تفال به حافظ امروز دوشنبه ۱۶ آبان ماه ۱۴۰۱

فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

صبا تو نکهت آن زلف مشک بو داری

به یادگار بمانی که بوی او داری

دلم که گوهر اسرار حسن و عشق در اوست

توان به دست تو دادن گرش نکو داری

در آن شمایل مطبوع هیچ نتوان گفت

جز این قدر که رقیبان تندخو داری

نوای بلبلت‌ای گل کجا پسند افتد

که گوش و هوش به مرغان هرزه گو داری

به جرعه تو سرم مست گشت نوشت باد

خود از کدام خم است این که در سبو داری

به سرکشی خود‌ای سرو جویبار مناز

که گر بدو رسی از شرم سر فروداری

دم از ممالک خوبی چو آفتاب زدن

تو را رسد که غلامان ماه رو داری

قبای حسن فروشی تو را برازد و بس

که همچو گل همه آیین رنگ و بو داری

ز کنج صومعه حافظ مجوی گوهر عشق

قدم برون نه اگر میل جست و جو داری

شرح لغت: نکهت به فتح اول و سکون دوم و فتح سوم: بوی خوش/شمایل مطبوع: به کسر اول روی زیبا و دلپذیر

تفسیر عرفانی:

گوهر عشق به دوست گوهری نایاب است که در همه جا نمی‌توان آن را یافت و هر کس که از آن گوهر وجودی برخوردار باشد، به جرعه یی از شراب دوست مست خواهد گشت و دل را که منشا اسرار اوست، در گرو دوست می‌گذارد و فانی درگاهش می‌گردد تا بدین سان به دولت اقبال دست یابد.

تعبیر غزل:

اگر حاجتی یا آرزویی داری که می‌خواهی برآورده شود، به شب زنده داری و تهجد بپرداز و نهایت تلاش خود را به کار گیر که اگر خداوند بخواهد آرزو‌ها و خواسته هایت برآورده می‌شود. خداوند فرموده است اگر حاجتی دارید، نماز بهترین و سریع‌ترین وسیله برای رسیدن به مقصود است.