چرا پرستویی تهیه‌کننده "دو" شد؟

به گزارش سینما سینما، متن کامل این یادداشت به شرح زیر است:

«خلوت دنیای بازیگری برای من به اندازه یک دنیا ارزش دارد. خلوتی که در عین حضور در جمع برای بازیگر به وجود می‌آید و ارزش و اهمیتش برای من بسیار زیاد است.در میان این خلوت پیشنهاد بازی در فیلمی به کارگردانی یکی از همبازی‌های سال‌های اخیرم به من پیشنهاد شد. سهیلا گلستانی که با او در فیلم‌های«مهمان داریم» و «امروز» همکاری کرده بودم. در یکی از روزهای همکاریمان از من خواست تا در نخستین فیلم سینمایی او بازی کنم و این شروع کار ما بود. روزها سرگرم بازی در فیلم سینمایی «مهمان داریم» ساخته محمدمهدی عسگرپور بودیم. من در نقش پدر خانواده و سهیلا گلستانی در نقش دختر خانواده در همان روزها بود که کاوه سجادی حسینی پیشنهاد بازی در فیلم «بوفالو» را با من مطرح کرد. فیلمنامه را خواندم و اتفاقا قصه و شخصیت به گونه‌ای بود که نظرم جلب شد و برای بازی در نخستین ساخته سینمایی سجادی حسینی پاسخ مثبت دادم. در روزهایی که در شمال کشور سرگرم فیلمبرداری «بوفالو»ودیم، سهیلا گلستانی از قصه‌ای گفت که ذهن او را به خود مشغول کرده بود. ماجرای پیرمردی که به دلیل بیماری نیازمند یک پرستار است. همراهی این مرد و پرستار و زندگی عادی آنان با همه چالش‌های درونی‌اش به نظرم می‌توانست من را به آن خلوت بازیگری که بسیار علاقه‌مند هستم نزدیک کند. نظر سهیلا گلستانی این بود که من نقش آن مرد را بازی کنم و فاطمه معتمدآریا نقش زن پرستار را بازی کند. شرایط به گونه‌ای شد که معتمدآریا در جریان ساخت این فیلم حضور پیدا نکرد و مهتاب نصیرپور جایگزین شد.

اما برای ساخت «دو» احساس کردم بد نیست کمی از آن خلوت بازیگری فاصله بگیرم و در مقام تهیه‌کننده نیز در فیلم حضور پیدا کنم. این مسئولیتی بود که به نظرم در مورد این فیلم خاص می‌توانستم قبول کنم زیرا هم فیلمنامه را خوانده بودم و متن را دوست داشتم و هم از سوی دیگر خانم گلستانی به واسطه همکاری‌های قبلی که داشتیم فردی بود که آشنایی با روحیات او داشتم. همه چیز به گونه‌ای فراهم شده بود که پذیرش مسئولیت تهیه‌کنندگی این کار برای من نه تنها کار دشواری نبود بلکه بسیار دلچسب نیز به نظر می‌رسید. نقاط مثبت این کار من را به وجد آورد تا تهیه کننده آن شوم.

فیلم سینمایی «دو» تجربه لذت‌بخشی برایم بود. فیلمی شریف و قابل اعتنا که با میل و رغبت و همت همه اعضای گروه ساخته شد. فیلم «دو» جدید نیست اما نوع پرداخت و نگاه سهیلا گلستانی برای من مهم بود و باعث شد خودم را کامل در اختیار کارگردان قرار دهم. تلاشی در پس این فیلم بود تا قصه ای که از ابتدا در ذهن شکل گرفته بود به بهترین شکل در مقابل مخاطب قرار بگیرد. هر مخاطبی بعد از دیدن فیلم آزاد است و حق دارد که نظر خود را در مورد فیلم اعلام کند. عواملی حرفه ای و کاربلد در کنار سهیلا گلستانی قرار گرفتند تا بتوانند در فضایی حرفه ای و در شرایطی کاملا مناسب قصه نخست را به فیلمی قابل قبول تبدیل کنند. ماجرا در این فیلم از آن قرار بود که نمی خواستیم با یک قصه عجیب مخاطب را غافلگیر کنیم. بلکه هدف اصلی انتقال حس انسانی به مخاطبان بود. این که انسان‌ها در شرایط متفاوت تا چه حد می توانند به واسطه تعهد خود ارزش و جایگاه خود و کارشان را ارتقا ببخشند. «دو» با دغدغه‌ای انسانی و با موضوعی انسانی ساخته شده تا برداشتی جدید از یک موضوع را در سینمای ایران مطرح کند.

فیلم در جریان نمایش در جشنواره فیلم فجر از سوی مخاطبان و برخی منتقدان با استقبال روبه‌رو شد اما هیات داوران توجه چندانی به آن نشان نداد. غفلت هیات داوران از فیلم نکته‌ای بود که انتظار نمی‌رفت اما به هر حال این که مخاطبان با فیلم‌ به خوبی ارتباط برقرار کرده‌اند، نتیجه‌ای خوشایند است که امیدوارم در جریان اکران عمومی بیشتر با آن روبه‌رو شویم.»