نقد فیلم «آخرین دوئل» (The Last Duel)؛ روایت سه‌بخشی ریدلی اسکات از یک واقعۀ تاریخی

فرارو- وقتی پای درام‌های تاریخی در میان باشد، ریدلی اسکات همیشه عاشق صحنه‌های خونین نبرد است؛ چه در میدان‌های باستانی رم (مثل فیلم گلادیاتور) و چه در بیت‌المقدس عصر جنگ‌های صلیبی (مثل فیلم قلمرو بهشت). پس جای تعجبی ندارد که او دوباره به گذشته‌ای دور و مبارزه‌ای پرتماشاچی برگشته است. اما آنچه در مورد فیلم «آخرین دوئل» غافلگیر کننده است، زمان کمی است که به نشان دادن مبارزه اختصاص یافته است.

به گزارش فرارو؛ در عوض، بیشتر زمان دو ساعت و نیمۀ فیلم به نشان دادن قطعاتی جذاب از زندگی فرانسوی در قرون وسطی می‌گذرد (مثل شیوۀ ادارۀ منزل و گفتگو بر سر میزان جهیزیه)؛ و همۀ این‌ها حول محور ماجرای یک محاکمه به اتهام تجاوز به تصویر کشیده می‌شود. این فیلم یک ماجرای تاریخی واقعی را روایت می‌کند و آنچه از این طریق می‌خواهد نشان بدهد این است که چقدر نگاه اروپاییان در آن زمان نسبت به زنان تحقیرآمیز و سرکوبگرانه بوده است. مقداری طول می‌کشد تا ما به اصل مطلب پی ببریم. کم کم می‌فهمیم که در این جامعه تجاوز اصلا جرمی علیه یک زن نیست بلکه جرمی علیه داراییِ همسر آن زن به حساب می‌آید. به‌علاوه اگر شوهر مارگریت مبارزه را ببازد، او به عنوان یک دروغگو سوزانده خواهد شد.

این فیلم مثل فیلم «راشومون» سه بخش مجزا دارد که هر بخش از منظر یکی از سه شخصیت اصلی روایت می‌شود. شخصیت اول شوهر مارگریت با بازی مت دمون است (این بخش توسط خود دمون نوشته شده است). این باعث می‌شود که فیلم تا حدی شروع نتراشیده و زمختی داشته باشد. در این قسمت شکایت شوهر مارگریت را در محضر کنت پیر دو آلکون (بن افلک) می‌شنویم.

بخش دوم که توسط بن افلک نوشته شده، ماجرا را از منظر ملازم محبوب کنت یعنی ژاک لو گریس روایت می‌کند؛ یک جوان جذاب که عادت دارد هر چه را می‌خواهد به دست بیاورد و تمایلش به مارگریت به نتایج بسیار زننده‌ای منجر شده است. خوشبختانه در روایت فیلم هیچ تلاشی برای عذرتراشی و توجیه عمل زشت او صورت نگرفته است.

اما در قسمت نهایی (نوشتۀ نیکول هولوفسنر) است که حقیقی‌ترین و گیراترین منظر یعنی منظر مارگریت را مشاهده می‌کنیم. نقش مارگریت به نحوی عالی توسط کومر اجرا شده است. مارگریت زنی است که خیلی از زمان خودش جلوتر نیست، اما نگاهی منفی به وضع مضحکه‌آمیز سلطنت در زمان خودش دارد. شاید به نظر برسد اصلا نیازی نبوده که روایت‌های ژان و ژاک را بشنویم تا به این روایت آخر برسیم. اما در واقع آن‌ها آن پس‌زمینۀ مایوس‌کننده‌ای را نشان می‌دهند که مارگریت می‌خواهد در مقابلش بایستد. نکتۀ منفی این است که اسکات در پایان فیلم دوباره به صحنه‌های نیزه‌پرانی و شمشیرزنی برمی‌گردد و این باعث می‌شود که کومر در حاشیه قرار بگیرد. در واقع تا اینجای فیلم بیننده آنقدر از حماقت و خودبزرگ‌بینی این دو مرد متنفر شده است که به شوق آمدن از این سکانس اصلا برایش راحت نخواهد بود.

در واقع شاید این به نوعی یکی از اهداف فیلم باشد که بگوید هیچ چیز برای به شعف آمدن وجود ندارد. فیلم «آخرین دوئل» نشان می‌دهد که شاید ما ۶۰۰ سال جلوتر از این نوع عدالت فاسد و منحرف باشیم. اما وقتی بحث از رفتار با زنانی مثل مارگریت می‌شود، آنقدر‌ها هم که ممکن است فکر کنیم پیشرفت نکرده‌ایم.

 

---

منبع: empireonline.com