهای ضلع شرقی اجرا و پنجرههای ضلع شرقی تعمیر و ایزوگام سقف و پشت بام مسجد جامع، ترمیم جدارهها و اجرای کف فرش آجری پشتبام مسجد جامع و تعمیر درهای چوبی ورودی جامع انجام میشود.»
مرمت مسجد جامع ورامین با اعتباری بالغ بر ۶۰۰ میلیون تومان انجام شد، ۳۰۰ میلیون تومان آن را استانداری تهران و ۳۰۰ میلیون تومان دیگر را اداره کل میراث فرهنگی استان تهران تأمین کرد، اما حالا پس از گذشت یک سال، وضع امروز این مسجد تاریخی، تمام مرمتها و پولی را که خرج آن شده است زیر سوال میبرد و این پرسش را مطرح کرده که طرح مرمت مسجد کجا و چگونه تهیه، تایید و اجرا شده است؟
رطوبت در بخشهای زیادی از مسجد جامع ورامین مشاهده میشود، باران به همه جا نفوذ کرده است، ردپای شوره روی دیوار و طاقها پررنگ شده است. خشتها و آجرها لق شده و بهراحتی از سیمان جدا میشوند و بندکشیها در بخشهایی با سیمان انجام شده است. بام طاقهای ضربی ایزوگام شده و چینش آجرها در بخشهایی ناموزون است.
ایسنا پیگیر وضعیت مرمت این مسجد تاریخی از اداره کل میراث فرهنگی استان تهران است که کارفرمای مرمت مسجد تاریخی ورامین بوده است. هرچند مسؤولان میراث فرهنگی تهران نسبت به آنچه در میراث فرهنگی تهران درحال وقوع است، به رسانهها پاسخگو نیستند. با این حال، تصاویری که در ادامه این گزارش منتشر میشود، به وضوح وضعیت مرمت غیراصولی در این مسجد تاریخی را نشان میدهد.
مسجد جامع ورامین اثر معماری فاخر از دوران حاکمیت محمد خدابنده (الجاتیو) است که در زمان سلطان ابوسعید به پایان رسید، نمونه کامل از یک مسجد چهار ایوانی و از آثار تاریخی منحصر به فرد کشور است. ساخت قسمتی از این مسجد در سال ۷۲۲ قمری ساخته شد و قسمت دیگرش در سال ۷۲۶ قمری خاتمه یافت و در زمان شاهرخ میرزای تیموری در سال ۸۱۵ قمری مرمت شد. مسجد جامع ورامین در سال ۱۳۱۰ شمسی به شماره ۱۷۶ در شمار فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.