ایران‌خودرو هرچند سال یکبار اقدام به معرفی خودروی جدید می‌کند. خودرو‌هایی که غالبا از یک پلتفرم استفاده می‌کنند و اقتصادی هستند.
به گزارش خبرآنلاین، این روندِ معرفی خودرو، قرار بود با همکاری گروه PSA و همچنین شرکت بزرگِ طراحی پینین‌فارینا، سرعت بگیرد. در کنار این افزایش سرعت، قرار بود کیفیت محصولات هم بالا برود. اما با اتفاقاتی مثل اعمال مجدد تحریم‌ها و رفتن این شرکت‌ها از ایران، این اقدامات متوقف شدند.
تنها چیزی که از این همکاری‌ها باقی ماند، پلتفرم PF ۱ پژو سیتروئن بود. این پلتفرم که در محصولاتی مثل پژو ۳۰۱، پژو ۲۰۰۸، نسل اول پژو ۲۰۸ و سیتروئن سی-الیزه به کار رفته بود، با اعمال تغییراتی در طراحی و زیرساخت، توسط ایران‌خودرو برای تارا استفاده شد. نام ایرانی این پلتفرم IKP ۱ است.
طراحان تارا سعی کرده‌اند خودرو را به شکلی طراحی کنند که خیلی اقتصادی جلوه نکند. اما این تلاش در بخش‌هایی از خودرو اصلا نتیجه بخش نبوده است.
برای مثال، در قسمت جلویی، چراغ‌های جلو هیچ کدام از عدسی استفاده نمی‌کنند و همچنان سبک طراحیِ قدیمیِ چراغ‌ها در این خودرو دیده می‌شود.
این در حالی است که خودروی ارزان‌تری مثل دنا پلاس، چراغ پیشرفته‌تری نسبت به این خودرو دارد. جلوپنجره در این قسمت، در نسخه‌های دنده‌ای و اتوماتیک متفاوت است.
در نسخه‌ی دنده‌ای، جلوپنجره به شکل خطی، در نسخه‌ی اتوماتیک، به شکل برجسته و مشبک طراحی شده است.
قسمت پایینی سپر جلو ساده طراحی شده است. نکته‌ای که در این قسمت کمی جلب توجه می‌کند، ناهماهنگی چراغ دی-لایت با سایر اجزای قسمت جلویی است. انگار شیب زیادی که در طراحی این چراغ به کار رفته، هماهنگ با شکستگی چراغ‌های اصلی و همچنین جلوپنجره نیست. بهتر بود که دی-لایت در کاسه چراغ اصلی خودرو به کار می‌رفت.
از نمای بغل که به تارا نگاه می‌کنیم، یاد پژو ۳۰۱ می‌افتیم. تنها تفاوتی که بین این دو خودرو در این قسمت دیده می‌شود، خطوط طراحی است.
در این قسمت از تارا، دو خط کشیده یکی در بالا و دیگری در پایین خودرو دیده می‌شود که با این حجم دهی، سعی در این داشته‌اند که خودرو آنچنان اقتصادی نشان داده نشود.
در نسخه‌ی دنده‌ای از قالپاق ۱۵ اینچی و در نسخه‌ی اتوماتیک از رینگ ۱۶ اینچی آلومینیومی استفاده شده است.
اما نمای پشتی خودرو که جنجالی ظاهر شده است؛ این چراغ‌های متصل معمولا در خودرو‌های پهن و عریض و همچنین غیراقتصادی به کار می‌روند.
از هر طرف که به این قسمت نگاه می‌کنیم، نمی‌شود که بگوییم این سبک طراحی به این خودرو می‌نشیند. در خودرو‌های سدانی که از این نوع چراغ در نمای عقب بهره می‌برند (به جز برخی فست‌بک‌ها و لیفت‌بک‌ها)، معمولا این چراغ در قسمت مرکزی و حتی پایین‌تر قرار می‌گیرند. اما در تارا، این چراغ در بالاترین قسمت قرار گرفته که در کنار اینکه در قسمت‌های پایینی، هیچ چیز دیگری برای جذابیت وجود ندارد، علناً زیبایی خود را از دست می‌دهد.
گرافیک فعلیِ این چراغ، به گفته‌ی طراح این خودرو از شیشه‌های برج میلاد الهام گرفته شده است.
معمولا در این چراغ‌ها از خطوط ال‌ای‌دی استفاده می‌کنند که به دلیل اینکه ایران خودرو از این امکان استفاده نکرده، در هنگام شب، نور زیادی از این چراغ ساطع می‌شود که در ترافیک‌ها ممکن است کمی
آزار دهنده باشد.
در بحث طراحی بیرونی و کیفیت مونتاژ بدنه، انتقاد‌ها و ایرادات دیگری هم دیده می‌شوند که بهتر است دیگر به آن نپردازیم.
کابین تارا به جز برخی تغییرات، کاملا مشابه با پژو ۳۰۱ است. طراحی داخلی خودرو کاملا اقتصادی و به دور از هرگونه زرق و برق است.
در نسخه‌ی دنده‌ای از پلاستیک مات بیشتر استفاده شده و در نسخه‌ی اتوماتیک، از پلاستیک براق هم استفاده شده است. یکی از نقاط ضعف تارا در بحث کیفیت کابین، استفاده از پلاستیک سفت و خشک در اکثر فضای کابین است.
اشتباهات ساده و خنده‌داری مثل قرارگیری دکمه‌ی قفل درب‌ها و فلاشر در دورترین جا برای راننده و یا نبودن محفظه و زیرآرنجی کنسول وسط در نسخه‌ی دنده‌ای و قرار گرفتنِ بد آن در نسخه‌ی اتوماتیک و...، در طراحی کابین خودرو دیده می‌شوند.
با داشتن یک پلتفرم نسبتا جدید (برای ایران خودرو) و همچنین ایده‌های نو، داشتن چنین اشتباهاتی واقعا ناراحت کننده است و باعث می‌شود که ویژگی‌های مثبتی که در این خودرو هست کمتر به چشم بیایند.
فضای داخلی خودرو و صندوق عقب نسبتا جادار و راحت است.
در حاضر دو نسخه‌ی دنده‌ای و اتوماتیک از تارا در بازار موجود است.
ابتدا به آپشن‌های این دو نسخه و سپس به عرضه‌ی دو نسخه‌ی جدید به نام V ۳ و V ۴ می‌پردازیم.
تارا دنده‌ای دارای امکاناتی مثل دی-لایت، مه‌شکن جلو و عقب، چراغ خوش آمدگویی و بدرقه، تنظیم آینه‌های جانبی به صورت برقی، سنسور دنده عقب، سنسور فشار باد تایر، فرمان برقی، نمایشگر ۷ اینچی با قابلیت بلوتوث و میرورلینک،۴ عدد بلندگو، صندلی‌های پارچه‌ای، تنظیم دستی صندلی‌ها، کروز کنترل، اسپید لیمیتر، کیسه‌های هوا برای راننده و سرنشین جلو، ترمز چهارچرخ به صورت دیسکی، سیستم‌های کمکی ABS و EBD و TCS و... است.
آپشن‌های سنسور نور و باران، دوربین دنده عقب، تاشوندگی آینه‌های جانبی به صورت برقی، سیستم ورود بدون کلید، استارت دکمه‌ای (قرار گیری در سمت چپِ راننده!)، سانروف، روکش چرمی صندلی، تنظیم برقی صندلی‌های جلو و ایربگ‌های جانبی در نسخه‌ی اتوماتیک علاوه بر امکانات نسخه‌ی دنده‌ای، دیده می‌شوند.
تارا V ۳ و V ۴ به ترتیب نسخه‌های آپشنال تارا دنده‌ای و اتوماتیک هستند.
قرار بود این دو نسخه در پاییز امسال به بازار عرضه شوند که هنوز خبری از این دو خودرو نشده است.
به تارا V ۳ امکاناتی مثل تغییر گرافیک چراغ عقب، آنتن کوسه‌ای، استارت دکمه‌ای، سانروف، انتقال کلید‌های شیشه‌بالابر جلو از کنسول وسط به رودری‌ها و تبدیل این فضا به جا موبایلی، زیرآرنجی در قسمت عقب اضافه شده است.
در تارا V ۴ که لقب لوکس‌ترین خودروی تولید ملی را به یدک می‌کشد، امکاناتی مثل تغییر گرافیک چراغ‌های عقب، قابلیت E-Call و SOS و زیرآرنجی قسمت عقب هم اضافه شده است.
تارا V ۱ یا همان نسخه‌ی اولیه‌ی تارا دنده‌ای دارای پیشرانه‌ی ۱.۶ لیتری ۴ سیلندر TU ۵ پلاس که ۱۱۳ اسب‌بخار قدرت و ۱۴۴ نیوتون‌متر گشتاور تولید می‌کند.
شتاب این خودرو ۱۲.۵ ثانیه اعلام شده است. وظیفه‌ی انتقال نیرو توسط یک گیربکس ۵ سرعته دستی انجام می‌پذیرد.
در تارا V ۳، این گیربکس به ۶ سرعته‌ی دستی تغییر پیدا کرده است.
تارا V ۲ یا همان نسخه‌ی اولیه‌ی تارا اتوماتیک از همین پیشرانه استفاده می‌کند. گیربکس ۶ سرعته‌ی اتوماتیک وظیفه‌ی انتقال قدرت را برعهده دارد.
تارا V ۴ از نظر قوای محرکه هیچ فرقی با نسخه V ۲ ندارد.
