لطفاً تیراندازی نکنید، ما به تخت I.C.U نیاز داریم!

فرارو-شیوع کروناویروس در ایالات متحده با سرعت خیره کننده‌ای در حال افزایش است و تاکنون بیش از ۲۱۰ هزار نفر به این ویروس آلوده شده و بیش از ۵۰۰۰ نفر به کام مرگ کشیده شده اند. این مسئله باعث شده که بسیاری از بخش‌های مراقبت ویژه (I.C.U) در بیمارستان‌های آمریکا، برای مبارزه با این بیماری تجهیز شوند. این در حالی است که این کشور همچنین سالانه شاهد افزایش مصدومانی است که بر اثر اثابت گلوله، نیازمند هدایت به بخش‌های مراقبت ویژه هستند.

با توجه به همه گیری ویروس کرونا و سرعت انتقال آن، به طور طبیعی امکان قرار دادن بیماران کرونایی و مصدومان سلاح‌های گرم در یک بخش مراقبت‌های ویژه نیست و همین امر سبب نگرانی بیمارستان‌های این کشور شده است. نشریه نیویورک تایمز طی مقاله‌ای به قلم دکتر «الینور کوفمن»، مسئول بخش مراقبت‌های ویژه دانشگاه پنسیلوانیا، به بررسی این مسئله پرداخته است.

به گزارش فرارو، قربانیان تیراندازی‌های خیابانی در حال جنگیدن برای به دست آوردن تختی در بخش‌های مراقبت‌های ویژه بیمارستان‌ها هستند که مملو از بیماران مبتلا به کروناویروس اند. صفحه پیجر من دوباره روشن می‌شود: پلیس راهی بیمارستان من است. آن‌ها واقعاً یک قربانی تیراندازی را با خود می‌آورند؟ الان؟

من تقریباً هر شب این پیام‌ها را در مرکز تروما که در آن کار می‌کنم دریافت می‌کنم. من با عجله وسایل محافظ خود را برای محافظت در برابر خون و مایعات بدن مصدومان به تن می‌کنم. اما برای اولین بار است که من ماسک‌های تمیز را برای استفاده مجدد از آن‌ها ذخیره می‌کنم. به دلیل کروناویروس، همراهان بیماران من به اسکورت ویژه احتیاج دارند، زیرا بازدیدکنندگان مجاز نیستند در اتاق انتظار حضور داشته باشند. من نمی‌توانم همراهان و یا خانواده مصدومان تیراندازی‌های خیابانی را به تخت قربانیان در بخش مراقبت‌های ویژه بیاورم. من نمی‌توانم به یک مادر مضطرب بگویم که می‌تواند تا هر زمانی که می‌خواهد در کنار فرزند تیر خورده خود بماند.

پزشکان زیادی مانند من در تلاشند تا جهان را از ابتلا به همه گیری کروناویروس مصون نگه دارند. اما هزاران خانواده در آمریکا در حال حاضر گرفتار بیماری همه گیر دیگری هستند که سال هاست در این کشور جولان می‌دهد: خشونت‌های مسلحانه. در ایالات متحده سالانه بیش از ۱۲۰۰۰۰ نفر هدف گلوله قرار می‌گیرند که آسیب‌های مالی و جسمی آن برای خود این افراد و خانواده هایشان فاجعه بار است. با این حال در جریان شیوع گسترده کروناویروس در آمریکا و گرفتاری سیستم بهداشتی کشور به آن، این عواقب می‌تواند بسیار شدید‌تر باشد.

 

ما در حال حاضر نیاز به تخت مراقبت‌های ویژه (I.C.U)، دستگاه‌های تنفس مصنوعی و البته به پرسنل مجرب نیاز داریم تا از موج بیماران Covid-۱۹ مراقبت کنند. اما در چنین فضایی قربانیان خشونت‌های مسلحانه برای به دست آوردن فضا و منابع در بخش مراقبت‌های ویژه آمریکا، در حال مبارزه و رقابت با بیماران کروناویروس هستند. من این بحران را از نزدیک در بیمارستان خود احساس می‌کنم. ماه گذشته بیش از ۱۲۰ تیراندازی در فیلادلفیا رخ داد. تیم ما تنها در هفت روز گذشته از ۱۱ بیمار مصدوم شده توسط گلوله مراقبت کرده است. همه این‌ها برای بیمارن اپیدمی Covid-۱۹ در فیلادلفیا نیز در حال انجام است.

در حالی که تخت‌های مراقبت ویژه ما با بیماران کرونایی که نیازمند تنفس مصنوعی هستند پیر می‌شود، به اطراف خود نگاه می‌کنیم و می‌پرسیم: آیا می‌توانیم یک یا دو تخت را برای قربانیان تیراندازی که می‌دانیم به بیمارستان ما خواهند آمد، نجات دهیم؟ چه کسی می‌تواند مراقب بیماران کروناویروسی باشد که به دستگاه تنفس مصنوعی وصل هستند در حالی که گاه مجبور می‌شویم برای کمک به پزشکان به اتاق عمل برویم تا یک قربانی تیراندازی را احیا کنیم؟

سایر شهر‌های ایالات متحده نیز شاهد مشکلات مشابه هستند. «جک یانگ»، شهردار بالتیمور، ماه گذشته از مردم شهر خود درخواست کرد تا با کنار گذاشتن اسلحه‌های خود، منابع بیمارستانی را برای بیماران Covid-۱۹ حفظ کنند. در سرتاسر ایالات متحده، سالانه بیش از ۸۰۰۰۰ نفر به علت جراحات ناشی از اصابت گلوله به اورژانس مراجعه می‌کنند. حدود یک چهارم این افراد مراجعه کننده در I.C.U پذیرفته می‌شوند و آن‌ها بطور متوسط سه روز در این بخش بستری می‌شوند، فضای با ارزشی که در شرایط فعلی بسیار مورد نیاز است. این در حالی است که طبق گزارش انجمن مراقبت‌های ویژه ایالات متحده، فقط ۶۸۵۵۸ تخت بزرگسال I.C.U در این کشور وجود دارد.

 

 

ما هنوز نمی‌دانیم که همه گیری Covid-۱۹ چگونه بر خشونت‌های مسلحانه تأثیر خواهد گذاشت. به گفته اداره پلیس فیلادلفیا، از زمان اجرای محدودیت‌های مربوط به فاصله اجتماعی، جرم و جنایت در این منطقه رو به کاهش گذاشته است، اما تیراندازی‌های مسلحانه شاهد چنین کاهشی نبوده و حتی ممکن است رو به افزایش گذارد. محدودیت‌های فاصله اجتماعی ممکن است تعارضات و اختلاف‌هایی را که منجر به خشونت می‌شود، کاهش دهد. اما افزایش استرس در روابط اجتماعی و اختلال در معیشت زندگی ممکن است خشونت‌های خانگی را افزایش دهد. خودکشی‌ها در حال حاضر ۶۰ درصد از مرگ و میر سلاح‌های گرم در ایالات متحده را تشکیل می‌دهند که در این شرایط ممکن است افزایش یابد.

من همچنین با اضطراب و نگرانی شاهد بودم که مردم ظاهراً برای محافظت از خود، جلوی فروشگاه‌های اسلحه صف کشیده اند و در حال خرید اسلحه و مهمات هستند. اما این اقدام به احتمال زیاد این افراد و خانواده‌های آن‌ها را در معرض خطر قرار می‌دهد، چرا که این خطر وجود دارد که فرزندان این افراد در معرض کنجکاوی ناخواسته‌ای قرار بگیرند که بخواهند این سلاح‌های تازه خریداری شده را امتحان کنند که این نیز به نوبه خود باعث مجروح شدن آن‌ها یا دیگران می‌شود.

اثرات اقتصادی این بیماری همه گیر (کروناویروس) و کمبود مواد ضروری احتمالاً به شدت بر این روند تأثیر خواهد گذاشت. محله‌ها و اجتماعاتی که به دلیل نژاد پرستی سیستمی و فقر در معرض خطر خشونت قرار دارند، رنج بیشتری در این زمینه خواهند برد و خشونت در آن مناطق ممکن است حتی بیشتر شود.

ما دوست داریم مراقبت از بیماران را انجام دهیم، اما هر بیماری که در اثر اثابت گلوله در بخش مراقبت‌های ویژه بستری می‌شود، مصیبت خاص خودش را دارد. هر یک از این بستری‌ها قابل پیشگیری است چرا که اصولاً هر یک از این درگیری‌ها قابل پیشگیری است.

ما در گذشته بر بحران‌های بهداشت عمومی دیگری نیز غلبه کرده ایم. همان نوع رویکرد بهداشت عمومی که میزان مرگ و میر‌های ناشی از تصادفات خودرویی را به نصف کاهش داد، در حالی که اکنون بیشتر از هر زمان دیگری رانندگی می‌کنیم، می‌تواند برای کاهش صدمات ناشی از سلاح گرم مورد استفاده قرار گیرد. اما برای شناسایی و انجام راه حل‌های مبتنی بر شواهد، به متخصصان مجرب، داده‌های جامع و اراده اجتماعی و سیاسی احتیاج داریم. این راهبرد‌ها می‌تواند از صدور مجوز و قوانین برای فروشندگان و خریداران سلاح گرم، گرفته تا قوانین مربوط به ممنوعیت‌های ویژه، و از ارائه اطلاعات جامع به محققان، تا برنامه‌های بازدارنده متمرکز در جامعه، را در بر گیرد.

Covid-۱۹ به تمام منابع بهداشت عمومی ما نیاز دارد و این در حالی است که ما هنوز با حد بحران بهداشت عمومی که با آن روبرو هستیم، فاصله داریم. اگر بخواهیم با این چالش بزرگ مقابله کنیم باید در کنار یکدیگر باشیم و با متوقف کردن تیراندازی ها، بر روی بیماری کار کنیم. پس لطفاً تیراندازی را متوقف کنید چرا که به تخت‌های مراقبت‌های ویژه نیاز داریم.