چندی پیش کلیپی در فضای مجازی دست به دست میشد که در ظاهر نشان میدهد در داخل جلد پاسپورتها یک چیپ کار گذاشته شده و ادعا میشود برای شناسایی اتباع ایرانی در سفرها و حتی شنود اطلاعات موبایلها به کار میرود.
سرهنگ صادق رضا دوست در گفتگو با ایرنا در این زمینه گفت: انتشار این موضوع حدود دو سال گذشته مطرح شد و یکی از رسانههای مکتوبه به طور کامل به آن پرداخت و شفاف سازی لازم صورت گرفت.
وی ادامه داد: ایران جز کشور ایکائو است و همه کشورهای عضو آن ملزم شده اند تا تراشهای را در گذرنامه به کار ببرند، موضوع چیپ همان تراشه است که اطلاعات شخصی افراد به نوعی در داخل این تراشه نصب شده و بر روی جلد گذرنامه مشخص است و هیچ گونه اقدام پنهانی در این زمینه وجود ندارد.
سرهنگ رضا دوست افزود: همه گذرنامههای الکترونیکی و بیومتریک یعنی هر دو نسل گذرنامهها در ایران صادر میشود و آنچه تحت عنوان وجود جی پی اس در گذرنامهها اشاره شده است، نیاز به ذخیره نیرو و باتری دارد و از آن جایی که عمر گذرنامهها ۵ ساله است چگونه چنین چیزی ممکن است که یک چیپ ۵ سال باتری در خود ذخیره کند؟ بنابراین این فرضیسه مردود است
رئیس پلیس گذرنامه نیروی انتطامی اضافه کرد: این تراشه در واقع به منظور ایمن سازی پاسپورتها انجام تعبیه شده است و به همکاران مرزی ما کمک میکند تا اطلاعات فردی را مورد بررسی قرار داده تا جعلی صورت نگیرد و با دستگاه پاسپورت خوان در مبادی ورودی و خروجی به راحتی بتوان گذرنامهها را کنترل کرد و این امر نشان میدهد که فلان گذرنامه اصیل است یا خیر؟ یا این گذرنامه مربوط به دارنده آن است یا خیر؟ این تکنولوژی سبب میشود تا گذرنامه از دسترس غیر خارج باشد.
رضادوست در این ارتباط که گفته میشود از طریق این تراشه، صاحبان گذرنامه شنود میشوند، گفت: این تراشهها اصلا چنین عملکردی ندارند چرا که از نظر علمی و فناوری چنین تکنلوژی وجود ندارد، انتشار این مساله در فضای مجازی از سوی افراد غیر مطلع و ناآگاه دنبال میشود و در واقع میتوان، گفت، شیطنت فضای مجازی است در حالی که این مساله دو سال پیش نیز مطرح شد و شفاف سازی لازم در این زمینه صورت گرفت.
به گفته وی این تکنولوژی در واقع به معنای هوشمند سازی پلیس و در راستای توسعه فناوری است و برای ایمنی گذرنامهها انجام میشود براین اساس باید نسبت به نصب این تراشه در گذرنامه افتخار کنیم.
ایکائو یا ICAO در تاریخ ۷ دسامبر ۱۹۴۴ در ضمن تنظیم و امضا پیمان حمل و نقل هوایی مرسوم به پیمان شیکاگو تشکیل گردید. اماموجودیت آن به طور رسمی در سال ۱۹۴۷ اتفاق افتاد و اولین جلسه آن در ۶ می ۱۹۴۷تشکیل گردید و در ۲۸ میاعضاء شورا انتخاب گردیدند. دولت ایران نیز در سال ۱۳۲۷هجری شمسی رسماً به پیمان شیکاگو و در نتیجه به ایکائو پیوست.