فرارو- پس از اصابت موشک یمنی به ریاض، تنش بین ایران و عربستان بالا گرفت. سعودیها این موشک را "عمل جنگی" شمردند.
به گزارش فرارو، روزنامه فرامنطقهای الشرق الاوسط در یادداشتی به قلم عبدالرحمن الراشد، روزنامهنگار نزدیک به محافل قدرت در ریاض، به گزینههای جنگ بین ایران و عربستان پرداخت و نوشت: درگیریها با ایران و همپیمانان اصلی آن بیشتر میشود. موشکی که حوثیها به سمت پایتخت عربستان شلیک کردند، یک تحول نظامی خطرناک بود که نمیتوان آن را از نزاع منطقهای با ایران در لبنان، سوریه و عراق جدا کرد.
ایران درگیریها در عراق، سوریه، لبنان و یمن را از دور مدیریت میکند. کشورهای منطقه و نیز آمریکا در به کارگیری یک سیاستی که با استراتژی "توسعهطلبی" ایران از طریق نایبانش متناسب باشد، شکست خوردند.
ایران دشمنانش را به اتخاذ یکی از این دو سیاست مجبور میکند: اول؛ مقابله مستقیم با خود منبع یعنی نظام ایران. دوم؛ ایجاد نایبان منطقهای و ورود به جنگ نیابتی.
گزینه اول، یعنی جنگ با ایران، جز در حالت دفاعی و هجوم مسلحانه مستقیم ایران، نامحتمل است. رویکرد تهران، در اداره کردن بحرانهایش، جنگ مستقیم نیست.
بنابراین، کشورها چاره جز ایجاد توازن از طریق نزاع میلیشیاها ندارند. اکنون سوریه به مرحله تدارک قدرت وارد شده که مهمترین بخش آن کنترل زمین است. از آنجا که نظام سوریه فاقد قدرت نظامی و امنیتی کافی برای گسترش نفوذش است، ایران از طریق میلیشیاها میخواهد کنترل امنیتی مناطق مخالفان را بدست گیرد.
در چنین شرایطی کشورهای منطقه خود را در مقابل پروژه بزرگ ایران برای "سیطره" بر سوریه، عراق، لبنان و سپس مناطق دیگر خواهند یافت. در چنین سیاستی، هیچ وسیلهای برای کنار زدن ایران و تضعیف آن وجود ندارد. هر چقدر هم که روسها یا خود نظام سوریه چنین چیزی را وعده دهند. در این حالت، انتظار میرود که سوریه به کشور میلیشیاها تبدیل شود.
برای ایرانیان، سیاست داشتن نایبان سودمند است. آنان سرمایهگذاریشان در حزب الله را طولانیترین و گرانترین پروژه میدانند. حزب الله برای ایران سالانه ۷۰۰ میلیون دلار هزینه دارد. این درحالی است که نایبان ایران در یمن، یعنی حوثیها (انصار الله) ارزانتر هستند. به طوری که یک جنگجو در هفته دو دلار بیشتر هزینه ندارد.
درگیریها با ایران بدون اینکه مانعی داشته باشد، گسترده میشود. با تصعیف جریان سعد حریری در لبنان و نیز تقویت قدرت موشکی حوثیها در یمن که قلب عربستان را هدف قرار میدهند، این درگیریها خطرناکتر میشود.
با توجه به نامحتمل بودن درگیری مستقیم نظامی با ایران، به نظر میرسد که تقویت نیروهای میلیشیاهای محلی در کشورهای آشوبزده، میتواند گزینه مطرح باشد.