نام این شکارچیان معروف آب های شیرین از بار الکتریکی زیادی که می توانند تولید کنند گرفته شده است. آنها با استفاده از این بار الکتریکی شکار را بی حس می کنند و یا شکارچیان را از حمله منصرف می کنند.
بدن مارماهی های الکتریکی حاوی اندام های الکتریکی ای است که حدود ۶۰۰۰ سلول تخصصی به نام الکتروسایت (electrocytes) دارند. آنها مثل باتری های ریزی نیرو را ذخیره می کنند. موقعی که مارماهی الکتریکی مورد تهدید قرار می گیرد و یا به طعمه حمله می کند، این سلول ها به طور همزمان تخلیه می شوند و دست کم ۶۰۰ ولت خارج می کنند.
مارماهی های الکتریکی در چشمه ها و تالاب های حوضه رودهای آمازون و اورینوکو در آمریکای جنوبی زندگی می کنند. آنها بیشتر از ماهی ها تغذیه می کنند اما از دوزیستان و حتی پرندگان و پستانداران کوچک هم به عنوان غذا استفاده می کنند. با وجود این که آبشش دارند ولی باید به تناوب به سطح آب بیایند و هوا تنفس کنند. همچنین بینایی ضعیفی دارند اما می توانند بار (شارژ) سطح پایینی ساطع کنند که کمتر از ۱۰ ولت است و از آن مانند رادار برای ردیابی و مکان یابی استفاده می کنند.
مارماهی الکتریکی می تواند ابعاد عظیمی پیدا کند و طول آن به بیش از ۸ فوت (۲٫۵ متر) و وزنش به ۴۴ پوند (۲۰ کیلوگرم) وزن برسد. آنها بدن های استوانه ای شکل طویل و سر مسطحی دارند و به طور کلی رویشان به رنگ سبز تیره و یا مایل به خاکستری است و زیرشان رنگ مایل به زرد دارد.
مرگ و میر ناشی از مارماهی الکتریکی در انسان ها بسیار نادر است با این حال، چند شوک می تواند باعث بروز نارسایی تنفسی و یا قلبی در انسان شود. افرادی مشاهده شده اند که بعد از بی حسی ناشی از مارماهی الکتریکی در آب های کم عمق غرق شده اند.