لطفیِ درویش

بسیار جالب بود

لطفی جاویدان است

من اکثر آثار نوازندگان تار و دارم. اما در آثار استاد لطفی کمتر از دیگر اساتید آهنگ هایی پیدا میشه که تا حدودی بهم ریختگی یا خستگی بیاره.بعد از اون استاد فرهنگ شریف. آثار لطفی با تمام سادگیش نه قدیمی شده نه خسته کننده و همیشه به دل میشینه. بعضی ها متاسفانه وقتی تاری به دست میگیرند تنها هدفشون یاد گرفتن تکنیکه و اینکه آهنگی بزنن دیگران خوششون بیاد. اما اساتیدی چون لطفی، شریف، شهناز ، عبادی و خیلی ها وقتی دست به ساز میبردن ناگفته های دلشون رو، رو ساز پیاده میکردند و همین بوده که به دل هم میشینه. اینکه همزمان هم میخونده هم مینخواخته نشون میده از دل مینواخته نه با فکر وگرنه کار هر کسی نیست این نظم و پیوستگی. خب برای خیلی ها تنها همون تکنیک ها و هنرش معنی داره نه اون عرفانی که دل این سازها نهفته. به همین خاطر ظاهر لطفی هم براشون بیمعنیه و بقولی خیال میکنن صوفی گری میکنه. ممنون فرارو بابت مطالبت

متأسفانه تو کشور ما بعضی‌ها مسائل را نمی‌تونن از هم تفکیک کنند. به فرض اگر کسی در یک رشته فنی یا علمی یا هنری معروف و مشهور شد دلیل این نیست که مثلاً اعتقاداتش یا تفکراتش هم صحیحه و به بهانه تجلیل از وی افکار اشتباهش را هم ترویج و صحیح معرفی کرد. انحراف فرق صوفیه برای کسانی که مقداری مطالعات دینی و مذهبی داشته باشند واضح و روشنه. البته انحراف برخی فرقه‌های تصوف بیشتر و برخی کمتره. مسئولان فرهنگی در بزرگداشت بزرگان هر حوزه باید مراقب این مسأله باشند تا الگوپردازی نادرستی به جامعه جوان انجام ندهند.

ببینید اینکه استاد لطفی ثبات و پایداری در عقیده نداشتند و انسجام و پیوستار در تفکرشون در طول زمان زیاد دیده نمیشه در مقابل خدمتی که در برهه ای حساس به موسیقی دستگاهی کردند امری نیست که زیاد روش حساس بشیم. هر چند اگر ایشون در بستر زمان کمی جاافتادگی و پختگی بیشتری از خودشون نشون می دادن حتی اثرگذاریشون از این هم بیشتر می شد. راهشون ماندگار